I remember standing in a bit of rain
And seeing my reflection in the windowpane
Staring back with stranger’s eyes
Herkenbaar. Er waren van die dagen dat het gevoel van eenzaamheid overweldigend was. Alles zat tegen, de relatie weggespoeld door het afvoerputje. Vol zelfmedelijden keek ik door de winkelruit naar mijn spiegelbeeld om daarna te kijken zonder iets te zien. Ins Blaue hinein, zoals onze Oosterburen zeggen.
Skin and bones in an overcoat
Silhouette all bent and broke
Counting coins for a bottle of wine
Hier houdt het vergelijk gelukkig op. Een drankje kon ik altijd wel betalen. De vraag was meer of ik er wel zin in had, want ik ben geen eenzame of stiekeme drinker. Maar ik zou ze de kost niet willen geven, die ’s avonds eventjes de kelder inliepen om een dubbele achterover te slaan (én met een vol glas terug te keren).
Nothing To Lose komt uit de koker van Andrew Combs. Een jonge singer-songwriter die een mix lijkt van Harry Nilsson en Glen Campbell met Jim Croce en met de schrijverskwaliteiten van Kris Kristofferson en James Taylor. Ja, ik zet hoog in, want zijn eerste album was al goed maar de tweede All These Dreams uit 2015 is nog veel beter geworden. Onlangs kwam zijn derde album uit (Canyons Of My Mind) en ook deze staat weer boordevol meesterwerkjes; een combinatie van country, soul, rock en pop. Luister maar eens naar het gevoelige Hazel. Een man met slechts zijn gitaar, maar je mist geen andere instrumenten. De schetsen in zijn liedjes zijn prachtig; de eenvoud tegelijkertijd magistraal. Het is ongelofelijk dat hij slechts in beperkte kringen bekendheid geniet.
Maar goed, ik had het over Nothing To Lose. Persoonlijk staat het in mijn Top 25 van de beste liedjes uit 2015 en ik krijg maar geen genoeg van de melancholieke sfeer. Op de één of andere manier voél ik de essentie van het lied en kan ik mij verplaatsen in de man met de regenjas.
Pride got the best of me
And she took the rest of me
Look close and all you’ll see
A man with nothing is fighting for something
God bless nothing to lose
To lose
De zwart-wit clip grijpt terug naar vroegere tijden toen een lied waardering kreeg voor de inhoud en niet voor het geschapen MTV-beeld en waardoor de kijker geen fantasie of inleving meer hoeft te hebben.
