Livin’ Blues Xperience – The Best Thing I Can Do

Als notoire bluesliefhebber vind ik het een grof schandaal dat er helemaal niets van een van de beste Nederlandse bluesbands in de Snob 2000 staat. L.B. Boogie haalde de eindlijst net niet, maar het lijkt wel of deze band die de blues in ons kikkerlandje op de kaart zette vergeten is. Onbegrijpelijk, want de rauwe stem van Nicko Christiansen, het blowen en sucken van John LaGrand en het scherpe gitaarwerk van Ted Oberg maakten Livin’ Blues tot een topact. De band is bijna een encyclopedie van Haagse artiesten, want ook Jaap Eggermont, Cesar Zuiderwijk, Joop van Nimwegen, Henk Smitskamp, Ruud van Buuren, Paul Vink, Beau Wassenberg waren van tijd tot tijd betrokken bij Livin’ Blues.

Ik ga hier niet opnoemen wat mijn favorieten van de band zijn, want ik kan simpelweg niet kiezen. Albums waren steevast van voor tot achter een genot om naar te luisteren. Neem alleen al het debuutalbum Hell’s Session uit 1969 dat het vergelijk met de toenmalige internationale grootheden in de blanke blues met gemak aankon. De opvolgers Wang Dang Doodle en Bamboozled bracht hen kortstondig commercieel succes met hits als Wang Dang Doodle en L.B. Boogie. In 1974 valt de groep uit elkaar.

Ze zullen door de jaren heen nog enkele keren samenkomen voor een nieuwe poging en op de Haagse Beatnach (1980) zijn zij de enige nog bestaande band. Ted Oberg stopt in 1986; Nicko en John proberen het wederom, maar in 1989 valt het doek definitief. Maar Haags bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 2005 start Nicko Christiansen Livin’ Blues Xperience; helaas zonder John LaGrand die in hetzelfde jaar aan een longembolie overlijdt. Hij had de laatste jaren bij die andere topbluesband Cuby & The Blizzards de mondharp beroerd.

Tijd voor een herwaardering van deze markante Haagse band en dus Nicko Christiansen benaderd. Livin’ Blues is door de media ondergewaardeerd, maar werd heel goed door het publiek ontvangen. Misschien niet groot genoeg, maar dat is nu een beetje laat om daar nog iets aan te doen. Ik ga hier niet beweren dat Ondergewaardeerde Liedjes een marktverschuiving kan laten plaatsvinden, maar we kunnen in ieder geval de muziek weer eens onder de aandacht brengen. Neem hun album This Is The Time uit 2008. Natuurlijk tellen ook de jaren bij Christiansen en het superrauwe is van zijn stem gesleten, maar wat een fantastisch album mede dankzij de huidige bandleden. Geweldige muzikanten die weten hoe de blues gespeeld moet worden. Maar zoals wel vaker is de waardering in het buitenland groter, Het leverde hen optredens in Moskou, Polen, Hongarije, Tsjechië, Slowakije, Luxemburg en Spanje op alsmede het Jakarta Bluesfestival in Indonesië.

In 2015 kwam hun laatste ceedee uit: Alive and Kickin’.