Ben ik een Jimi-fan? Zeker weten. Toen ik Hey Joe voor de eerste keer hoorde was ik verkocht. Man, wat een geluid. Dat onderkoelde zingen van Hendrix. En wat een geweldige bassline. Ik heb niet alles van hem in de kast staan, want er is heel veel pulp op de markt en vaak met een bijzonder slechte geluidskwaliteit. En ik moest begin jaren ’70 mijn zakgeld aanvullen met de krantenwijk en andere klusjes, dus voorzichtigheid was geboden. Ergens in 1974 kocht in Rainbow Bridge bij mijn lokale platenboer. En aangezien ik er kind aan huis was kreeg ik ‘em mee voor vijf piek.
Een fantastisch album/soundtrack, maar vreemd genoeg stond er geen enkel lied op dat daadwerkelijk voor de film door hem gespeeld was. Wel – met uitzondering van (een studio-opname van) Star Spangeld Banner – allemaal nieuwe tracks. De restanten van studio-opnamen plus een geweldige live-uitvoering van Hear My Train A Comin’. En toch, ondanks al dat overheerlijke snoepgoed werd Room Full Of Mirros mijn favoriet. De opening met het messcherpe gitaarwerk, het tegendraadse drum en basswerk en de vreemde tekst.
I used to live in a room full of mirrors
All I could see was me
Then I take my spirit and I smash my mirrors
And now the whole world is here for me to seeA broken glass was loud in my brain
It used to fall on my dreams and cut me in my bed
Hendrix was niet vies van een geestverruimend middeltje, dus ik vermoed dat hij een delerium hierover gehad moet hebben. Pas in 1997 zou het op CD verschijnen (samen met drie andere tracks van Rainbow Bridge) tegelijkertijd met de biografie over zijn leven: Room Full Of Mirrors. First Ray Of The New Rising Sun is een uitstekend album en is een poging hét studioalbum te creëren waaraan Hendrix vlak voor zijn dood aan werkte. Een absolute must-have, dus.
Persoonlijk ben ik het type die covers van Hendrix nauwelijks kan waarderen. Gewoon afblijven. Maar soms (heel soms) weet een zanger(es) of band de integriteit van het lied vast te houden. Je zal mij niet horen beweren dat het dan een betere versie is, maar het kan in ieder geval mijn aandacht vasthouden. Zo ook de uitvoering van Pretenders; de afsluiter op Get Close uit 1986. Een matig album, maar gezien de omstandigheden begrijpelijk. In de voorafgaande jaren waren twee bandleden aan een overdosis overleden en de resterende leden, Chrissie Hynde en Martin Chambers, zaten nog volop in het verwerkingsproces. Maar het was wel te merken aan het gitaarspel van Chambers, wat resulteerde in zijn ontslag. Martin just fucking lost it. And to think about it, why shouldn’t he have lost it? He’d just lost his two best friends. I was insane. I was traumatised. But you don’t know it at the time. I was trying to keep my shit together. To be honest Martin was playing crap and I knew musically I was losing my inspiration. But I’d tried too hard and come too far to let it all go, so Martin went instead.
Room Full Of Mirrors had weliswaar een jaren tachtig beatsausje gekregen, maar gelukkig hadden ze besloten de gitaar niet de hoofdrol te laten spelen. En daardoor is het uitstekend te pruimen…..voor deze keer.
