Ok, niet Googelen, he? Welke dag van de week denk je dat de meeste hitpotentie heeft?
Het antwoord is niet vrijdag, zoals je misschien zou denken. Ook niet zaterdag. Maar wel…
Maar klinkt de maandag nu eigenlijk anders dan de vrijdag of de zondag?
Deze week doen we het op Ondergewaardeerde Liedjes een beetje anders. Dat betekent dat we niet alle liedjes in de battle al op maandag publiceren, zoals gebruikelijk; nee, we publiceren elke dag nieuwe liedjes, horende bij die dag uiteraard.
Te beginnen met…
Maandag
Keuze Martijn Vet: T-Bone Walker – Call It Stormy Monday (But Tuesday’s Just As Bad) (1942)
Iedereen die ooit op school zat of een baan had, kent het maandaggevoel (en dinsdag is net zo’n drama)
Ja, de maandag, dat is me een drama waar iedereen over mee kan praten. En zingen: Manic, blue en dus stormy. Iedereen die ooit op school zat of een baan had, kent het maandaggevoel.
Wie de blues in zijn lijf heeft, haalt zijn neus op voor dat maandaggevoel. Want de dinsdag is net zo’n drama. Maar weet je wat nog erger is dan de maandag en de dinsdag? De woensdag! En trouwens, de donderdag ook.
De vrijdag en de zaterdag, die kom je dan nog wel door.
“The eagle flies on Friday, and Saturday I go out to play.” De zondag wordt vervolgens nuttig besteed om tot de Heer te bidden om een lief, die al je bluesachtige dagen wat lichter maakt.
Het is onduidelijk in welk jaar T-Bone Walker deze klassieker precies opnam. Volgens sommige bronnen werd het al in 1942 opgenomen of zelfs nog een jaar eerder, maar niemand kan het bevestigen.
Talloze artiesten namen het nummer op, maar velen gebruikten een verkeerde titel, namelijk Stormy Monday Blues, uit 1942. En laat dat nou een heel ander nummer zijn.
Zo liep Walker een heleboel royalty’s mis. Je zou er de blues van krijgen!
Keuze Jaap Bartelds: Mrs. Miller – Monday Monday (1966)
Een beetje een verdrietig verhaal
Het verhaal van Mrs. Miller is eigenlijk een beetje verdrietig. Nadat mensen in haar omgeving haar hadden wijsgemaakt dat mevrouw Elva Miller heel mooi kon zingen, geloofde ze dat zelf en nam ze een groot aantal covers op.
Platenmaatschappij Capitol Records zag de humor er wel van in: een niet al te mooie vrouw op leeftijd die dacht dat ze een operettezangeres was, maar zo vals zong als een kraai. Of klonk als ‘een groep kakkerlakken die onder het deksel van een vuilnisbak rondscharrelen’, zoals een recensent haar stemgeluid omschreef.
Het eerste album van Mrs. Miller heette heel ironisch ‘Mrs. Millers Greatest Hits’. Er stonden covers op van The Beatles’ A Hard Day’s Night, These Boots Are Made for Walkin’ (Nancy Sinatra) en Downtown van Petula Clark. Die laatste was voorzien van een hysterische neusfluitsolo, helemaal zelf uitgevoerd door mevrouw Miller.
Op het album stond ook een cover van het door The Mama’s & The Papa’s gezongen Monday, Monday. Aanvankelijk had Mrs. Miller niet door dat ze werd geridiculiseerd, dus toen ze aankondigde dat ze een plaat wilde maken vol serieuze ballads, moest Capitol wel open kaart spelen: ze wilden door met de ‘so bad, it’s good’-stijl. Na wat gesputter besloot Mrs. Miller het spelletje mee te spelen. En zo kwam het dat ze ineens voor de Amerikaanse krijgsmacht stond te zingen in Vietnam, uiteraard enthousiast toegejuicht door de menigte.
