Op een goeie dag kwam mijn moeder van haar werk thuis met een stapel LP’s. Mocht ik hebben. Een collega had ze meegegeven. Het was een, zoals dat heet, eclectisch allegaartje albums. Maar wát een invloed hebben ze gehad op mijn vroege muzikale vorming. Neem nou het triple album Yessongs. Dit opende mijn oren voor sympho-rock en mijn ogen voor de prachtige hoezen van Roger Dean. Of het album Hello! van Status Quo; inmiddels te kwalificeren als guilty pleasure. Maar Quo weet wat pubers leuk vinden! Het obscure The Rollling Stones 3 was voor mij een kennismaking met standards als Suzie Q, Under the Boardwalk en Everybody Needs Somebody. Met soundtrack van Woodstock opende zich een ware vindplaats van muzikale schatten. Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Sly & The Family Stone en Santana bleken fraaie aders naar rijke en spannende oeuvres.
Op dat album stond ook Joe Cocker. Hij bracht mij (via Mad Dogs & Englishman) op het spoor van een lied dat nog steeds de enige single is die ik ooit heb gekocht: The Letter van de Box Tops. Een pakkend liefdesverhaal binnen 2 minuten stevig neergezet op een tijdloze melodie: kortom, een klassieke popsingle. De rauwe zangstem van dat nummer is van de toen 16-jarige Alex Chilton. De man die met Chris Bell de band Big Star vormde in 1971.
Big Star was in het pre-internet en pre-CD tijdperk zo’n band die ik kende uit de verhalen, maar waarvan materiaal niet nieuw te koop was. Je was aangewezen op de 2de hands bakken en ook daar was het maar zelden aan te treffen. Het tekent het lot van deze geweldige band: gedoe met het label zorgde ervoor dat het prachtige werk jarenlang slecht gedistribueerd werd. Voeg daar wat chaos aan toe, veroorzaakt door de mentale staat van de leden zelf, en je weet dat de band is gedoemd tot vergetelheid. Of, zoals in dit geval, gedoemd tot de rol van obscure, maar o zo invloedrijke artiest (hetgeen mooi wordt belicht in de documentaire Big Star – Nothing Can Hurt Me).
Bell en Chilton weten in het korte bestaan van Big Star op prachtige en indringende wijze emoties op plaat te zetten. Muzikaal vakmanschap gekoppeld aan zeer persoonlijke gevoelens, soms bijna te intens om naar te luisteren. Zoals Holocaust‘ van het derde en laatste album Third/Sister Lovers.
The Ballad of El Goodo – sleutelnummer op #1 Record – blijft aan de goede kant, wat dat betreft. Maar ook dit lied laat in zijn harmonie horen waarom Big Star zo goed is. Het verwoordt standvastigheid. Maar hoe vaker ‘hold on’ klinkt, hoe meer de twijfel tussen de noten door sijpelt. Je hóórt stille wanhoop vechten met zelfverzekerdheid.
I’ve been built up and trusted
Broke down and busted
But they’ll get theirs and we’ll get ours
Just if we can
Just, ah, hold on
https://www.youtube.com/watch?v=tn0iM2-KCCo
Wat een leuk artikel!