Herman van Veen. Zou er een andere Nederlander zijn, die zo vaak nagedaan wordt als ons aller Herman? Iedereen kent wel iemand die een goeie Van Veen in huis heeft. Ome Dirk op de zoveelste dodelijk saaie verjaardag met net iets teveel flesjes Heineken achter in zijn huig doet een geweldige uitvoering van “Spetter, Pieter, Pater, lekker in het water”, inclusief een bijbehorend dansje dat voor Alfred J. Kwak door moet gaan. Iedereen lachen, behalve tante Bep natuurlijk. Want die moet straks met ome Dirk half dronken naast haar in de auto weer terug naar huis.
Wat het precies is, dat weet ik niet. Van Veen leent zich er gewoon heel erg goed voor. Dat hele duidelijke spreken, dat iets te lang door zingen aan het eind van een woord, dat vibrato, alles. Genieten.
Los van al deze gekkigheid, is Herman van Veen natuurlijk bovenal een fenomenaal kleinkunstenaar, in vele talen ook nog eens. Of hij nu in Duitsland, Frankrijk, België en noem het allemaal maar op staat, Herman weet zijn publiek te vermaken. Het is dan ook logisch dat Herman 184 CD’s, 21 DVD’s, ruim zeventig boeken, scripts voor films en tientallen theater-voorstellingen na 50 jaar op de teller heeft staan. Hij schildert ook en zet hij zich tomeloos in voor de wereldwijde rechten van het kind. Uiteraard horen er bij een dergelijke staat van dienst (die hierboven nogal summier is samengevat) een lijst van onderscheidingen waar je ‘U’ tegen zegt. Zo is Herman onder andere ‘Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw’. En dat is niet zomaar iets. Nu moet ik hier wel bij zeggen dat ik alleen van de term ‘Koninklijke onderscheiding’ al bijna volschiet, dus dat laatste kan voor u iets minder belangrijk zijn. Even goede vrienden natuurlijk.
Wat het allemaal beschrijft, is dat Herman van Veen met recht de Godfather van de Nederlandse kleinkunst is. Kleinkunst had volgens mij zelfs een heel andere betekenis gekregen als Herman niet al 50 jaar op het podium had gestaan.
Persoonlijk ben ik de grootste fan van de muziek van Van Veen. OK, ik kan niet alle 184 albums uit m’n hoofd meezingen, maar ik ken genoeg muziek om er een redelijk oordeel over te vellen. De kracht zit hem – naar mijn idee – in de onomwonden teksten die dingen noemen zoals ze zijn; uiteraard kraakhelder articulerend gezongen. En dat raakt.
Ik heb gekozen voor een vertaling van het Jacques Brel nummer ‘Voir Un Ami Pleurer‘, in het Nederlands ‘Een Vriend Zien Huilen’. Het nummer is bijna kwellend mooi.
Natuurlijk hebben wij verloren.
En wacht de dood ons aan het eind.
Met onze schouders ver naar voren.
Staan wij nog amper overeind.
Natuurlijk zijn we vaak bedrogen
en liggen vogels in het riet.
Die voor het laatst hebben gevlogen.
Maar een vriend zien huilen… kan ik niet.Het nummer sluit al even intens af.
In eigen kilheid zo gevangen
Dat men voor liefde zich verschuilt,
Zo aan het eind van elk verlangen,
Maar dan een vriend te zien… die huilt.
Geen woorden meer aan toe te voegen. Wow.
Lekker weg in eigen land. Ondergewaardeerde Liedjes trekt het in juli en augustus iets breder, want we zoeken naar onbekende pareltjes in de Nederlandse taal. Niet in een battle, maar door zonovergoten individuele verhaaltjes. We willen bewijzen (zien) dat er wel degelijk goede rock, gevoelige ballads en muziek van internationale klasse in onze prachtige taal geschreven kan worden.
Volg de Hollandse Zomer ook op Spotify:
De volgende liedjes staan helaas niet op Spotify:
Splitsing – Wind En Zeilen
R.K. Veulpoepers B.V. – Den Egelantier
Carrera & Shaver Girl – Het Rock & Roll Gevoel
Dierenpark – Poppiedool
The Clungels – Dat Had Ik Nog Nooit Gedaan
Robert Long – Na Zijn Dood
Toontje Lager – Contactrock
Koot & Bie – Dat Is De Blues
Foto: Casper van Aggelen
