Terwijl het Zuiden van Engeland in de begin jaren ’60 haar muzikale interesse verschoof naar de psychedelische kant, kreeg de zogenaamde Northern Soul in het Noorden de bovenhand. Er was in die dagen enorm veel werkeloosheid (met name) onder de jeugd en elk weekend gingen zij naar de zalen en dancings om naar de muziek te luisteren en te dansen. Een muziekstijl met een zware beat en een hoog tempo. Bij voorkeur werden juist onbekende en ondergewaardeerde liedjes gedraaid.
De bekendste dancings en zalen waren in Manchester, Wigan, Stoke-On-Trent, Wolverhampton en Blackpool. Maar ook vandaag de dag is de Northern Soul nog steeds razend populair. Wekelijks zijn er vele tientallen georganiseerde feesten, die vaak maanden voor aanvang al uitverkocht zijn. Elke week belichten we een markant lied uit die periode.
Frank Wilson is een geval apart, want nadat hij deze single ingezongen had besloot hij dat hij produceren en componeren leuker vond. Ook bij het platenlabel Soul (Motown) waren ze niet onder de indruk van zijn stem, zodat alle 250 exemplaren van de single vernietigd werden. Op twee en misschien vijf na dan; een originele single leverde in 2009 maar liefst UK£ 25.742 op.
Tevens is Do I Love You de onbetwiste nummer 1 van de Nothern Soul-scene in Engeland. Iedereen wilde hem live zien optreden, maar hij weigerde tot 2000 toen hij een éénmalig optreden voor 2.500 toeschouwers gaf. De clip is bij hem thuis achter de piano geschoten en de enige opname ooit.
Hij was verantwoordelijk voor hits voor The Four Tops, Brenda Holloway, The Temptations, Marvin Gaye, Diana Ross & The Supremes en Eddie Kendricks. In 1976 vertrok hij bij Motown en werd dominee. Do I Love You? Indeed I Do.
