Na een gezellig avondje tafelen met zoon en schoondochter-lief kwam het gesprek uit bij muziek. Beiden waren pubers tijdens het einde van de ‘jaren negentig’ en hun muzikale jeugdherinneringen zijn house en bagger (sorry) gabber. In die dagen zag ik het als mijn ouderlijke taak een bijdrage te leveren aan de muzikale opvoeding van onze zoon, want ik herinner me nog hoe hij hakkend door het leven ging. Ergo, hij was harde muziek gewend dus de overstap naar rock was slechts bijsturen. En dat heb ik geweten, want toen hij eenmaal de smaak te pakken had verdwenen mijn hard rock CD’s uit de kast als sneeuw voor de zon. Schoondochter is een mix van goth en emo met een voorliefde voor draken, en haar voorkeur gaat uit naar Evanescance, Muse en Within Temptation.
Afijn, we spraken over recent bezochte concerten, ik liet wat nieuwe rock horen en op hun beurt lieten ze mij de laatste interessante liedjes horen. Sommigen konden me niet bekoren en anderen weer wel, maar één daarvan was Unsustainable van Muse. Ik vind hen een prima band, maar dit blies mij werkelijk van de sokken. Wat een intro, wat een ongelofelijk sterk instrumentaal nummer. Man, wat zat dat goed in elkaar. Pakkend van de eerste noot tot de allerlaatste. Met stip in mijn favoriete top 50. De CD werd snel aangeschaft. De overige nummers van The 2nd Law zijn erg goed (bijna filmisch), maar Unsustainable is van de buitencategorie.
De titel verwijst naar de tweede wet van de thermodynamica, die stelt dat wanneer energie geconsumeerd wordt terwijl geen nieuwe energie geproduceerd wordt ongebreidelde groei onhoudbaar is. Ik herhaal voor de politici: ONHOUDBAAR! In simpel Nederlands betekent dit dat het huidige (financiële) piramidespel gebaseerd op constante groei (om de schulden betaalbaar te houden) op lange termijn uitsluitend op een fiasco kan uitlopen. Dit geeft Unsustainable tevens een ideologische lading.
Een ondergewaardeerde toptrack: goede tekst, goede boodschap en fantastische muziek. En ja, dit nummer is al eens volkomen terecht besproken door Stefan Koopmanschap in de Muse-battle in 2012, maar een nummer van deze kwaliteit moet gewoon in de Snob 2000. Al moet ik er in de toekomst voor een derde keer over schrijven!
