Van Dik Hout & Herman Brood – Pijn

Ik ken te weinig van Van Dik Hout om een echte liefhebber te zijn. In de dagen van uitsluitend vinyl zouden we ze een echte LP-band noemen; weinig hitjes, maar uitstekende verkopen met de 33-toeren schijven. Ze zijn bovendien een zeer populaire live-band, die inmiddels toch al weer 25 jaar aan de weg timmert. Waar blijft de tijd…

Ondanks dat VDH vele juweeltjes geschreven heeft moet ik helaas bekennen dat de stem van Martin Buitenhuis mijn gehoor niet altijd kan bekoren; soms te ijl en soms tegen het valse aan. Wacht nog even met de haatmails; het is puur persoonlijk. Ik heb het (in het algemeen) ook met Franse zangers en zangeressen. In het land van Marianne zijn ze verzot op dames die klinken als Piep de muis (zoals bijvoorbeeld Mylène Farmer), en worden Franse heren waarbij je de indruk hebt dat iemand – ten tijde van de opname – het zaakje stevig in de hand heeft gehouden hogelijk gewaardeerd. Om maar met een goede Franse volzin over dit onderwerp te eindigen….’Not my cup of tea’.

Terug naar Van Dik Hout… Wanneer er een tweede (en derde) stem toegevoegd wordt, zoals ten tijde van de gelegenheidsband de Poema’s, blijkt de combinatie telkens een gouden greep. En kennelijk sta ik niet alleen, want ineens had de groep twee Top 5 hits.

Entrée Herman Brood. De belichaming van alles wat met rock & roll te maken heeft. Op dat gebied onovertroffen. U noemt het en Herman had het wel eens geprobeerd. Geen geweldige stem en vaak zelfs volkomen onverstaanbaar, maar hij zweette rock en piste roll. Ik ben er van overtuigd dat hij van tijd tot tijd niet eens wist dat hij op een podium stond, maar de muziek was zo ingeslepen dat hij letterlijk en figuurlijk overeind bleef. Jammer van die laatste stage-dive, want rockers dienen op het podium hun laatste adem uit te blazen.

nu doet het pijn
nu doet het pijn

Pijn komt in vele vormen voor. In fysieke zin, maar natuurlijk ook in figuurlijke zin. Soms doet iets pijn aan de ogen, zoals de verschijning van Herman Brood in de clip. Hij ziet er uit als een verlopen zwerver die dagenlang verschoond is gebleven van een douche en een warme maaltijd. Je bent geneigd hem een Euro te geven voor een kop koffie. Het is stervenskoud en somber, dus de zonnebril lijkt volkomen overbodig. Maar toch…ineens zie je de rocker van weleer weer staan. Ineens zie een flard van oud Brood in zijn beste jaren. Gesteund (en wellicht zelfs overeind gehouden) door Van Dik Hout.

Telkens weer
iedere keer
‘t haalt me neer
niemand ziet wat ik zie in jou

VDK en Herman passen muzikaal gezien uitstekend bij elkaar. De band speelt als de Wild Romance in haar beste dagen, en Martin en Herman vullen elkaar uitstekend aan. Alleen al de piano in de opening…10 seconden Brood, gevolgd door een heerlijke riff en je bent verkocht. Doodzonde dat dit lied zo ondergewaardeerd is gebleven.