Geen idee meer waarom ik Frog Stomp besloot te bestellen, maar anno 1995 waren ze in Nederland onbekend, onbemind en ondergewaarderd. Het zou mij niet verbazen als ik één van de weinige in ons kikkerlandje was, die van deze groep gehoord had. De grunge vierde hoogtijdagen en in Australië kwam hun debuutalbum uit. In 9 dagen opgenomen.
Drie knaapjes van 15 jaar, die sinds 1992 samen jamden met covers van Deep Purple, Black Sabbath en Led Zeppelin onder de naam Innocent Criminals. In 1994 wonnen de jongens een competitie voor (school)bands en veranderden ze hun naam naar Silverchair; de naam van een boek uit de serie ‘The Chronicles of Narnia’. De lieverds gaven hiermee tegelijk aan dat de jeugdpuistjes vet op hun gezicht stonden, in tegenstelling tot hun muziek; daar was niets kinderachtigs aan te ontdekken.
De hitsingle Tomorrow was een doorslaand succes én bereikte een #1 notering in Australië, Nieuw Zeeland, Canada en de V.S. Natuurlijk hoorde je invloeden van Pearl Jam en Nirvana, maar ze deden er niet voor onder. De stemmen klinken volwassen en met de zelf gecomponeerde songs behoorden ze op die jonge leeftijd in één klap bij de grote jongens. Frogstomp staat vol stevige grunge en eigenlijk is er geen slecht nummer op te ontdekken. Sindsdien hebben ze 5 studio albums gemaakt, die ‘Down Under’ zonder uitzondering de eerste plek behaalden.
Tot op de dag van vandaag pak ik de CD regelmatig en bij het openingsnummer Israel’s Son gaan de speaker vol open. Gewoon ook doen; de buren zullen waarschijnlijk een week niet tegen je praten, maar juist dan ervaar je dit geweldige intro maximaal. Eerst een start met een moddervette basgitaar-riff gevolgd door een hakkende sologitaar en de drums. Stemvervormingen en tempowisselingen; alles wat een rocksong zo mooi kan maken wordt hier in 5 minuten samengepakt.
Israel’s Son kwam in 1996 in de V.S. (waar anders…) tijdens een rechtszaak ter sprake. De advocaat van twee jongens claimde, dat zij de ouders en broer van één van hen vermoord hadden, omdat zij naar deze plaat hadden geluisterd. Dit zou de blauwdruk van de moord zijn geweest. In mijn ogen is deze advocaat wellicht nog zieker van geest dan zijn cliënten. Gelukkig wisten de advocaten van de tegenpartij de jury te overtuigen dat het ‘slechts’ een roofmoord was.
Hate is what I feel for you,
I want you to know that I want you dead