Haar eerste plaat verscheen in 1966, maar het publiek verloor al snel interesse in de gimmick van Mrs. Miller. In 1973 ging ze officieel met zangeressenpensioen. Gelukkig weet nog altijd een groot publiek haar muziek op waarde te schatten.
https://www.youtube.com/watch?v=-zKCQK0apKc
Dinsdag
Keuze Freek Janssen: Stonecake – Tuesday Afternoon (1991)
De vier meest melodieuze minuten uit de popgeschiedenis
De dinsdag is zo’n dag dat je het weekend alweer vergeten bent, tot over je oren in het (huis)werk zit en er nog geen uitzicht is op het weekend. Wie zei dat maandag een baaldag was?
Tuesday Afternoon van de Zweedse band Stonecake is niks van dat alles. Het zijn misschien wel de meest melodieuze vier minuten uit de popgeschiedenis. Je zou het zelfs mierzoet kunnen noemen. Dit is het liedje dat Paul McCartney nooit geschreven heeft. Het knipoogt zelfs naar You Got To Hide Your Love Away van The Beatles. Al is dat niet door Paul McCartney geschreven, maar door John Lennon.
Mijn betoog snijdt misschien weinig hout, en bovendien had ik Tuesday Afternoon al eens ter sprake gebracht. Het spijt me, maar ik kon het niet laten om jullie op deze doordeweekse dinsdag weer eens te verblijden met het meest ondergewaardeerde liedje van de jaren negentig.
Ter compensatie kom ik zondag misschien nog wel met een bonustrack…
Keuze Willem Kamps: Peter Hammill – (On Tuesday She Used To Do) Yoga
Zijn geliefde weg, hij kan zich voor zijn kop slaan
(On Tuesday She Used To Do) Yoga. Elke dinsdag, maar nu dus niet meer. De titel zegt eigenlijk alles. Zij – ze wordt in dit nummer niet met name genoemd, maar het gaat om Alice – gaat niet meer naar yoga of misschien wel, maar Peter ziet haar niet meer gaan, want ze is weg. Niet langer bij hem.
Hij, Peter Hammill, de zanger van Van Der Graaf Generator, was vooral met zichzelf bezig:
Always ready to say
To myself that I was an artist
Implying that she was not.
Achteraf niet verder komend dan wat loze verdraaiingen; te laat voor sorry, te laat om pijnlijke zaken te repareren. Het is het voorlaatste nummer van zijn soloalbum Over uit 1977. Ook die titel zegt genoeg. Alice ging er uiteindelijk vandoor, op een dinsdag, haar yoga-dag. Peter had te weinig oog voor haar: I never did the things that really mattered.
Hij kan zich nu voor zijn kop slaan, en die dreun zit door het hele nummer verweven. De langgerekte, repeterende toon, doooiiing, doooiiing. Maar Alice keert niet terug, Peter. Never. On tuesday she went away, doooiiing….
Woensdag
Keuze Henk Tijdink: Simon & Garfunkel – Wednesday Morning 3 A.M. (1964)
Een man ligt naast zijn vriendin en hij kijkt naar haar. Het zilvergekleurde licht van de maan verlicht haar haren. Haar borsten bewegen zacht bij elke in- en uitademing. Hij weet dat hij zo zal moeten vertrekken en hij vervloekt zichzelf. Op de vlucht voor de politie en op de vlucht voor zijn verleden.
Juist nu, terwijl ze slaapt is ze mooi en hij zal willen dat alles blijft zoals het op dit moment is. Hij beseft: wanneer je je geschiedenis probeert te ontvluchten, dan ontvlucht je ook je toekomst.
Dat zijn de consequenties: hij zal nu moeten gaan. Het is woensdagmorgen 3 uur.
My life seems unreal
My crime an illusion
A scene badly written
In which I must play
2015
Een man zit in een stoel met zijn pasgeboren kind in zijn armen. Hij voelt de zachte en regelmatige ademhaling en dat maakt hem rustig en onzeker. Een uur oud is de baby en de man verwondert zich: de fijne beweginkjes van de mond en de zachte kreuntjes. De ogen met mini-wenkbrauwen en al wimpertjes! Dat zelfs gesloten ogen van zo’n schoonheid kunnen zijn!
De baby heeft de knietjes opgetrokken en de armpjes ingetrokken en zoekt het veilige gevoel van de afgelopen maanden. Het zachtjes en ritmisch aaien over de rug geeft rust. Rust bij de baby omdat het doet denken aan de handen van de moeder die de afgelopen maanden voortdurend over de rug en billetjes gleden. En rust bij de man omdat hij met het rustige ritme van zijn eigen handen, zijn ademhaling ook vertraagt. Alles klopt op dit moment.
