Op #1408 in de Snob 2000.
Toen ik dit plaatje voor het eerst hoorde wist ik nog niet dat we aan de vooravond stonden van de doorbraak van een nieuw genre. De eurodance was een beetje over zijn hoogtepunt heen en de rave was in opkomst, terwijl op de achtergrond de hardcore house een snelle ontwikkeling doormaakte. En in dit liedje kwam het allemaal samen. Stevig, een beetje Duits, maar toch ook weer melodieus met die piano erin.
Nederland was er alleen nog niet helemáál klaar voor. Live At London klopte acht weken lang op de poort maar wist de oversteek niet te maken naar de Nederlandse Top 40. De happy hardcore werd nog even in de wacht gezet. Totdat Mental Theo een half jaar later in het holst van de nacht een Op Volle Toeren verzamel-LP met daarop Tony Ronald opzette en die afdraaide op 45 toeren. Hij belde direct zijn kameraad en een dag later zaten ze in de studio voor de plaat die uiteindelijk de definitieve doorbraak van de happy hardcore zou markeren: Wonderful Days.
Bijna twee jaar lang zou het genre het gezicht van de hitparades bepalen. Maar toen was plaatjesdraaiend Nederland er klaar mee. Ineens was het uit. Geen radiozender die ook nog maar één nummer uit die vervlogen tijden airplay wilde geven.
Halverwege de zeroes begon het echter weer voorzichtig aan een comeback, en vocht het zich via Foute Uren en Verrückte Halbe Stunden weer langzaam naar de oppervlakte. En in 2015 volgde dan eindelijk een stukje erkenning: Charly Lownoise & Mental Theo kregen een notering in de Lijst der Lijsten. Maar dat mijn helden uit de nineties nu óók nog een notering krijgen in de Snob 2000, de lijst die is samengesteld door de crème de la crème van muziekminnend Nederland, is toch wel de kers op de taart. En dat er daarbij specifiek gekozen wordt voor Live At London, laat zien dat we met kenners te maken hebben: hier begon het immers allemaal mee.
