Vroeger, toen ik nog vier keer per week een totaal van 10 uur in de sportschool trainde, zag ik ze regelmatig rondlopen: de gebruikers. Zij die alles deden om hun spieren beter op te blazen. Eiwitten werden veel gebruikt, waardoor de puisten in de nek stonden. En amfetamine, zodat het gewicht- en vetverlies de spieren beter liet uitkomen. Maar laten we eerlijk zijn, zonder toevoegingen is het on-mo-ge-lijk een Arnie of Sly te worden. Ik trainde mij het leplazarus en dat was te zien: strak in het vel, maar geen overdreven spiermassa. Het was wel verbazingwekkend dat er gasten rondliepen die geen buik- en beentraining deden. Stonden ze verliefd naar zichzelf in de spiegel te loeren, maar wel met een buik. Ik begrijp daarom helemaal niets van discuswerpers en kogelstoters. Waar trainen die? In de bierstube? Of samen met darters? Veelal een pens van hier tot Tokyo en een slappe reet.
Ik heb geen idee of Steve Wynn het spul gebruikte, maar hij heeft er wel een liedje over geschreven. Althans over de paranoïde wanen dankzij het gebruik, indien ik de tekst beluister. Het lijkt over een roadtrip en heel hard rijden te gaan; een soort Radar Love. I’m not saying you should do amphetamines. You could spend three hours at the gym or do whatever gets you to that place where you feel invincible. Persoonlijk vind ik Amphetamine een typisch liedje waarbij de tekst van ondergeschikt belang is, want dit is zo’n gitaarlied waarvan je helemaal uit je bol gaat. Ik kan mij voorstellen dat dit lied in combinatie met amfetamine een aparte ervaring zal zijn. Eerst de gitaarslagen, de drum stapt in en dan komt er een tweede gitaar bij. Een beetje punk en een zekere mate van agressiviteit. Een stukje slide. De zanger, Steve Wynn, zingt bijna achteloos en rond twee minuut 30 gaan de gitaren duelleren. De drumster gooit langzaam het tempo nog een beetje hoger en de mannen laten de gitaren gillen.
Het deuntje staat op Static Transmission. Een album dat in de pers regelmatig als grote middelmaat beschreven werd. Misschien omdat ze van de frontman van Dream Syndicate meer verwachten? Wie zal het zeggen. Ik ben gek op gitaarrock en Steve Wynn voldoet aan alle eisen van snoeiharde rock & roll. Niet te veel poespas, maar recht voor z’n raap. Prima tekst ook met als ondertoon dat je moet zorgen geen spijt te hebben wanneer de man met de zeis komt.
Alhoewel Wynn gemiddeld genomen niet moeilijk doet met opnames zou het nog kunnen zijn dat hij met overlays op Amphetamine in de studio-uitvoering gewerkt zou hebben, maar op een KEXP live-uitvoering laat hij en zijn Mircale 3 horen dat het puur natuur is.