De man beseft dat dit moment voorbij zal gaan en hij maakt de baby een belofte: “Ik zal er zijn wanneer dat nodig is”.
“Nee”, herstelt hij zich: “ik ben er voor je”.
Het zou zomaar woensdagmorgen 3 uur kunnen zijn.
I can hear the soft breathing
Of the girl (boy) that I love
As she (he) lies here beside me
Asleep with the night
Keuze Andre Peschar: Elvis Perkins – Ash Wednesday (2007)
Een samenloop van drama leidt tot prachtnummer
Elvis Perkins. Zijn naam klinkt direct als een liefdesbaby tussen Elvis Presley en Carl Perkins. Perkins schreef Blue Suede Shoes, en had daar groot succes mee – en Elvis later nóg meer. Elvis Perkins (die inderdaad is vernoemd naar die andere Elvis P.) is echter een nakomeling van beroemde ouders; zijn vader, Anthony Perkins, is vooral beroemd geworden door zijn rol als Norman Bates in Hitchcocks Psycho. Zijn moeder, Berry Berenson, was ook actrice en fotografe – maar kreeg nog extra bekendheid toen zij één van de inzittenden van Flight 11 bleek, het vliegtuig dat zich tijdens de 9/11-aanslag door één van de New Yorkse Twin Towers boorde.
Folkzanger en troubadour Elvis Perkins debuteerde in 2007 met zijn album Ash Wednesday, een soort conceptalbum waarvan het thema zich afspeelt rondom de dood van zijn moeder. De eerste zes nummers spelen zich af vóór de ramp, de laatste vijf nummers na 9/11. De titel Ash Wednesday verwijst dan ook naar de as, het enige overblijfsel dat die woensdag na de aanslagen resteerde. Om het nog dramatischer te maken: 12 september, de dag na de aanslagen, was ook de datum van overlijden van zijn vader, negen jaar daarvoor. Hoeveel ‘inspiratie’ wil je hebben voor een donkere, melancholische plaat? Woensdag gehaktdag.
Het zevende nummer op Ash Wednesday is het liedje met dezelfde titel. Terwijl de stofwolken optrekken, troost hij zich met de gedachte dat zijn ouders nu weer samen zijn.
It’s the ending of the drought | and we are ready now
For tear gas clouds on my mind
Come on fill the house finally and weep
For its king and queen sleep
Both now
In the arms of ash wednesday
Met een stem die ergens doet denken aan Thom Yorke, een tamelijk depressief thema en sober instrumentarium (met violen, natuurlijk) is het niet echt een nummer dat je op deze eerste zomerse woensdag van 2015 op wil zetten terwijl je de barbecue aanzwengelt… houd het maar bij de as van de briketten. Maar houd vooral het hele album in het achterhoofd wanneer er straks weer een druilerige dag aanbreekt (luister vooral ook naar hoogtepunt While You Were Sleeping. Het is namelijk prachtig.
Keuze Eric van den Bosch: Status Quo – (April) Spring, Summer and Wednesdays (1970)
Op woensdag gingen de fluwelen jasjes weg en de gitaren uit de oksels
Ooit, lang geleden, was Status Quo een psychedelisch bandje. Fluwelen jasjes, braaf rechtopstaand spelend met de gitaren bijna in de oksels en zanger Francis Rossi heette Mike Rossi omdat het management dat mannelijker vond klinken. “Pictures Of Matchstick Men” was hun psychedelische doorbraak en tot op de dag van vandaag hun enige wereldhit. Na twee jaar psychedelica hadden ze het wel gezien, rock vonden ze eigenlijk veel interessanter. De fluwelen jasjes werden verruild voor groezelig spijkergoed en de shuffle werd de basis voor de sound. Allereerst verscheen de single “Down The Dustpipe”, voor de band geschreven door een Australische singer-songwriter, en het werd zowaar een redelijke hit.
