Zangeres, pianiste en liedjesschrijver Roos Blufpand (bouwjaar 1992) is al sinds haar 17de op de planken te vinden, maar pas in 2014 verscheen haar debuutalbum Ik Ben. Volgens haar liggen liedjes overal voor het oprapen. Verscholen in het wit van de ogen van alle mensen of verstopt in haarzelf. Haar tweede album Hoe Dan werd gevolgd door een theatertournee met 28 shows en in het verlengde van haar gedachten en wensen, is deze ook zoveel mogelijk duurzaam georganiseerd. De tourbus rijdt op groen gas, de CO² uitstoot van de gereden kilometers en die van het bezoekende publiek wordt gecompenseerd en is de merchandise van milieuvriendelijk materiaal.
Wat maakt haar zo uniek en anders? Ze stelt dat ze zelf heel erg allergisch voor vingerwijzen is, in welke vorm dan ook. Ze wil tegen de stroom in zwemmen, maar tegelijkertijd ook zo graag met de stroom mee drijven. Ze wil de wereld redden, maar zich tegelijkertijd ook gewoon kunnen bezatten en dan de slappe lach krijgen om niets. Een vat vol tegenstrijdigheden. Wellicht terug te voeren op haar Surinaamse wortels?
Haar liedjes zijn veelal vanuit de eigen persoon geschreven. Ze beheerst de kunst de dagelijkse dingen en emoties in haar liedjes te vertalen. Gevoelig mooie liedjes, gedragen door haar loepzuivere stem en zonder angst de muziek op een andere manier te benaderen: als het ware een omlijsting met de tekst als middelpunt. Zo ook Afscheid.
Ze neemt afscheid van de sterren
En de ogen van wie ze liefheeft
Ze neemt afscheid van wat verandert
De tijd gaat door maar zij staat stil
Maar het meest nog neemt zij afscheid
Van die foto aan de muur
Waar haar lief zo knap, zo teder
Nu voor de tweede keer uit zicht verdwijnt
Waar gaat het lied over?
Twee jaar geleden begon het getob met haar ogen. Heel snel was haar zicht vrijwel volledig verdwenen. Ze kon mij letterlijk niet meer zien zitten, ze zag alleen nog een beetje verschil tussen licht en donker. In mijn hoofd bouwde zich een opsomming van wat ze letterlijk uit het zicht verliest. Beelden, voorwerpen, mensen… Maar ze verliest ook haar onafhankelijkheid. Ze is zo’n pittige vrouw, ze laat zich niet uit het veld slaan. Ondanks dat haar wereld ineens zo klein werd, blijft zij zichzelf. Met begeleiding en heel veel humor probeert ze nog zoveel mogelijk te doen. Mijn oma zegt dankbaar te zijn dat ze 80 jaar heeft mogen zien. Ze heeft nog haar herinneringen en haar fantasie.
