Ik heb nooit in een kamp gezeten qua voorliefde voor de Fab4 of de Stones. Ik waardeer beiden hogelijk, maar als ik heel flauw zou willen doen (vooruit dan maar…) kan ik zeggen dat ik meer LP/CD’s van de Stones heb. Bovendien hebben de laatsten hun wortels dieper in de blues, en ze waren niet vies van ‘leentjebuur’ spelen bij de zwarte bluesmusici. Om dit te benadrukken bracht het platenlabel Provogue een CD (1989) uit genaamd ‘Real Stones’ met de originele uitvoeringen van hun ‘covers’ in de beginperiode; Barrett Strong, Howlin’ Wolf, Benny Spellman, maar met name Bo Diddley, Muddy Waters en Chuck Berry. Van de 30 nummers kwamen er 15 van Berry’s hand.
In 1971 kreeg ik de single Brown Sugar vanuit Engeland. De single was hard vinyl (bijna bakeliet) en (typisch Engels) geheel gesloten met slechts een gaatje in het midden voor de draaitafel. Er was nog een verschil met de Nederlandse single: er stond een extra track op de flipzijde, en heel stiekem vond ik dat nummer nog beter dan de hit. Het nummer stond ook niet op ‘Sticky Fingers’ en was decennia uitsluitend op bootlegs terug te vinden. Mijn beneden-buurjongen probeerde een nep Jimi Hendrix-LP te ruilen voor de single, maar daar trapte ik niet in. Deze nepper was er één van vele LP’s op een obscuur label, die begin jaren ’70 de markt overspoelden. De grootste hits van die dagen werden nagespeeld door een (matig) studiobandje. Te erg voor woorden, en stel nu eens voor dat ze Jimi Hendrix willen imiteren…de kat van de buren deed het beter.
Afijn, de extra track is Chuck Berry’s ‘Let It Rock’; de plaat gaat over werken aan de rails terwijl de trein op de arbeiders afkomt. Het was een live nummer opgenomen in Leeds (’71) tijdens hun eerste echte tournee sinds 1966, die ook wel de Good-bye Britain tour genoemd werd. De Stones vertrokken uit de U.K. vanwege het belastingklimaat; tegenwoordig gebruiken de heren een postbusconstructie in Amsterdam. In minder dan 3 minuten beschrijft ‘Let It Rock’ de gehele carrière van de Stones; een blues (cover), snijdend gitaarwerk, uiterst strak drumwerk en Mick in absolute topvorm. Het rockt en het rollt en na 2½ minuut vind je het jammer dat het al voorbij is, en besluit je het nog een keer te beluisteren. Zeker weten!