De heren wisten dat ze iets goeds te pakken hadden en begon het werk aan het eerste album met de nieuwe sound, Ma Kelly’s Greasy Spoon. Nog steeds voor de oude platenmaatschappij Pye en met dezelfde producer, John Schroeder. Ma Kelly’s Greasy Spoon werd mede daardoor een soort compromis tussen psychedelica en de boogie waarmee ze uiteindelijk zo succesvol werden.
“(April) Spring, Summer and Wednesdays” was een van de eerste songs die Francis Rossi schreef met tourmanager/harmonicaspeler Bob Young. Later zouden ze aan veel van de grootste hits schrijven, zoals “Down Down” en “Caroline”. Het is leuk om te horen hoe shuffle, blues en psychedelica nog om voorrang strijden in dit nummer, terwijl de tekst vooral vaag over bloemetjes en gras neuzelt.
Bij de recente reünieconcerten was “(April) Spring, Summer And Wednesdays” een van de vaste ingrediënten. En terecht. Status Quo heeft meer dan 50 jaar historie en “(April) Spring, Summer and Wednesdays” staat voor een belangrijke periode in die historie.
https://www.youtube.com/watch?v=fDoU3q1NaMw&feature=player_detailpage
Donderdag
Keuze René Albers: Morphine – Thursday (1993)
Over een regulier slippertje, op donderdag
Als we het hebben over ondergewaardeerde muziek dan is Morphine in beleving het schoolvoorbeeld. Krachtige melodieuze liedjes voor een veel te klein publiek. In 1994 zat ik als zestienjarige voor de TV te kijken naar het Pinkpop-festival. Mijn ouders vonden mij nog te jong om er naar toe te gaan (een jaar later overigens niet meer). En opeens was daar een bandje dat compleet anders klonk dan de rest, maar wel met een intensiteit waar je’ U’ tegen zegt. Drums, saxofoon, een slide-basgitaar en een mooie diepe, warme stem dat is het recept van Morphine. Zelf noemden zij hun muziek ‘low-rock’.
In 1993 brachten zij hun tweede album Cure For Pain uit dat lovend werd ontvangen. Een jaar later stonden ze op Pinkpop en wonnen mijn sympathie. Thursday was de tweede single van dat album en illustreert perfect waar Morphine voor staat. Een overrompelend nummer, dat je meerdere keren moet beluisteren m het te waarderen. Het lied handelt over een affaire met een getrouwde vrouw. Elke donderdag ontmoetten ze elkaar en gingen daarna naar een motel, The Wagon Wheel. Blijkbaar wilde de vrouw ook eens wat anders en nodigde de man thuis uit. Dit kwam uit en nu slaat de hoofdpersoon op de vlucht voor de jaloerse en gewelddadige echtgenoot.
We should have kept it every Thursday
Thursday
Thursday in the afternoon
For a couple of beers
And a game of pool
Veel liedjes van Morphine handelen over liefde, relaties en seks. Mark Sandman is een ware meester in het vinden van metaforen, zie bijvoorbeeld ‘Sharks’ en ‘Radar’ van hun derde album.
In 1995 heb ik ze in actie mogen zien in het Rotterdamse Nighttown, onvergetelijk.
Vier jaar later overleed Mark Sandman tijdens een optreden. In In het harnas om het zo te noemen. Morphine hield per direct op te bestaan. Cure For Pain is een meesterlijk album en Thursday een perfect voorbeeld waar Morphine voor staat, prachtige liedjes met af en toe gecontroleerde branie.
They were pretty cool too.
Vrijdag
Keuze Sanneke Ziermans: The Cure – Friday I’m In Love
Verliefd op vrijdag
Hij was al voor de wekker wakker, hoorde de vogels buiten fluiten en vandaag irriteerde hem dat niet, hij glimlachte erom. Gisteren had hij de hele dag in bed doorgebracht, de dag ervoor ook, te lamlendig om eruit te komen, maar vandaag was hij uit bed nog voor zijn moeder hem kon roepen. Waarschijnlijk sliep ze zelfs nog.
