Mensen die ineens dingen samen gaan doen. Dat kan heel erg fout gaan, of juist heel erg goed.
Wanneer gaat het fout?
- Als het moet van de platenmaatschappij
- Als je elkaar het licht in de muzikale ogen niet gunt en elkaar begint te overschreeuwen
Wanneer werkt het wel?
- Als de stemmen bij elkaar passen
- Als je elkaar naar grote hoogtes kunt stuwen
Van die laatste categorie, daar weten we er nog wel een paar van.
Keuze Jaap Bartelds: Baba & Roody – Hacka Tacka Music (1979)
Een libido-killer van jewelste
Deze inzending mag terecht ondergewaardeerd worden genoemd. Want ondanks het feit dat dit subtropische duet in de zomer van 1979 nét langs de top tien schampte in de Nederlandse Top 40, kent echt helemaal niemand het nog. En dat terwijl het hijgtechnisch de perfecte opvolger is van Je t’Aime (Moi Non Plus) van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Daarmee houdt elke vergelijking meteen op, want waar Serge en Jane elkaar de lakens nat hijgen werken meneer Baba en mevrouw Roody voornamelijk op de lachspieren. Het is een libido-killer van jewelste. Om te beginnen een fragment van de tekst:
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)Everybody likes it
It’s big, it’s big
It’s nice, it’s niceOooh, forbidden
Oh
Ah, ah, uh-uh
Uh, Ah, ah
Ah, ah, mmm-mmm
Ah, ah, aaaah
HAh, ahhAh, ah
Oooh
Ah, ah, uh-uh, Ah, ah, uh, ah
Oh, ah
Dat dus. Van Baba & Roody is online weinig meer terug te vinden dan de singlehoes (met op de b-kant de Franse versie van dit lied, La Musique Erotique) én een fraaie live-video. Het betreft een opname van Avro’s Toppop waarin Roody’s bovenstukje het per ongeluk begeeft. De Nipple Slip was voor veel jonge Toppop-kijkers het hoogtepunt van de week in die tijd. O ja: later maakte Dingetje een parodie op het lied, Reggae Met Een Rumboon. Wederom zullen Baba & Roody waarschijnlijk weinig kans maken op de overwinning van deze battle, maar er is weer mooi een fascinerend dan wel verbijsterend muziekmoment aan de vergetelheid ontrukt.
Keuze Martijn Vet: Space & Cerys Matthews – The Ballad Of Tom Jones (1998)
Een droomduet is de som der delen keer tien
Herinnert u zich Space en Catatonia nog?
Geeft niks. Beide bands uit het Verenigd Koninkrijk hadden eind jaren ’90 een kort moment van relatieve roem in de indie-wereld. Dat ze daarna in de vergetelheid zijn geraakt, is niet zo verwonderlijk. Het ontbrak beide aan echt memorabele songs.
Wie het momentum heeft aangegrepen om Space en de zangeres van Catatonia voor één song met elkaar te verenigen, is een waar genie. Het resultaat is een droomduet. De som der delen keer tien.
De opzet is vrij klassiek. Een vraag-en-antwoordspel in de coupletten en samenzang in het refrein. We horen twee geliefden die elkaar zo erg naar het leven staan dat het een kwestie van tijd is voordat de een de ander op de meest sadistische wijze denkbaar omlegt. Maar wie voorkomt op het nippertje dat hij haar pizza vergiftigt en zij hem met een roestig stomp mesje van zijn mannelijkheid ontdoet?
It was lucky for us we bought his greatest hits.
Het is verleidelijk hele stukken uit dit hilarische epos te citeren, maar lees gewoon de volledige tekst. En geniet mee wanneer zij met schorre stem kweelt: And I am just your pussycat.
Hippe bandjes zijn snel weer vergeten, maar intussen redt de ouwe Tom Jones vermoedelijk nog dagelijks relaties.
Keuze Frans Kraaikamp: Ryan Adams & Laura Marling – Oh My Sweet Carolina (2000)
Dit laat zien waar muziek eigenlijk over gaat: het vertolken van emotie
Multi-instrumentalist Ryan Adams bracht in 2000 zijn eerste soloplaat Heartbreaker uit – een vervolg op zijn eerdere werk met de band Whiskytown. Het debuut album Heartbreaker, dat vernoemd blijkt te zijn naar een Mariah Carey poster uit midden jaren 90, is een juweel van een Americana-album. Een album dat me van A tot Z boeit en vol staat met liedjes die hout snijden. Mocht je het niet kennen, dan raad ik je aan om direct naar een muziekspeciaalzaak te gaan en het te luisteren! Op het album staan meerdere schitterende liedjes waarbij vrouwenstemmen een extra country-saus inbrengen. Maar een tweede stem maakt een song nog geen duet.
Oh My Sweet Carolina, What compels me to go, Oh my sweet disposition, May you one day carry me home… Bij de eerste luisterbeurt vraag je jezelf af waar je die geweldige vrouwenstem ook alweer van kent.. Het originele studioalbumduet Oh My Sweet Carolina nam de toen 26-jarige Ryan op met niemand minder dan country-zangeres Emmylou Harris! Het kan niet anders dan een eer zijn als zo’n country-heldin jouw duet in wil komen zingen. Zijn talent werd blijkbaar opgepikt, ook door producer Ethan Johns. Het duet ademt één en al nostalgie. Het neemt je mee terug in de tijd als je het op het juiste moment draait. Daarbij heb ik een zwak voor liedjes die met de basis akkoorden C, F, G en A mineur tot iets speciaals zijn gemaakt.
