Ik ben een voorstander van de ratio en ik zit dus aan de kant van de wetenschap. En alhoewel er de laatste honderd jaar enorme stappen gemaakt zijn staan we nog in de kinderschoenen. Wie had eind jaren tachtig kunnen bedenken dat twee decennia later een digitale wereld zou bestaan? Of dat robots operaties uitvoeren? Of dat een bepaalde president zijn onderbuikgevoelens de wereld in twittert? We hadden toen net het vinyl afgezworen ten faveure van het zilveren schijfje en de telefoon met de draaitoets vaarwel gezegd.
Tegelijkertijd is het pervers dat alle grote uitvindingen of in opdracht van het leger gemaakt zijn of door hen gebruikt/misbruikt worden. Streep weg naar keuze. Zonder leger geen pecunia voor onderzoek, terwijl juist het gebrek aan leger en wapens zo veel geld zou opleveren dat er geen armoede of honger meer zou zijn. Helpt uw naasten. En er zou heel veel voor de wetenschap en ontwikkeling vrijkomen. Voor onder andere ruimtevaart, want in mijn visie ligt daar de toekomst. Enerzijds omdat we gedreven worden door een innerlijke onrust tot exploratie en anderzijds omdat we zo bezig zijn deze wereld te vergiftigen en er een moment komt dat er geen andere keuze meer is.
Ik ben een liefhebber van science-fiction, maar waarom zien alle wezens van een ander melkwegstelsel er toch menselijk uit? Misschien met punt-oren, een groter hoofd of een extra oog, maar er zijn altijd twee geslachten en ze lopen allemaal rechtop. En iedereen wil iets van de ander en is bereid de boel op te blazen. Over projectie van onze gewelddadige aard gesproken. Maar ik heb de overtuiging wanneer alle landen en iedereen zijn schouders onder een project zouden zetten ‘the sky the limit is’. Of eigenlijk niet dus.
Faith Of The Heart gaat over het gevoel alles te kunnen bereiken. Het is oorspronkelijk door Rod Stewart gezongen voor de film Patch Adams; een waar gebeurd verhaal over een arts in opleiding die stelde dat de beroepsgroep niet uitsluitend naar het fysiek moest kijken, maar ook naar de geestelijke gesteldheid van de patiënt. Vrolijke mensen genezen beter. Prima uitvoering, maar ik mis de emotie. Net even te gladjes.
Nee, neem de uitvoering van Russell Watson; een Engelse tenor. Hij heeft verschillende operaties moeten ondergaan vanwege een hypofyse (tumor in de hersenen), dus hij zal het belang van goede begeleiding begrijpen. Hij zong al in zijn jeugd, maar behalve optredens in de lokale pub kwam het niet. Tot hij in 1999 God Save The Queen mocht zingen tijdens de finale van de Rugby League Challenge Cup in Wembley én tijdens de laatste wedstrijd van het voetbalseizoen op Old Trafford, Manchester. Na de wedstrijd zong hij Barcelona en tijdens het optreden trok hij zijn jasje uit waaronder een Manchester shirtje zat. Als direct gevolg mocht hij een week later een volledige set zingen mét Montserrat Caballé vlak voor de finale van de Champions League wedstrijd tussen Bayern Munchen en Barcelona.
Hij heeft inmiddels elf albums op zijn naam staan, waarvan de meeste platina of de gouden status hebben. Alle albums zijn een mix van opera en pop, wat hem de bijnaam The People’s Tenor opleverde. Een man met een zachte bijna hese stem en uitermate geschikt voor rockmuziek, maar tegelijkertijd een donkere operastem met een immens volume. Hij zong in 2001 Faith Of The Heart opnieuw in als themalied voor de serie Star Trek Voyager met een aangepaste titel (Where My Heart Will Take Me).