Hij liep naar de badkamer, douchte zich neuriënd en neusde door het badkamerkastje tot hij het make-uptasje van zijn moeder vond. Mascara was er, eyeliner, hij probeerde het allemaal. Het had bij hem een heel ander effect dan bij zijn moeder, het zwart werd wel erg zwart, maar hij vond het best mooi zo. Haar rode lipstick smeerde hij zo dik op zijn mond dat toen hij zijn spiegelbeeld een kus gaf zijn mond uitgleed over het gladde oppervlak. Nu glimlachte hij nog breder; de lipstick zat niet alleen meer op zijn mond, maar ook ernaast. Het zag er wat potsierlijk uit, maar zíj, zij zou hem zeker zien nu, onmogelijk dat hij haar niet op zou vallen.
Alleen zijn haar, dat zat nog zoals zijn haar nu eenmaal altijd zat: een beetje niksig. Hij wist er wel wat op, pakte de kam, zette hem haaks in zijn haar en toupeerde het tot het eruit zag als een prima plek voor de vogels om een ei in te leggen.
Zo blauw als maandag was geweest, zo grauw dinsdag en woensdag… Aan donderdag was hij maar niet eens begonnen. Maar vandaag, vandaag was het vrijdag en hij was er klaar voor. Ze zou er weer zijn vandaag en ze zou hem, Robert, zien.
Op interrail met mijn eerste vriendje in 1992 kocht ik in een Franse hypermarché Wish van the Cure. Het album was eerder dat jaar uitgekomen. We moesten wachten tot we na een maand weer thuis in Nederland waren voor we er eindelijk naar konden luisteren. Dat was vast op een vrijdag, ik was meteen verliefd op dit liedje. Het vriendje heb ik allang niet meer en híj eigende zich de cd toe, maar dit liedje hield ik.
Het was maar een bescheiden hitje voor The Cure, Friday I’m In Love, verder dan de tipparade kwam het niet in Nederland. En dat terwijl het door zijn poppy melodie perfect was geweest om in veel hoofden te blijven hangen. Ik geniet ervan, de vrolijkheid van het liedje, terwijl de tekst grotendeels zwartgallig is. Dit is toch wat je wil horen als je op vrijdag wakker wordt? De rest van de week was misschien ruk, maar vandaag…
Kom, komende vrijdag draaien we het allemaal! Ik heb er nu al zin in.
Loy Valera maakte er voor Threadless een prachtig beeldverhaal van:
Zaterdag
Op zaterdag begraven we voor even de strijdbijl: maar liefst twee bloggers gingen – volkomen onafhankelijk van elkaar – voor hetzelfde liedje.
Keuze Ralph Kohlmann: Soulwax – Saturday (1999)
How cruel of you to go away
Het is voor mij nog steeds een van dé albums uit de late jaren negentig: Much Against Anyone’s Advise van Soulwax. Het titelnummer knalt er meteen keihard in en is een onvervalste rockklassieker. Direct gevolgd door het nummer Saturday. Een drumcomputer, pulserende bas, wat ingehouden zang en gitaren. Pas op het eind stapelen de gitaarlagen zich op en neemt het wat toe in volume. Maar echt knallen doet het niet. En opeens is hij alweer afgelopen.
En toch, hij blijft hangen, veel meer dan de meeste andere nummers van Soulwax. Dat komt door de melodie, en door de tekst die zich direct in je hoofd nestelt.
Saturday oh Saturday how cruel of you to go away
En
We think that we’re so cool, and make the others drool
En cool, dat waren ze. Ook later in hun carrière, toen ze meer en meer als DJ’s en producers verder gingen. De band schijnt nog te bestaan, maar ik beschouw ze nu toch vooral als DJ-collectief. Zonde, want wat was het een goede rockband. How cruel of you to go away.
Keuze Stefan Koopmanschap: Soulwax – Saturday (1999)
Een dagen van de week-battle, ik wist eigenlijk direct wat ik moest kiezen om over te schrijven: Saturday van Soulwax. Eigenlijk is het hele album fantastisch, maar Saturday… het is toch wel één van de hoogtepunten van het album. Het bouwt zo lekker op, totdat de gitaren uiteindelijk helemaal losgaan op het mantra dat Soulwax met dit nummer wil verspreiden:
SOMETIMES love KILLS TIME
IT JUST MIGHT TONIGHT
En eerlijk is eerlijk, ik verbaas me nog altijd over hoe de hype rondom Soulwax eigenlijk vooral ging om het DJ-werk wat ze als 2 Many DJ’s deden. Want echt, luister nog eens naar Much Against Everyone’s Advice. En nog eens. Ook op een andere dag dan zaterdag. Ik durf wel te zeggen dat dit album één van de beste albums is die in België is gemaakt.
we think that we’re so cool
Ik ben van mening dat de heren écht cool zijn. Echt!
