Elk jaar is het weer een haast onmogelijke keuze. Welk nummer moet er op één? Dat is natuurlijk een onmogelijke keuze. Of het nu om de Top 2000, de 3 voor 12 Song van het jaar of om de inmiddels steeds beroemder geworden Snob 2000 gaat, zo’n keuze is niet te doen. Het ligt ook grotendeels aan het moment van stemmen. Er is zoveel goeie muziek. Er is zoveel muziek die iets voor je kan betekenen. Elk nummer heeft te maken met een bepaald gevoel, een bepaalde gebeurtenis, een herinnering, een vakantie, of zoveel meer andere factoren. “Het” beste nummer bestaat niet. Een lievelingsnummer? Eén enkel nummer? Nee. Ik kan me dat niet voorstellen. Echt niet.
Wel heb ik een lijst met lievelingen. Stuk voor stuk nummers die op een bepaalde manier onderdeel uitmaken van mij en mijn leven. Ik kan er extreem vrolijk van worden, er troost in vinden, er stil van worden, ze kunnen me terugwerpen naar een bepaalde gebeurtenis, we zullen het allemaal herkennen.
Daarom is de kans erg groot dat ik ieder jaar weer een andere lijst instuur. Geheel in willekeurige volgorde. Toch is er wel een interessante vraag te stellen omtrent Welk nummer moet hogen in de lijst. Voor mij zijn dat er een aantal, maar Real Life van Joan As Police Woman moet absoluut hoger. Het is voor mij een nummer dat minimaal in de top 30 van de Snob 2000 thuishoort. Het nummer is meesterlijk in zijn naakte eenvoud. Joan op piano, die het nummer opbouwt met eigenlijk niets anders dan haar stem. En dat maakt het zo briljant. Juist die eenvoud, balancerend op het randje van slaapverwekkend en saai, maar dat toch VOL raak schiet dankzij de grootse bescheidenheid van Joan. Het is haast niet te bevatten. Luister er naar. Luister naar Joan. Sluit je ogen en voel hoe na één, misschien twee of zelfs drie keer het nummer je aderen doorsluipt op zoek naar het enige plekje dat er in de muziek toe doet. Midden in het hart. Bullseye.
Vorig jaar kwam hij voor het eerst de lijst binnen op plaats 980. Een geweldige entree! Wellicht dat mijn lofzang eerder dat jaar een handje heeft geholpen. Laten we het hopen. Dit jaar staat de plaat lager. Een sprong achteruit ten opzichte van vorig jaar. En dat kan natuurlijk niet. Het doet zowaar een beetje pijn. Zoals ik het al zei, deze plaat verdiend het om een stuk hoger te eindigen. Volgend jaar moet hij weer hoger de lijst ingeschoten worden. Want ik weet zeker dat deze plaat blijft groeien. Wellicht een beetje vreemd op het eerste gehoor, maar blijf luisteren. Heel 2018. En willen jullie dan één ding beloven? Stem volgend jaar Joan weer (veel) hoger de Snob 2000 in. Mijn dank is groot.
