Eerst een misverstand uit de weg ruimen. Niet de zanger maar de band heet Alice Cooper; pas medio jaren zeventig adopteert zanger Vincent Furnier de naam wanneer hij solo gaat. In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat – met uitzondering van drie uitschieters – mijn interesse toen snel verwaterde. Het hoogtepunt lag in de beginjaren zeventig met albums als Killer, School’s Out, Billion Dollar Babies en Muscle Of Love alhoewel de laatste al beduidend minder was. De kartonnen (pizza)doos als hoes was wel weer leuk gevonden, maar aan fantasie had de band zo wie zo geen tekort. Zo kwam School’s Out met een gedeeltelijke klephoes (als een schoolbankje) en zat de elpee verpakt in een dames-slipje en bij Billion Dollar Babies was een nep bankbiljet ingesloten.
Alice Cooper was een concept van een man die de rol van een schurk en vrouwenmoordenaar speelde in gescheurde dameskleding met overdreven make-up. De liveshow bestond uit guillotines, electrische stoelen, nepbloed, slangen en zwaarden. Eigenlijk zijn ze de ‘Godfathers van de Shockrock’ en de populariteit bij de luisteraars en toeschouwers werd in grote mate bepaald doordat de ouderen hen uitkotste en bestempelden aan sociale buitenbeentjes. De teksten van de liedjes versterkten het beeld, waardoor ze regelmatig de krantekoppen haalde.
Mijn favoriet komt van het album Killer; een zwaar onderschat album dat pas meer aandacht kreeg toen Halo Of Flies in Nederland (als enige ter wereld) een hit werd. Op de achterkant van de single stond Under My Wheels; het openingsnummer van het album. Het lied gaat over een pantoffelheld die fantaseert zijn zeurende vrouw met de auto te overrijden. Een typisch Alice Cooper lied met scherpe gitaren; kort maar krachtig.
The telephone is ringing
You got me on the run
I’m driving in my car now
Anticipating funI’m driving right up to you, babe
I guess that you couldn’t see, yeah yeah
But you were under my wheels honey
Why don’t you let me be?
https://www.youtube.com/watch?v=Gha79UZVRk0