Keuze Marco Lagerwerf: Junkie XL – Saturday Teenage Kick (1997)
Een perfecte cross-over van rock, techno en rap
Afgelopen week publiceerde 3FM de Gouden Klomp Top 103, een lijst met de beste Nederpop songs volgens de luisteraars van die zender. Het is een lijst geworden die vooral uitblinkt in afwezigheid van echte classics, getuige de zeven noteringen van Kensington, vier voor Chef’ Special, vier voor Jett Rebel, enzovoorts. Het triggerde mij om eens opzoek te gaan naar echte, maar helaas wel wat ondergesneeuwde Nederpop classics. Ik kwam uit bij Junkie XL, met toevalligerwijs een track over de (misschien wel) mooiste dag van de week.
De mainstream muziekkenner zal Junkie XL vooral kennen van zijn nummer 1-hit uit 2002, de bewerking van de Elvis’ hit Little Less Conversation. Toch heeft hij heel wat meer geproduceerd, zo was hij onder andere verantwoordelijk voor muziek in games als The Sims, Need For Speed en FIFA. Met eigen muziek begon hij al in 1997, zijn allereerste album Saturday Teenage Kicks kwam in dat jaar uit en de gelijknamige titeltrack vind ik één van de meest ondergewaardeerde liedjes uit de Nederlandse popmuziek.
Als je die track weer eens beluistert valt het op dat het een perfecte cross-over van rock, techno en rap is. Rudeboy (van Urban Dance Squad) rapt op onnavolgbare wijze de tekst aan elkaar, René van der Zee zorgt voor een vette gitaarrif en DJ Frankie D verzorgt de beats op de track.
You have been living like a rot
And you can say you’ve not
But in case you forgot
You gotta give… it your best shot
Omdat de week vaak al kut genoeg is, en je het weekend maar het beste met een muzikale boost kunt beginnen. Ook al begin je de maandag misschien weer hetzelfde als die week ervoor… Deze plaat geeft in ieder geval een prettige kick om je zaterdag mee te beginnen. Dat voelt altijd fijn. Die Gouden Klomp kan me gestolen worden, trouwens.
Sunday
Keuze Tricky Dicky: David Bowie – Sunday (2002)
(H)e(id)en(s) meesterwerk
Ik had in mijn jeugd een ongelofelijke hekel aan zondagen. Misschien moet ik melden dat we het hier hebben over eind jaren zestig en begin jaren zeventig, toen de zondagsrust min of meer een vanzelfsprekendheid was. Niet dat de buurt heel erg door de Here bevangen was of vergeven van zwarte kousen, maar er heerste rust tot ondraaglijke stilte. Om de dagen niet als zombie door te brengen werden op zondag vaak de familie en kennissen bezocht, en als je heel veel pech had werden we vergast op vakantiekiekjes of een diapresentatie. Wanneer we wel thuis bleven viel er buiten niets te beleven; buiten spelen was zoiets als een optocht op een begraafplaats. Om te voetballen heb je meerdere spelers nodig, en helaas werden de buurtkinderen aan dezelfde ongeschreven wet gehouden.
Als kind houd je niet van uitslapen, maar op zondag kreeg je de kans ook niet. Heel vroeg het gebeier van de kerkklokken, die de gelovigen sommeerden de preek van de kansel aan te horen en de gewoonten van de kerk te leren. Nu weten wij dat veel van deze gewoonten (eufemistisch gezegd) niet geheel strookten met de gedachte; laten we maar stellen dat er wel eens een kaarsje te veel opgestoken werd. Zoals Robert Long het op zijn LP Vroeger of Later al zei: Het leven was lijden (op zondag).
