Paul Buchanan – Mid Air

Ik heb er eens hard en vooral lang over na zitten denken. Bestaat er een sympathiekere zanger dan de Schot Paul Buchanan? Ik zou het oprecht niet weten. De frontman van The Blue Nile heeft een bepaald iets om hem heen hangen. Het is iets ongrijpbaars. En ja, ik zei bewust ‘de frontman van’, want de band is officieel nooit uit elkaar gegaan.

The Blue Nile maakte een handvol albums, verspreid over een jaar of 20. Ze zochten amper de publiciteit. Bevonden zich altijd op de achtergrond. Publiciteitsschuw zou je het zelfs kunnen noemen. Het siert ze. We kennen ze natuurlijk allemaal van de fabelachtige plaat Tinseltown In The Rain. Alleen het opschrijven van de titel van dit nummer doet me al opveren van geluk. Het is het beste nummer uit de jaren ’80 (trust me, dat is heel wat uit mijn mond), en wellicht wel mijn lievelingsnummer aller tijden. Alles aan dit nummer klopt. Ik schreef er ooit samen met Marèse al eens wat over.

Een groot deel van de intense magie was het stemgeluid van zanger Paul Buchanan. Ik heb ooit al eens gezegd hem niet echt een zanger te vinden, wat in deze juist een compliment is. Het maakt het meer echt. Puurder. Je kunt nog zo zuiver en technisch perfect zingen, maar als je geen gevoel weet over te brengen, dan ben je gewoon klaar. Voor mij is het dus simpel; Gevoel boven perfectie. Altijd.

Buchanan valt onder deze categorie. Dat werd maar eens te meer duidelijk op zijn soloplaat Mid Air uit 2012. Het was vreemd genoeg zijn eerste soloproject ooit. En zoals het de man betaamt, was het een schot in de roos. Het album was vol raak, in de kleinst mogelijke vorm. Met name de titeltrack maakte diepe indruk. Een emotionele mokerslag die via de koptelefoon keihard binnenkwam. Je hoort bijna elke ademteug, elke beweging die hij maakt achter z’n piano. De aarzeling af en toe. Dit is wat muziek is. Geen opsmuk. Geen digitaal gepoets. Nee, gewoon een man, thuis achter zijn piano, die vanuit zijn hart een nummer brengt. En dat is zo mooi.

Toch bleef Paul heel bescheiden. Er was amper een tour. Er was amper promotie. De plaat zakte eigenlijk nog voor hij überhaupt bij het publiek kon landen alweer weg in de diepe krochten van de muziek. En het doet me pijn om te zeggen, maar daar zal hij waarschijnlijk voor het grote publiek voor altijd blijven. Het gaat me aan het hart. Heel erg zelfs, want dit nummer en eigenlijk het hele album, verdiend allesbehalve dat. Laat mij bij deze daarom even van dit podium gebruik maken om van de daken te schreeuwen dat dit echt niet kan. Denk aan die eindeloos innemende man, Paul Buchanan. Denk aan zijn pracht klassieker Tinseltown In The Rain.

Zet dit nummer op en maak je hoofd leeg. Laat het je overvallen, laat het je vervoeren. Laat alle emoties gaan. Dit is zoals muziek hoort te zijn. Dit is wat muziek in de pure essentie is. Gevoel. Keihard raak geschoten tot recht in je sodemieter. Deel het, roep het uit, verkondig het, draai het, maar bovenal, geniet. Geniet van de schoonheid. Geniet van die prachtige stem. En doe daarna gewoon niets meer. Dát is muziek.