Ik was 18 jaar toen de punk commercieel doorbrak. Tot 1977 was het een underground-stroming, maar met de komst van The Sex Pistols, The Damned, Buzzcocks en The Clash werden albums uitgebracht. Ergens in 1977 legde ik de hand op een verzamelaar met obscure punkliedjes. Ik heb de elpee weggegeven, want ondanks het feit dat ik niet vies van punk ben, waren deze te schreeuwerig en gewoon matig. Natuurlijk stond er een uitzondering op; éné Elvis Costello met Watching The Detectives. Helemaal geen punk, maar ska. OK, het klonk kwaad en enigermate agressief, maar onbegrijpelijk dat het op deze plaat terecht was gekomen.
Elk nadeel heb ze voordeel, want mijn interesse was gewekt en dus schafte ik This Year’s Model ongehoord en ongezien aan in de veronderstelling dat het lied wel op de elpee zou staan. Ik had beter even mijn speurneus op moeten zetten, want thuis bleek dat Detectives ontbrak: het bleek een single te zijn. Ook minder ska dan ik gehoopt had van dat vreemde mannetje met dat rare brilletje. Maar wel Pump It Up, (I Don’t Want to Go to) Chelsea en een fors aantal andere toppers. Tussen deze elpee en de fantastische opvolger Armed Forces bracht hij een single uit: Radio Radio, dat ook niet op een elpee (toen) terecht zou komen. Het zou een mager hitje in Engeland worden.
Radio Radio is een protest tegen de vercommercialisering van FM radio tegen het eind van de jaren zeventig. Minder nieuwe artiesten, mede doordat (in de V.S.) de radiostations opgekocht en beheerst werden door een aantal grote conglomeraties, die steeds meer overgingen op voorprogrammatie en minder (inspraak van) DJ’s.
Oorspronkelijk schreef Costello het lied als een eerbetoon in 1974, maar een paar jaar later herschreef hij de tekst. Before I got into show business, I thought radio was great. So I wrote a song about celebrating it – the thrill of listening to it late at night. This was my imaginary song about radio before I found out how foul and twisted it was.
I was tuning in the shine on the late night dial
Doing anything my radio advised
With every one of those late night stations
I was seriously thinking about hiding the receiver
When the switch broke ’cause it’s old
They’re saying things that I can hardly believe
They really think we’re getting out of controlRadio is a sound salvation
Radio is cleaning up the nation
They say you better listen to the voice of reason
But they don’t give you any choice ’cause they think that it’s treason
So you had better do as you are told
You better listen to the radio
Eind 1977 waren Elvis Costello & the Attractions te gast bij Saturday Night Live als vervanging voor The Sex Pistols, die vanwege hun strafblad de V.S. niet inkwamen. De Amerikaanse platenmaatschappij wilde dat ze hun toenmalige single Less Than Zero speelden; een lied tegen de fascistische Engelse politcus Mosley. Costello speelde een paar maten om zich om te draaien en Stop! te roepen, waarna hij zich verontschuldigde bij het publiek en Radio Radio werd ingezet. Als gevolg mocht hij daarna niet meer optreden bij Saturday Night Live.
Hij verkeert in goed gezelschap, want ook Sinéad O’Connor en Frank Zappa mochten niet meer terugkeren. O’Connor, omdat ze zonder medeweten de tekst van haar lied aanpaste naar een protest tegen de Katholieke kerk en voor de camera een foto van de paus verscheurde. Zappa was anti-drugs en de medewerkers van SNL waren overduidelijk een andere mening toegedaan. Bovendien staarde hij recalcitrant in de camera en zei dat hij zijn verplichte tekst van kaarten moest oplezen.
In tegenstelling tot de twee anderen is Costello’s boycot in 1989 opgeheven. Het incident behoort inmiddels wel tot de markanste momenten van de show. Tien jaar later tijdens de viering van 25 jaar SNL onderbrak Costello de Beastie Boys, die Sabotage speelden om Radio Radio met hen in te zetten.
