Op #919 in de Snob 2000
Een klap in het gezicht terwijl je slaapt. Een icebucket challenge avant la lettre. Een plotse harde schreeuw achter je rug in een donkere, verlaten steeg. Dat is hoe dit nummer binnenkwam in 1994 toen ik het voor het eerst hoorde. De drumbreak, gevolgd door een harde riff, de gedowntunede gitaar in D en de flageolet tonen, deden de alternatieve grondvesten schudden in een tijdperk dat met name bekend stond om grunge, swingbeat en happy hardcore.
Een klein eerbetoon aan Davidian is wat mij betreft op zijn plaats. Davidian is de openingstrack van het debuuralbum Burn My Eyes en zorgde ervoor dat Machine Head gekatapulteerd werd in de metalwereld. Hoewel gekatapulteerd.. Het ging niet helemaal vanzelf. Omdat het programma Headbanger’s Ball niet meer op de televisie was in de VS werden in eerste instantie in de VS maar 1.100 exemplaren van het album verkocht werden. Enkele wereldtours in het voorprogramma van Slayer en een tour met Stuck Mojo en 18 maanden later waren dat er 400.000 en daarmee was dit jarenlang het best verkochte debuut album bij het legendarische (en in Nederland opgerichte) metallabel Roadrunner Records.
Waar dat succes van dat album door kwam? Er is een hele reeks aan factoren te noemen: volgens sommigen, doordat metal in begin jaren ’90 niet veel voorstelde (ben ik het zelf niet mee eens overigens), waardoor dit als een geschenk uit de metal hemel kwam. Anderen noemen/roemen de verschillende invloeden die Machine Head had: van vroege hardcore bands als The Cro-Mags, DRI, Suicidal Tendencies tot bands als Testament, Slayer en Metallica. Of was het de mistroostige tijdsgeest van begin jaren ’90? Een tijdperk met rassenongelijkheid en rellen in Amerika in 1992 als gevolg van de mishandeling van Rodney King en de bestorming van de sekte van David Koresh in Waco (de Branche Davidians). Maar volgens mij was het buiten deze combi vooral te danken aan een vuige productie, een aantal sterke nummers als Old, A Thousand Lies, A Nation On Fire en vooral één van de beste openingstracks op een metalalbum ooit: Davidian.
Toen het album uitkwam had ik het via een klasgenoot op een cassettebandje gekopieerd. Grijsgedraaid. Geprobeerd dat geluid zelf ook uit een gitaar te krijgen. Nooit gelukt. Ooit zelf een nummer geschreven dat vergelijkbaar was? Ik zou graag denken van wel, maar nee. Walkmans verdwenen achter in een la en later bij de kringloop en zo ook dat bandje. Ruim een decennium later had ik een playlist aanstaan en werd ik verrast door die drumbreak en dat D-akkoord gevolgd door die flageolet tonen. Voor ik het wist was ik weer even terug in de jaren ’90 en stond ik in de woonkamer met gebalde vuist LET FREEDOM RING WITH A SHOTGUN BLAST mee te brullen. Fucking tijdloos.