Het fragment van het duet dat ik gekozen heb is een live opname waarbij Laura Marling de vrouwelijke vocalen zingt. Zoekend naar Laura Marling live opnames stuitte ik op dit duet. Toen ik deze versie voor het eerst hoorde liet kippenvel op mijn armen niet lang op zich wachten! De uitgeklede versie met enkel gitaar en mondharmonica en de twee prachtige stemmen laat zien waar muziek over gaat: het vertolken van emotie. Mooi als twee verschillende muziektradities zo met elkaar samensmelten. Je ziet dat beide opgaan in de muziek en spontaan iets bijzonders ontstaat.
Al met al is dit voor mij een duet dat me dierbaar is en wat aandacht verdient van muziekliefhebbers.
Keuze Freek Janssen: Pete Philly & Perquisite & Senna – Mellow (2006)
De eerste keer dat ik een generatiekloof voelde
Tientallen liedjes hebben in mijn hoofd de revue gepasseerd. Zoals Ya No Me Acuerdo en To Catch A Thief, maar die zijn al eens voorbij gekomen op Ondergewaardeerde Liedjes.
Ik heb ook sterk geneigd naar Lucky, wat ik een pareltje vind in het (verder sterk wisselende) oeuvre van Jason Mraz, dankzij de prachtige tweede stem van Colby Caillat. Maar Lucky staat nog steeds in de top 3 meest populaire liedjes van Jason Mraz op Spotify.
Damn, ik had zelfs al een compleet verhaal geschreven over Candy van Iggy Pop en Kate Pierson, maar kom daar toch op terug. Candy, hoe ondergewaardeerd ook, is natuurlijk verre van onbekend. Het bereikte ooit de top 3 (terecht opgemerkt door Martijn Vet) en wordt nog altijd grijsgedraaid op 3FM.
Hoe anders is het met Mellow van mijn helden Pete Philly & Perquisite. Waar kennen we deze gasten nog van? Negentig procent van Nederland kan het deuntje van die Karwei-reclame meeneuriën. Maar de rapper en de producer / cellist hebben echt heel veel andere toffe tracks gemaakt. Ze pasten prima in een stroming in de tweede helft van de zeroes waar ook Wouter Hamel en Giovanca op meeliftten: toegankelijke pop-jazz.
Pete Philly & Perquisite zag ik ooit samen met mijn vriendin optreden bij de W2 in Den Bosch. Ik schat dat driekwart van de bezoekers hiphop-fans waren, de rest kwam meer voor het jazz-aandeel in hun muziek. Toen de presentator aankondigde ‘Pete Philly & Perquisite komen hier zo meteen ille shit droppen’, keken we elkaar aan en voelden we voor het eerst in ons twintigersleven een generatiekloof.
Mellow is ook zo’n liedje dat je luistert met je vriendin. Over zo’n lome dag die je alleen maar met je geliefde kunt meemaken. Dit prachtige duet komt van hun eerste wonderschone album Mindstate. Het is een duet met zangeres Senna, van wie we daarna helaas nooit meer iets hebben gehoord.
Keuze Marèse Peters: Antony & The Johnsons Ft. Björk – Flétta (2010)
Een beetje vreemd, maar wel lekker
Duetten gaan vaak over de liefde. Hoe ze naar elkaar smachten. Hoe blij ze zijn dat ze elkaar gevonden hebben. Of hoe erg ze elkaar missen na de breuk.
Flétta van Antony & The Johnsons en Björk gaat niet over de liefde. Flétta gaat namelijk helemaal nergens over.
Björk zingt iets dat verdacht veel op IJslands lijkt, maar het betekent niets. Toen ze samen met Antony aan dit nummer werkte, nam ze gewoon wat zanglijnen op die ze mooi vond klinken. Anoni schreef er daarna een pianopartij onder en vulde haar zangpartij aan.
En wat levert dat een bloedstollend mooi nummer op. Puur en intens. Een beetje vreemd misschien, maar wel lekker.
Keuze Edgar Kruize: Laura Jansen & Ed Harcourt – A Call To Arms (2013)
Een nummer waar ik het letterlijk en figuurlijk koud van krijg
‘Meisjesmuziek’, zo omschrijft Laura Jansen zelf haar oeuvre soms. Neemt niet weg dat deze jongen dit jaar toch onverwacht gegrepen werd door een groot deel van de nummers op haar tweede album Elba. Liedjes die de laatste korstrestjes op ogenschijnlijk al jaren geheelde emotionele wonden hebben gevonden en daar soms tot bloedens toe aan beginnen te peuteren. A Call To Arms is er zo eentje.
Het is een nummer waar ik het letterlijk en figuurlijk koud van krijg. Muziek als vorst aan de grond, die een kille mistlaag doet optrekken om me heen. De vraag met het oog op deze ‘ondergewaardeerde duetten battle’ is natuurlijk of het wel een echt duet is. Alle coupletten zijn voor Laura Jansen, Ed Harcourt verschuilt zich – vocaal tenminste – in de refreinen. Maar Harcourts relatieve terughoudendheid is juist een van de sterke punten van A Call To Arms.
Jansens stem is messcherp, die van Harcourt zwalkt er onvast tussen, langs en onderdoor en dat contrast maakt het zo fraai. Zonder die vocale wisselwerking was de track maar half zo sterk, dus ik kwalificeer het als ‘echt duet’ omdat het geheel meer dan de som der delen is. Of het ondergewaardeerd is, moet ook nog maar blijken natuurlijk. Elba is relatief jong. Daar ik over specifiek dit nummer echter vrijwel niemand hoor, schuif ik ‘m bij deze naar voren voor wat meer waardering.
[polldaddy poll=7460412]
