Op #1294 in de Snob 2000
Al zeker een jaar wil ik wat schrijven over The Serenes, maar wist nooit waar te beginnen. Een zwaar ondergewaardeerde band uit Joure. Slechts twee albums, tevens twee meesterwerken, heeft ze op haar naam staan.
Natuurlijk, het levensverhaal van de band kan inspiratie zijn. Nukkige Friezen, bandleden die hun draai niet met elkaar kunnen vinden, weinig tot geen showmannen, moeizaam contact met de pers, muzikaal de hemel ingeprezen, maar mede door een writer’s block is de band geen lang leven beschoren en in 1994 geven ze er de brui aan. Er is nog een doorstart in de vorm van de band Simmer en in 1998 stopt voorman van het eerste uur Theo de Jong definitief met de muziek.
Pas toen ik onlangs naar R.E.M. luisterde wist ik waar te beginnen met schrijven. R.E.M. en The Serenes; ze bestaan beiden niet meer. Hun muziek is gelukkig voor eeuwig. Het is tijdloos, maar het is ook compleet ‘eigen’. Maar bovenal geeft de muziek van beide bands houvast en troost. Het werkt zalvend juist op onverwachte momenten. The Serenes weten bij mij hetzelfde gevoel op te roepen zoals R.E.M. dat kan met nummers als Nightswimming, Half A World Away en Try Not To Breathe.
Anne Soldaat (onder andere Daryll-Ann) schijnt ooit eens gezegd te hebben dat het muziek voor Noorderlingen is. En als geboren noordeling snap ik precies wat bij bedoeld. Wanneer je de rustige nummers luistert, is het alsof je op een doodgewone dag, rustig en doelloos langs de noordelijke akkers en rivieren kuiert of uitwaait op de dijk ten oosten van Lauwersoog. Rust en ruimte, het werkt louterend voor de geest.
Dus voor alle Zuiderlingen, Westerlingen en Oosterlingen (en Noordelingen) die The Serenes nog niet kennen: Rebecca (You’re Gonna Be Allright) is een van hun beste nummers. En stiekem hoop ik ook dat je vervolgens nog even naar het prachtige The Gathering Of Eighteen Years Of Silence luistert.
