Of ik zin zou hebben bij de release van zijn nieuwe ceedee The Alliance te zijn. Leuk natuurlijk, maar laat het nou net op die éné zaterdagavond gepland staan waar ik een afspraak heb die ik niet kan annuleren. Nou ja, niet is misschien een groot woord, maar het zou veel boze gezichten opleveren wanneer ik geen acte de presence zou geven. Heel jammer, want ik ben zeer gecharmeerd van de gecombineerde bombast en sympfonische rock van Robby Valentine.
Als troostprijs kon ik wel een voorproefje krijgen van het nieuw album en in vergelijk met zijn vorige valt voornamelijk op dat er minder vette gitaarsoli en de tracks melodieuzer zijn. Retro naar zijn beginjaren, maar dan met de sound van nu. De eerste single van het album is Soldiers Of Light; een zeer geslaagde cross-over van Turkse popmuziek met rock, maar om meer kans op main-stream radio-airplay te krijgen moest het lied worden ingekort. Valentine: en daarom ging mijn favoriete deel, de gitaarsolo, eraf. Zoals je weet heeft de gitaarsolo in het algemeen de strijd om de plek na het tweede refrein al jaren geleden verloren van de gast-rapper. Dat moment van de song, waar de solo inkomt en de heavy rif begint, waar het los barst, is voor mij juist het hoogtepunt van het nummer. Dat effect wordt versterkt doordat de solo dubbel is ingespeeld.
De tekst gaat over hoe vooral beginnende artiesten letterlijk hun ziel verkopen voor roem, of de kans daarop. Toevallig gaat het tweede couplet over een jongen die vreselijk goed gitaar kan spelen en droomt van rijkdom en optreden in stadions en daar zijn ziel voor over heeft. Omdat de keuze voor dit nummer als single en als consequentie daarvan de gitaarsolo eruit moest worden geknipt, is het een mooie metafoor voor verloochening. Als je het zo bekijkt moet de gitarist in de tekst het liefste wat hij doet, excelleren op gitaar, opgeven in ruil voor roem.
Verschrikkelijk jammer, want voor een mooie gitaarsolo kan je mij bij wijze van spreken wakker maken. De macht van mainstream-radio; zelfs David Bowie moest zijn meesterwerk Blackstar inkorten om gedraaid te kunnen worden. Wat mij betreft gaan we terug naar de tijd dat lange albumtracks gewoon op de radio gedraaid werden. Met als prettige bijkomstigheid dat er minder geouwehoer van DJ’s te horen zal zijn.
The Alliance is niet zonder slag of stoot uitgekomen. Oorspronkelijk wilde Valentine de bekende zin van Michael Buffer, de ringpresentator bij boks en worstelwedstrijden als opener van zijn album gebruiken. Let’s Get Ready To Rumble. In februari vroeg hij netjes toestemming om dit te mogen gebruiken, maar er kwam geen enkele reactie en niet geheel onterecht meende hij dat het ze het niet belangrijk vonden. Helaas. De email was hun aandacht ontsnapt en net toen de nieuwe ceedee van de persen afrolde ontving hij het bericht dat ze onder geen enkele omstandigheid de zin mochten gebruiken. Het bleek dat geldwolf Buffer alle rechten op de zin had laten vastleggen en zelfs zo ver gaat dat hij via hun website de lezers oproept gebruik bij hen – tegen een beloning – aan te geven. Ik vind dit zo typisch Amerikaans. Walgelijk zelfs. Dat is hetzelfde wanneer De Raggende Manne patent zouden aanvragen voor de zin Poep In Je Hoofd. Of Jiskefet voor Goejesmorgens.
Valentine moest het lied remixen en een andere albumopener bedenken. Het werd Alliance Theme op basis van de hoofdmelodie van Masters of Our Minds. Filmisch, spannend, iets orkestraals, wat precies overloopt in Judgement Day. Maar zowel de Nederlandse als de Japanse tapes moesten opnieuw gedaan worden, een nieuwe tape voor de live-optredens moest gemaakt worden, dubbele STEMRA kosten en kosten voor een certificaat dat alle reeds geperste 1.500 CD’s officieel vernietigd zijn om toekomstige claims te voorkomen.
Afijn, terug naar het nieuwe album. Niet alleen heel gevarieerd, maar typisch een gevalletje dat beter wordt elke keer dat je hem draait. Sterke teksten, mooie tempowisselingen, koortjes, toeters en bellen en gitaargeweld. Ik pik er een paar uit: Black Dog over depressie; iets waar Valentine zelf regelmatig last van heeft. Sons Of America is lekkere retro jaren zestig-pop en Running Om Empty is een uptempo rocker met een knipoog naar Queen.
Het gevoeligste nummer is zonder meer Eleanor Robyn: Dat gaat natuurlijk over mijn kleine meisje. Over hoe snel ze opgroeit en je dat niet kan bijhouden met je geest, zodat de prachtige eerste jaren in een roes voorbij gaan en je jezelf bij het zien van foto’s uit die tijd afvraagt: was ik daarbij? Het gaat over de angst van het loslaten en over hoe ik nu al kan voelen hoe ik haar ga missen als ze groter wordt en een eigen leven gaan krijgen. Maar ook dat ik haar wil zeggen dat waar zij ook is en waar ik dan ook zal zijn, zelfs wanneer ik dood ben, mijn liefde voor haar altijd zal blijven bestaan en het haar altijd zal omringen en beschermen.
Het meest complexe nummer van de plaat is Masters Of Our Minds. Valentine meldde dat er wel zo’n 120 uur studiowerk in zit, terwijl het schrijven ervan zo gebeurd was. Heel veel dingen zijn in het belang van het geheel en door de beperking van een stereo-mix niet goed te horen. Op de deluxe versie staat een aantal van die losse stukjes, zodat je kan horen wat er eigenlijk allemaal gebeurt in het nummer. Gitaar harmonietjes à la Brian May en zangkoortjes.
Ik ben in ieder geval onder de indruk. Vier jaar na zijn vorige, Bizarro World, is hij wederom geslaagd in een gelaagd album. Hopelijk krijgt hij in Nederland eindelijk weer eens de welverdiende aandacht.
