Hoe volg je een meesterwerk op? Is dat onmogelijk? Is dat iets dat wellicht niet eens bestaat? Onzin. Ik noem een Star Wars The Empire Strikes Back of een The Godfather Part II. Subjectief wellicht, maar het kan dus wel. Maar wat nou als dat meesterwerk toevallig het in 1977 verschenen meesterwerk Rumours is en je band Fleetwood Mac heet? Wat dan?
De geschiedenis van dat album is er één waar hele boeken over volgeschreven zijn. Laten we het turbulent noemen. U zult het ongetwijfeld weten. De opvolger op muzikaal gebied was het album Tusk. Een dubbelalbum ook nog eens. Het kwam uit in 1979. Toen het uitkwam, was het het duurste album ooit gemaakt. Platenmaatschappij Warner bleef er geld in pompen, ruim 1 miljoen dollar, omdat men hoopte op een tweede Rumours; een album dat tientallen miljoenen had verkocht. Gezien de spanningen en de eigenwijsheid van Lindsey Buckingham die het album grotendeels maakte, wilde hij alles behalve dat. Geen tweede Rumours. Een dikke middelvinger richting alles en iedereen. Het moest totaal anders.
Mick Fleetwood liet een studio bouwen, van zijn eigen geld (Warner weigerde voor de kosten op te draaien), en het idee was om daar op te nemen. Dat gebeurde slechts deels. Buckingham nam hele delen thuis op, de drums uitgevoerd op een lege doos Kleenex. Fleetwood moest er later maar een drumtrack overheen plaatsen. De toon was gezet.
Als ze al in de studio waren, was Buckingham op z’n zachtst gezegd ‘een beetje gek’. Hij zong delen in via microfoons die hij op de vloer bevestigde terwijl hij push-ups deed. Hij droeg de engineers op alle knoppen 180 graden om te draaien ‘om te kijken wat er ging gebeuren’, en op een dag kwam hij met geruïneerd haar in de studio, omdat hij alles zelf had afgeknipt onder de douche. Met een nagelschaartje.
Het mag duidelijk zijn dat het album onder andere door al deze zaken daadwerkelijk anders ging klinken. Invloeden van Punk en New Wave zijn hoorbaar. Toen het uitkwam, was niet iedereen even positief. Het album verkocht enkele miljoenen exemplaren, maar het was slechts een schim vergeleken bij voorganger Rumours. Warner zag het als een totale mislukking. Net als veel van de recensenten. Pas veel later kreeg het album de waardering die het vandaag de dag geniet. Een meesterwerk. Ook dit album. Wellicht zelfs beter dan Rumours. Dingen kunnen veranderen.
Op het album staan onder andere het prachtige Sara, een nummer van en door Nicks, Not That Funny, The Ledge, opzwepende titeltrack Tusk en het nummer waar ik langzaam naartoe werk, Sisters Of The Moon. Het is wederom een nummer van en door Stevie Nicks. Het kwam alleen uit als single in de US, waar het niet heel veel deed. Ook live raakte het in de vergetelheid. Na de Mirage tour in 1982, kwam het tot 2013 niet meer in het repertoire voor. En dat is toch wel verdomd jammer hoor. Zeker als je de live versie uit 1982 er nog eens bij pakt, waarop naast Nicks ook Buckingham nog wat regels zingt. Zinderende muzikaliteit.
Ik krijg geen genoeg van dit nummer. Het is misschien wel m’n favoriete Fleetwood Mac track. Al blijft dat verdomd moeilijk. Ik weet alleen dat ik er altijd blij van wordt. En dat het gitaarrifje de rest van de dag in m’n hoofd blijft zitten. Want mensen, serieus, hoe briljant is die? Erg, blijkbaar, want naar het schijnt is het ook één van de favoriete tracks van de band zelf.
Waar het over gaat en hoe hij ontstaan is weet eigenlijk niemand meer, zelfs Nicks niet, het is allemaal uitermate vaag, maar dat past mooi bij het album aldus de vertolkster. Eigenlijk kan het me ook niets schelen. Zeker niet als je de live uitvoering van dit onwaarschijnlijk goede nummer hoort. Drummen op een lege Kleenex doos. Alle gekheid is toch nog ergens goed voor geweest. Wie had dat ooit gedacht?
Die Stevie, zo intens. Kippenvel!
Die riff op Sisters is inderdaad geweldig, maar lijkt me wel gejat van de Talking Heads. Luister maar eens naar Psycho Killer.