Gelukkig had ik mijn platen nog en speelde ik maar DJ. Hoewel mijn smaak toen niet zo divers was, ben ik een fan van Bowie geweest sinds de LP Man Of Words/Man Of Music, die later omgedoopt werd naar de bekende hit, Space Oddity. Mijn ouders keken wel met gefronste wenkbrauwen naar de verschijning Ziggy Stardust, maar aangezien ik niet de kast van mijn moeder indook werd dit aan het veranderen van de tijd toegeschreven.
Maar zelfs Bowie had zijn mindere jaren. Na Let’s Dance uit 1983 (met dank aan Stevie Ray Vaughan) werden tot 1993 slechts twee beduidend mindere LP’s uitgebracht. Natuurlijk, hij bleef hits scoren, maar de genialiteit was weg. De critici noemen Black Tie White Noise zijn renaissance, maar in mijn ogen was dit Outside, een donkere plaat met (tussen sommige liedjes) monologen.
En toen kwam in 2002 Heathen, dat qua concept een sterke gelijkenis vertoont met Ziggy Stardust en Diamond Dogs. Net toen je dacht dat Bowie slachtoffer was geworden van de millenniumbug komt hij met een eigentijds meesterwerk met assistentie van Tony Levin, Pete Townshend (Slow Burn) en Dave Grohl (I’ve Been Waiting For You).
Bovendien stonden er drie covers op, die – in alle eerlijkheid – het niveau van de originele artiesten ver overtreffen. Heathen trekt je aandacht en gaandeweg is het hypnotiserend. Even zo de openingstrack Sunday: een rustig begin met Bowie’s stem in optima forma waarna het tempo opgevoerd wordt. Het is simpel en mooi, maar mysterieus en je proeft de angstige sfeer rond 9/11.
Everything has changed
For in truth, it’s the beginning of nothing
And nothing has changed
Er kan nooit meer sprake zijn van zondagsrust.
P.S.: voor de jongere garde: The Man Who Sold The World is géén Nirvana cover.
Keuze Edgar Kruize: Hurts – Sunday (2011)
Edelkitsch als dansvloerstamper
Zondag is de saaiste dag van de week. Hurts trekt die saaiste dag door als metafoor voor hoe het leven voelt als je liefje is vertrokken. Agossie, dikke tranen! Het is ook best te snappen dat een band als Hurts door de muziekpolitie niet ‘goed’ gevonden mag worden, met hun gezwollen dramatische voordracht en pompeuze muzikale omlijsting, is het gewoon edelkitsch te noemen. Toch smul ik er van.
De saaie zondag is natuurlijk veel vaker als metafoor gebruikt in de popmuziek. Morrissey ving ‘m het best met Everyday Is Like Sunday, waarin hij de frustratie van het leven in een doodsaaie Britse kustplaats prachtig omschrijft.
Etch a postcard :
“How I Dearly Wish I Was Not Here”
In the seaside town
That they forgot to bomb
Come, come, come – nuclear bombEveryday is like Sunday
Everyday is silent and grey
Gut en dan komt Hurts. Probeer daar maar eens iets moois uit te quoten. Het steekt er aan alle kanten maar flets bij af.
The loverless nights, they seem so long,
I know that I’ll hold you someday.
But until you come back where you belong,
It’s just another lonely Sunday.
Maar waar bij Morrissey de muziek je meetrekt die doodsaaie grijze kustplaats in, gaat bij Hurts het gas er op en wordt het aanstekelijke synthdeuntje dat het nummer diens ruggengraat geeft steeds verder opgebouwd, tot je een heuse dansvloerstamper overhoudt waarop zelfs de stijfste hark je onwillekeurig mee begint te bewegen.
Keuze Freek Janssen: Wilco – One Sunday Morning (Song for Jane Smiley’s Boyfriend) (live)
Zo klinkt een zondagochtend
Ik schreef het al hierboven; eigenlijk is dit een bonus-inzending. One Sunday Morning klinkt in deze uitvoering in 013 nóg beter dan op de plaat. Loom, uitgerekt, maar sfeervol: precies zoals de zondagochtend bedoeld is.
Het thema van het nummer is overigens niet zo relaxed: het gaat over het overboord gooien van je religie. Dat het vriendje van schrijfster Jane Smiley er in voorkwam daar had ze zelf bij het uitkomen overigens geen idee van.
[polldaddy poll=8797980]
