Statistieken liegen niet, maar je kunt ze negeren en de schouders ophalen; ze zijn op een comfortabele manier afstandelijk. Cijfers worden tenslotte pas wezenlijk wanneer het een directe invloed op de persoonlijke beleving heeft. Dus zolang het de ver-van-mijn-bed-show is kan men met een gerust gevoel letterlijk en figuurlijk de ogen sluiten; “oogjes dicht en snaveltjes toe” zou meneer de Uil zeggen.
Na Tweede Wereldoorlog waren de VS eindelijk uit de economische crisis (als gevolg van de Beurskrach in 1929!) en hun isolement geklommen. Ze hadden veel geld verdiend aan de levering van wapens aan de geallieerden en het land was een wereldmacht geworden. De VS waren de nieuwe leider van het ‘Vrije Westen’ en gingen zich – uit angst voor het rode gevaar – bemoeien met nationale politiek in buitenlandse staten. Na de oliecrisis in de jaren zeventig kwamen daar handelsbelangen en brandstoffen bij, zodat de zelfbenoemde politieagent feitelijk zonder tussenpozen een legermacht ergens ter wereld paraat had dan wel in het middelpunt van een brandhaard stond. De voorbeelden zijn legio, maar de meest in het oog springende zijn natuurlijk Korea, Vietnam, Irak en Afghanistan.
Deze interventies waren politiek en zelden breed gedragen door de Amerikaanse bevolking. Het gevolg was dat militairen terugkerend van een missie of oorlog niet langer als helden ontvangen werden, maar als paria’s van de samenleving. Geen goede (psychische) opvang, terwijl meer dan 460.000 militairen last hebben van een posttraumatische stressstoornis. Feitelijk worden ze (door de politiek) aan hun lot overgelaten.
Momenteel leven er in de V.S. 300.000 dakloze veteranen op straat en meer dan 1.4 miljoen veteranen lopen het risico dakloos te worden. Jaarlijks plegen meer dan 5.000 veteranen zelfmoord. Schrijnende cijfers. Statistieken liegen niet, maar je kunt ze negeren…
Rockband Five Finger Death Punch weigerde de schouders op te halen, mede doordat zij veel voor militairen optreden. Ze kregen de problematiek te horen en besloten een eerbetoon te componeren, en tegelijkertijd meer aandacht te genereren. FFDP kan niet begrijpen dat in één van de rijkste landen ter wereld, en gegeven het enorme kapitaal dat naar het leger gaat, er zo schrijnend weinig aan nazorg besteed wordt.
De band uit Las Vegas neemt tijdens elke tournee zelf veel veteranen in dienst en tegelijkertijd lieten ze jerseys drukken met de tekst 5FDP4Vets – No one gets left behind; 100% van de inkomsten gaan naar organisaties die veteranen helpen. In de clip ter promotie van Wrong Side Of Heaven acteren vrijwel uitsluitend veteranen met als doel een boodschap aan de onwetende Amerikaanse bevolking over te brengen.
Arms wide open, I stand alone.
I’m no hero, and I’m not made of stone.
Right or wrong, I can hardly tell.
I’m on the wrong side of heaven, and the righteous side of hell
Heb ik al gezegd dat het lied van de buitencategorie is? Een rustige opbouw gevolgd door snijdend gitaarwerk en rauwe zang.
