Soms moet je een beetje geluk in het leven hebben. Dennis Edwards’ vader was een dominee en zijn moeder vond het verwerpelijk dat hij rhythm & blues ging zingen, en in 1961 nam hij zonder succes een single bij een obscuur soullabel uit Detroit op (I Didn’t Have Too But I Did). Na zijn dienstplicht kreeg hij een contract bij Motown en eind 1966 werd hij de vervanger van de zanger van The Contours. Een jaar later waren zij het voorprogramma van The Temptations.
De zanger van The Temptations, David Ruffin, had zich onmogelijk gemaakt bij de overige bandleden door een aparte behandeling te eisen. Een separate limousine, de eis dat ze de naam zouden aanpassen naar David Ruffin & The Temptations en zijn cocaïnegebruik, waardoor hij soms niet verscheen op vergaderingen en optredens. In juni 1968 brak de bom en werd hij ontslagen en een dag later vroegen ze Dennis Edwards bij de groep.
Zijn komst viel samen met een verandering binnen de groep naar psychedelische soulmuziek. De eerste single was Cloud Nine, dat een grote hit werd en Motown hun eerste Grammy Award opleverde. Elk jaar hadden ze ten minste twee grote hits, waaronder I Can’t Get Next To You, Psychedelic Shack, Just My Imagination, Papa Was A Rollin’ Stone en Ball Of Confusion. De laatste werd opgenomen als single voor hun 1970 Greatest Hits 2-album.
Ball Of Confusion was een politiek lied en viel het beleid van Nixon in het algemeen, de Vietnam-oorlog en de opkomende verslavingen aan drugs. Componist Norman Whitfield had slechts een paar akkoorden af, maar wist exact wat hij met het lied wilde. Motown’s huisband, The Funk Brothers, namen het instrumentale deel binnen drie uur op, en vier dagen later was het op de radio te horen.
Edwards zou tot 1977 bij The Tempations blijven om in 1980 voor vier jaar terug te keren, waarna hij zijn solo-carrière nieuw leven inblies met Don’t Look Any Further dat de tweede plek in Billboard’s Zwarte Lijst behaalde met de slechtste video ooit. Het zou zijn enige solo-hit blijken te zijn.
