Tot The Last Waltz kende ik Joni Mitchell eigenlijk alleen van Big Yellow Taxi, én Both Sides Now en Woodstock in uitvoeringen van respectievelijk Frank Sinatra en Matthew Southern Comfort. Om de één om of andere reden vind ik haar stem niet warm; eerder kil en scherp. In de platenzaak heb ik nog wel een poging ondernomen toen Hejira (1976) uitkwam, maar het kon mij niet bekoren. Een ander album dat ik tegelijkertijd gepakt had om te beluisteren was The Last Waltz; het afscheidsconcert van de legendarische The Band. Dat album greep mij meteen bij de strot en doet dat tot de dag van vandaag.
Grappig was dat Joni Mitchell hier hetzelfde liedje zong als op Hejira (waar het de opener is): Coyote, maar op The Last Waltz vind ik het fantastisch klinken. Waarschijnlijk omdat de begeleiding zoveel beter klinkt dan op haar album. De ingetogen wijze van het ondersteunende orgeltje en het gitaarwerk van Robbie Robertson. Haar staccato paste ineens veel beter bij het lied; Coyote kreeg ‘ballen‘. Coyote gaat overigens over een ‘one-night stand’, maar het is nooit duidelijk geworden of het een persoonlijke ervaring van Mitchell was.
Overigens ben ik door de decennia heen meerdere liedjes van haar gaan waarderen: The River, Chelsea Morning, The Circle Game en River. Haar uitvoering van Both Sides Now pas na de emotionele scene uit de film Love Actually.
