Stakbabber – Polarized

Eind vorig jaar was ik met een blog bezig en had YouTube aanstaan. Ik was begonnen met wat aparte new wave en na een kwartier kwam Polarized voorbij. Zwaar onder de indruk heb ik gelijk de naam van de band opgeschreven om een tijdje later te mogen ontdekken dat het een Nederlandse band was. Ik schrijf het wel vaker; men zou in Hilversum wat minder naar het gras van de (overzeese) buurman moeten staren en zich meer op de vaderlandse scene moeten richten. Hoe kan het zijn dat deze single geen hit geworden is? Ook Oor was uitermate positief, maar kennelijk lezen ze in Hilversum  uitsluitend jongerenmagazines en verhaaltjes over te hard rijdende rappertjes, die net zo origineel zijn als mijn grootvader’s onderbroek.

Laten we maar gelijk met de naam van de band beginnen; een soort anagram van het Engelse woord Backstabber. De naam Stakbabber is ontstaan toen 3 leden van de groep in een andere (Nederlandstalige) band zaten. Zodra er een bandlid niet aanwezig was, werden daar de meest smerige opmerkingen en grappen over gemaakt. Op een gegeven moment opperde iemand dat ze om die reden beter The Backstabbers (matennaaiers) konden heten, maar omdat het om een Nederlandstalige band ging werd dat vernederlandst naar Stakbabber. Die naam werd als werknaam aangehouden bij de voortzetting van de volgende band en is uiteindelijk blijven hangen als de officiële naam. Stakbabber is dus ontstaan uit een andere band, die werd opgeheven omdat de nummers daarvan niet meer aansloten bij de muzikale wensen van een aantal bandleden. Rob van de Schootbrugge (gitaar) en Ollie Schmitz (drums) gingen vervolgens wat muziekjes maken in Rob z’n studio om er na een poosje achter te komen dat er toch ook wel een echte bassist gewenst was. Dus werd Rick Blom, bassist van de vorige band, er weer bijgehaald.

Ruim een jaar werden er nummers gemaakt waaronder de single Elisabeth Green, die alleen in Japan op CD werd uitgebracht (en uitverkocht). Op deze track stond geen zang maar uit een taalcursus geknipte fragmenten. Het gemis van een zanger werd steeds groter naarmate er steeds meer tracks op de plank kwamen te liggen die niet af kwamen. Toen bleek dat er naast de studio van Rob een vage gast zat die ook muziek maakte en opnam – en bovendien kon zingen – werd aan hem gevraagd of hij een track van Stakbabber track van zang wilde voorzien. Dit beviel wederzijds zo goed dat hij vanaf dat moment de nieuwe frontman van de band is. Zijn naam: Mick Ness.

Ness zat eind jaren ’80 in Linz (Oostenrijk) en verveelde zich. Maanden daarvoor had hij een telefoonnummer gekregen van een manager in Budapest die voor de Nederlandse band Plastic Dolls wat optredens had geregeld. Mick belde hem of hij zijn demo kon sturen. Hij werd direct uitgenodigd bij hem langs te komen en maanden later belde diezelfde manager met de vraag of Mick kon komen om met een band – waarvan de zanger er mee was gestopt – de nummers van Mick’s demo te spelen tijdens een kleine tour door Hongarije. Die band was Sexepil, waar hij vanaf 1989 tot 2007 deel van uit zou maken. Met Sexepil won hij de Gouden Giraffe – de Hongaarse muziekprijs – voor beste alternative band, het beste album (Sugar For The Soul) en beste clip (Jerusalem).

Ness had een muzikaal verleden, want begin jaren ’70 nam hij drie albums op. In 2015 kwam hij met een album, The Joy Of Pop, op de proppen. Luister bijvoorbeeld maar naar If They Had Missed Me. Een heel aparte combinatie van Joy Division en Captain Beefheart, maar heel origineel. Nu lijkt dat voor hem zo wie zo meer regelmaat dan een uitzondering, want in vroegere dagen was hij betrokken bij de Ultra-beweging Oktopus. En voor alle duidelijkheid, ultra is een afkorting van ultramodern. Deze muziekstroming was het antwoord op de punkbeweging eind jaren ’70: experimenteel, elektronisch, avant-garde, audiovisueel en ideologisch. Er werd geëxperimenteerd met onder andere speelgoedinstrumenten, kettingzagen en vals gestemde gitaren. Vanuit de hoofdstedelijke jongerensociëteit (Oktopus) aan de Keizersgracht traden daar een korte periode bands als Minny Pops, Tox Modell, Mekanik Kommando, Fahrenheit 451 en The Young Lions op. Zoals de Volkskrant ooit schreef: Iedereen was bloedserieus en werkte hard. Niet voor het geld, maar vanuit de overtuiging dat ze een bijdrage leverden aan het verbeteren van de steeds rotter wordende maatschappij.

35 jaar later duikt hij dus op bij de post-punkband Stakbabber. Het eerste album wordt in 2015 uitgebracht en heeft alles om een klassieker te worden. Polarized heeft een donkere ondertoon met her en der een stemvervorming en doeltreffende en dampende grooves van drummer Schmitz en percussionist Rudi de Graaff (Gotcha!, B-Movie Orchestra). Het geheel klinkt psychedelisch en op het podium worden er tijdens het optreden visuele beelden geprojecteerd.

Het titelnummer staat inmiddels in de Snob 2000 en is gemaakt vanuit een fascinatie voor de eerste poolreizigers, die vele ontberingen moesten doorstaan. Inmiddels heeft de band bekend gemaakt dat er dit jaar een nieuw album zal komen, vooraf gegaan door minimaal een single.