Billie Jean is not my lover
She’s just a girl who claims that I am the one
But the kid is not my son
Wie kent de enorme wereldhit van Michael Jackson niet? Het lied is door hem geschreven naar aanleiding van een ware gebeurtenis. Althans volgens Quincy Jones; een vrouw stalkte Wacko Jacko en toen hij thuis kwam lag zij in bikini en met een zonnebril op bij het zwembad. Ze claimde dat hij de vader van één van haar tweeling zou zijn. Natuurlijk! Het gevolg van deze ongewenste attentie was wel dat Jackson zich verder afzonderde van zijn omgeving. Dezelfde Jones vertelde ook dat gedeeltes van Billie Jean door Jackson gejat zijn uit Donna Summer’s State Of Independence (waar Michael Jackson op de achtergrond zong). Er zal een basis van waarheid in zitten, want waarom zou de rechtbank Jones US$ 9 miljoen aan royalties toewijzen?
In een interview vertelde Michael Jackson: Billie Jean is kind of anonymous. It represents a lot of girls. They used to call them groupies in the ’60s. They would hang around backstage doors, and any band that would come to town they would have a relationship with, and I think I wrote this out of experience with my brothers when I was little. There were a lot of Billie Jeans out there. Every girl claimed that their son was related to one of my brothers.
Sommige liedjes zijn zo goed dat een coverversie volkomen overbodig is. Maar toen ik de geschiedenis van Billie Jean op het internet ging opzoeken las ik – tot mijn stomme verbazing – dat er minimaal 100 covers van bestaan. Ik kon mijn nieuwgierigheid niet bedwingen en heb er aan aantal beluisterd. Dat had ik beter niet kunnen doen, want vrijwel het overgrote deel is zonder weinig fantasie gecovered. Slechts de rauwe unplugged versie van Chris Cornell sprong er uit.
Eind vorig jaar kreeg ik het album Straight Stories van de (Haagse) pop-noir band Chabliz onder oren. In alle gevallen een must-have, want het staat vol van juweeltjes zoals Poppies In Flanders Field én Billie Jean. Dit is een zodanige uitvoering dat je eigenlijk niet in de gaten hebt dat het om dé Billie Jean gaat. In een heel ander tempo en een heel andere stijl. Razend knap gedaan. Het nummer leunt zwaar op een kerkorgel, wat het een sinistere indruk geeft. Zangeres Petra de Winter zingt het in een jazzachtige stijl met een vleug van opera en na drieenhalve minuut zetten de gitaren in. Een meesterwerkje.
Petra de Winter: een dag na het overlijden van Michael Jackson kreeg ik al het idee. Ik hoorde deze begrafenisversie in mijn hoofd. Alle drie de bandleden zijn fans van Bach en dus was het gemakkelijk en logisch deze richting in te denken.
Overigens is de akoestische versie ook niet te versmaden.
