Op #132 in de Snob 2000
Steven Wilson heeft in de tussentijd een aardig oeuvre qua albums en verschillende muzikale initiatieven. Niet alleen heeft hij met Porcupine Tree memorabele albums gemaakt, zijn samenwerking met Aviv Geffen in Blackfield laat weer een heel ander kant horen van deze muzikale alleskunner.
Nadat Porcupine Tree in de ijskast werd gezet, begon Steven ook actief aan een solo carrière te werken. Door de jaren heen laat hij hier ook verschillende stijlen zien. Waar in eerdere albums hij nog aardig leunt op Porcupine Tree, is zijn laatste album juist weer een ode aan de 80’er jaren rock.
In 2013 komt The Raven That Refused To Sing (And Other Sstories) uit. Een album wat typisch Steven Wilson is. Verhalend, muzikaal ijzersterk (progressieve rock met een hedendaagse twist) en uiterst emotioneel. Geholpen door Alan Parsons klinkt het album ook productioneel als een klok. Maar wat mij raakt in het album, is de emotie die Steven er in weet te leggen. Muziek = Emotie en daar gaat het vaak mis bij moderne progressieve rock. Het is meer gepiel en gericht op het feit wat muzikanten alleen in de songs kunnen stoppen, dan dat er echt emotie in zit. Steven weet dit in dit album perfect te doen. Het best komt dat naar voren in het titelnummer The Raven That Refused To Sing.
Verhalend vertelt Steven over een oudere man die op het einde van zijn leven wacht. Uit het raam ziet hij een raaf en hij beeldt zich langzamerhand in dat die raaf zijn overleden zusje is. Hij denkt dat als de raaf gaat fluiten, hij uiteindelijk zal overlijden en naar zijn zus zal gaan.
Sister, I lost you,
When you were still a child,
But I need you now,
And I need our former life.
I’m afraid to wake,
I’m afraid to love.But just because I’m weak,
You can steal my dreams.
You can reach inside my head,
And you can put your song there instead.
Please, come to me.
Please, stay with me.Please,
Sing,
Cry,
Cry.Sing to me, raven,
I miss her so much.
Sing to me, Lily,
I miss you so much.Sing to me, raven,
I miss her so much.
Sing to me, Lily,
I miss you so much.
Omlijst met heerlijke gitaarklanken weet Steven bovenstaand verhaal emotioneel te brengen en is elke noot raak.
Dankjewel voor dit stuk, Marcel! Ik ben net begonnen met het ontdekken van het wondere muziekuniversum van Steven Wilson. En dit nummer is inderdaad een parel. Bovendien leg je heel goed uit waar het bij veel progrock misgaat, en wat Wilson juist uitstekend kan: emoties vertolken. Wat een held, deze man!