Mijn vrouw en ik lopen door de stad. Haar hartsvriendin is binnenkort jarig en zij is op jacht naar een leuk cadeau. Ongetwijfeld zal het ook resulteren aan een bezoekje aan een schoenenwinkel en/of kleding zaak. Maar dan; ik ontdek een muziekkelder. De klanken van Jimi Hendrix stromen mij tegemoet. Ik moet hier naar binnen; dit heeft de aantrekkingskracht van een magneet op een stuk ijzer. Mijn vrouw rolt even met haar ogen, maar ziet de voordelen van alleen winkelen.
Beneden gekomen ziet het er uit als mijn ideale muziekhok. Rijen schijfes en vinyl met her en der een popmagazine en boeken over muziek. En verdomd; er ligt een exemplaar van Prince: The Dutch Experience van collega-blogger Edgar Kruize. Ik herken het lied van Jimi Hendrix niet en dan blijkt dat het een promo is van zijn aanstaande ceedee met tien (!) nooit uitgebrachte tracks: Both Sides Of The Sky. Ik weet nu in ieder geval wat mijn volgende aanschaf gaat worden, maar nog heel even geduld dus. Ik raak in gesprek met de eigenaar en we hebben het even over Americana van Hollandse bodem: JW Roy en Specs Hildebrand. Ineens valt mij blik op een aantal bakken met afgeprijsde ceedee’s. Wat heet afgeprijst….drie voor € 1. Waarschijnlijk bagger, maar dat moet ik onderzoeken. Misschien vind ik die ontbrekende parel.
Ik tast diep in de buidel voor Dire Straits (On Every Street), Mother Earth (You Have Been Watching: aanrader) en een verzamelaar vol met alternatieve muziek uit 1992-1993. Van de 18 artiesten ken ik slechts The Frames, Gotcha! en The Cranberries. Dit betekent dat 15 artiesten nooit echt bekend zijn geworden en misschien slechts één album hebben kunnen opnemen.
Thuis schuif de ceedee in de speler en bijna zeventig minuten later weet ik waarom. Het is te vaak net niet en niet origineel genoeg, maar ik zal niet klagen voor € 0,33. Gelukkig staan er een paar tracks op die wel in het oor springen. De leukste is Sloan, maar de naam van de band zegt mij helemaal niets. Een googletje later blijkt de Canadese band nog steeds te bestaan met 11 albums, 2 EP’s, een livealbum, een Greatest Hits en meer dan 30 singles op hun conto plus 9 Juno-Awards nominaties. En dat de bandnaam een verbastering is van een bijnaam van één van de bandleden door hun Franstalige manager: Slow One werd Sloan. Tot de eeuwwisseling waren ze redelijk succesvol met zeven Top 10-hits, waarvan Underwhelmed de grootste was. Deze stond op hun debuut EP – Peppermint uit 1992; drie van de zes liedjes kwamen ook terecht op hun debuutalbum Smeared.
De opvolger (1994) – Twice Removed – werd in 1996 zelfs verkozen tot beste Candadese album ooit; zelfs boven Harvest (Neil Young) en Joni Mitchell’s Blue. Het zal zeker met de tijdgeest te maken hebben, want ik kan mij nauwelijks voorstellen dat een ‘poll’ anno 2018 eenzelfde uitslag zou opleveren. Wel kwam het album in de V.S. op de lijst van Best Albums That You Didn’t Hear This Year, ondanks de Amerikaanse platenmaatschappij die ontevreden was over het resultaat en voor een zeer beperkte oplage koos. Underwhelmed ten voeten uit.
