40 jaar! Zo lang zit Joe Jackson al in het vak en in januari 2019 verscheen zijn twintigste album Fool. Precies 40 jaar nadat zijn debuutplaat Look Sharp uitkwam. Toen was hij de angry young man van de new wave en was hij met Sunday Papers politiek betrokken, maar staat daar ook het bekende Is She Really Going Out op. De eerste jaren was hij inderdaad erg New Wave, maar dat veranderde in de loop van de tijd. Big bands, jazz, klassiek. Niets was te gek en leidde hem wel af van de popmuziek waar hij ooit succesvol was.
In 2008 kwam het album Rain uit. Een eerste terugkeer naar de popmuziek. Mooi uitgesponnen met een hoofdrol voor de piano. Het grote verschil met zijn beginjaren was de rust die er in zijn teksten school. Hij kwam sterk terug, maar het kon beter. Drie albums later lijkt hij op zijn hoogtepunt te zijn, en dat zegt hij zelf ook. Fool is een album wat soms teruggrijpt op zijn eerste albums (bijvoorbeeld Fabulously Absolute), maar de lijn van Rain wordt ook doorgetrokken met nummers als Strange Land en Alchemy.
Voor mij zit de terugkeer van Joe Jackson echter in een ander nummer. Het openingsnummer is bombastisch, rockend en heeft de typische Joe Jackson teksten. Big Black Cloud opent pessimistisch over overheden die burgers met angst proberen te onderdrukken, maar zo rond het refrein en het tweede deel komt ook de knipoog en heeft het nummer ook een dubbele bodem. Mooi gedaan!
Is Joe Jackson ondergewaardeerd? Hij verkoopt vier concerten in Nederland in no time uit. Maar toch…. Dit nummer (en dit album) horen tot het beste wat de man heeft neergezet. Dat mag best wat aandacht krijgen. Met deze mix van oud en nieuw levert hij een mooi resultaat.
