In de platenzaak stond ik ergens in 1974 gefascineerd naar de hoes van de elpee te kijken, die inmiddels al vijf jaar eerder uitgegeven was. Een tekening van een angstige en schreeuwende man. Een soort Munch. Slechts vijf nummers op de zwarte schijf, waarvan de kortste bijna zes minuten. Ik besloot de plaat te beluisteren, aangespoord door de verkoper. Ik was snel verkocht (en de plaat ook), want alleen al de opening van 21st Century Schizoid Man. Stevig drumwerk, blazers en vervormde zang. Er staan geen zwakke nummers op en het laatste is het magistrale The Court Of The Crimson King. Over een zwarte koningin, een dodenmars en een heks gesitueerd in een middeleeuwse rechtbank.
De hoes bleek een apart verhaal. Halverwege het album hadden ze nog geen idee wat de voorkant zou moeten worden. Eén van de leden wist wel iemand. Op de dag dat ze Schizoid Man opnamen kwam een jongeman binnen lopen en liet hen de hoes zien. Greg Lake: And, you know, the remarkable thing about it, apart from it is obviously a fantastic work of art, but we were actually staring into the face of Schizoid Man. The incredible thing was that we’d only recorded that song that very afternoon. There was no way that he could have possibly known or heard it, because we hadn’t heard it ourselves. And so it was an incredible coincidence. Barry, degene die de hoes getekend had, was pas 21 jaar. Drie dagen na het overhandigen krijgt hij op straat een hartaanval en overlijdt ter plekke.
King Crimson bestaat nog steeds, trekt nog altijd volle zalen en heeft trouwe fans. Nu is het natuurlijk ook een topband, want door de jaren heen speelden diverse geweldenaren (al dan niet kort) een belangrijke rol: Greg Lake, Gordon Haskell, John Wetton, Bill Bruford, Adrian Belew en Andrew McCulloch. De enige vaste waarde is Robert Fripp. 15 livealbums en 13 studio albums, waarvan de laatste uit 2003. In The Court Of The Crimson King bleek uiteindelijk hun grootste succes, maar dat album is dan ook een tijdloze klassieker.
