Lo-wat? Mijn eerste reactie toen een maat mij vroeg of ik wel eens iets van deze band gehoord had. Nee, dus. Maar zoals het een rechtgeaard nieuwsgierige muziekliefhebber betaamt moet dit gat in mijn muziekwetenschap gevuld worden. Anno 2010 bleek er niet zo heel veel op YouTube te vinden: slechts de track Loose. Dit instrumentale nummer was wel het begin van de zoektocht.
In 2004 kwam Bill Lonero met zijn eerste (solo) album (Slather). Zijn invloeden komen van Angus Young, Joe Satriani en Steve Vai. Hij speelt al gitaar sinds zijn 10de. Hij heeft een gezonde afkeer van platenmaatschappijen. Record labels are a huge wall for independent artists. Labels today want prefabricated pop music. They don’t want serious musicians that play instrumental rock lol. They want the “package” of autotuned vocals and lipsynching. So, for me, fighting past that garbage and still getting my music heard is a huge challenge that I readily accept, because I know I have put the blood, sweat and tears into my music and I know people like it.
De band LoNero’s debuutalbum (Relentless) mét Loose zag in 2007 het levenslicht en zette gelijk de toon voor het genre Guitarcore. Apple en Quicktime waren zelfs zo onder de indruk dat ze een maand lang promotie voor het album maakten. Discovery Channel, MTV en de BBC kregen toestemming de track te gebruiken. De muziek is een kruising tussen Metallica, Dream Theater en Joe Satriani. De opvolger (2011) was weliswaar meer recht toe recht aan, maar bevestigde de status van de band.
Vorig jaar kwam hun derde album uit en ik was benieuwd of ze niet in herhalingen zouden vallen. Instrumentale rockmuziek kan tenslotte eentonig worden. Laat ik het anders stellen; vergeet de vorige twee albums maar. Kinderspel vergeleken met The Defiant Machine. Hét bewijs dat goede muziek geen tekst nodig heeft. Het album heeft oorlog gedurende de laatste 100 jaar als onderwerp, mét historische speeches van Roosevelt, Churchill, Kennedy en Bush en het stevige gitaarwerk afgewisseld met rustig pianowerk. The Defiant Machine is door Guitar Player magazine tot het belangrijkste album van de laatste 50 jaar benoemd.
En ondanks alles geniet de band slechts beperkte bekendheid. Dat moet veranderen. Luister maar…
