Israël, Eilat, 1994. Vanwege de jaarlijkse inkoopreis had ik een uitnodiging ontvangen om het aangename met het noodzakelijke te combineren. Het noodzakelijke waren de gesprekken en de copieuze maaltijden; het aangename was een zeiltocht op de Rode Zee, zwemmen met de dolfijnen en een testduik bij een PADI-school.
De dolfijnen zijn geen eigendom van het bassin en hebben de mogelijkheid over het net te springen en vrijelijk in de Rode Zee te zwemmen. Het net is er voornamelijk uit veiligheid, want er huizen ook haaien. Dolfijnen zijn van nature nieuwsgierig en komen daarom graag mensen kijken. Natuurlijk zal het gratis maaltje vis hen ook stimuleren even langs te komen. Afijn, ik lag lekker in het water met een groepje van zes en een dolfijn kwam al naar mij toe. Op een afstandje zag ik de vele littekens op de huid en net voordat ik hem kon aanraken, begon één van de groep in het water te schreeuwen. Ze bleek bang voor vissen te zijn, of in ieder geval voor dolfijnen. Waarom ga je dan in het bassin? De dame zwom naar de zijkant van het bassin en lag daar te gillen als een mager speenvarken, hetgeen de dolfijnen juist aantrok en met z’n allen rond haar zwommen. Toen hun interesse verwaterde zwommen ze weg en sprongen over het net. Weg was mijn kans met Flipper te kunnen zwemmen.
Op naar de duikschool. De eigenaren waren een jong Amerikaans stel, die actief meedachten over het integreren van mijn reisprogramma met hun duikmogelijkheden. De dag werd afgesloten met een BBQ op het strand en natuurlijk kwam muziek ter sprake. Hij bleek eveneens een Zappa-fan, maar gaf mij een CD van The Solsonics als kadootje met de tekst dat ik dit helemaal te gek zou gaan vinden.
Er was geen woord van gelogen. Heerlijke acid-jazz met reggae, funk en soulinvloeden. Een piepklein vleugje hiphop en elementen van Afro-Cubaanse ritmes. Ik heb behoorlijk wat jazz en fusion in de kast staan, maar na al die jaren is Jazz In The Present Tense nog steeds één van mijn favorieten met liedjes als Blood Brother en Red Clay. De laatste is een adaptatie van een hard-bop-compositie van Freddie Hubbard uit 1970, die met dit album een nieuwe koers inzette naar de soul en jazz-fusion. Met onder andere andere Herbie Hancock en Joe Henderson.
De uitvoering van de Solsonics heeft een heerlijk slepend reggae-ritme, overgoten met een jazzsausje. Helaas bleef het bij deze éné CD.
