Is het toeval dat Charles Bradley in mijn platenkast dicht tegen James Brown aanschuurt? De man is als Brown-imitator begonnen, hetgeen op zijn vroegere opnamen zoals Take It As It Come en Now That I’m Gone overduidelijk is. Met zijn debuutalbum op 62 jarige leeftijd (!) ontwikkelde hij een meer eigen stijl, maar door zijn stemgeluid was Brown nooit ver weg. Ik had altijd gevoel dat hij stiekem goedkeurend vanuit de coulissen toekeek.
Bradley heeft geen gemakkelijke jeugd gehad. Om de armoede te ontsnappen liep hij met 14 jaar van huis weg om daarna twee jaar op straat te leven. Hij werd kok en reisde twee decennia door de V.S. en deed allerlei werkzaamheden, totdat zijn moeder hem vroeg bij haar in te trekken. Hij was toen al 48 jaar. Daar in New York begon hij met optreden als Brown-imitator, waar hij in 2002 werd ontdekt en enkele singles uitbracht. Zijn debuutalbum No Time For Dreaming (2011) was een verzameling van een aantal van deze liedjes aangevuld met nieuw materiaal, maar de doorbraak kwam met Soul Of America; een documentaire over zijn leven. Zijn tweede en derde (en tevens laatste) album waren van een constante topkwaliteit: soul en funk gebaseerd op het geluid van de grote zangers en zangeressen uit de zestiger en zeventiger jaren.
Bradley vond de jongere generaties een gebrek aan identiteit hebben; alles klinkt teveel hetzelfde. De man heeft recht van spreken, want behalve een herkenbaar geluid schuwde hij geen maatschappijkritische noot. Luister maar naar The World (Is Going Up In Flames), Why Is It So Hard of neem Change For The World van zijn laatste album, Changes: een kijk op het hedendaagse Amerika. Een blik waar elk weldenkend mens niet vrolijk van wordt. Oh, it’s scary right now. Very scary. If you look at it with your own eyes and you look at what’s happening with the president and all this voting going on, I never see prejudice and the way people are fighting, physically fighting, against one another. It’s never been that way in history. You look at the police force. Violence is coming out of everything. You look at these young kids, young teenagers, coming up. They got guns. They have dreams, and they think the wrong way is the right way. What can we say to them? That’s why I made that song.
Eind 2016 werd bij hem maagkanker geconstateerd. In eerste instantie leek de behandeling aan te slaan, maar medio 2017 bleek de ziekte terug gekeerd te zijn. Gisteren overleed hij op 68 jarige leeftijd; een groot verlies als waanzinnig positief medemens én als soulzanger. Een man die zijn verleden, verdriet en liefde in fantastische liedjes wist te vertalen.
A real good artist learns to be a better person through all the changes they’ve been through. They keep their loving and honesty growing and learn to look at the world and not be full of hatred. With all the hurts they’ve been through, they find a loving way and a way to put their mind on something greater. That’s what makes a good artist, a good singer, because you can hear the hurt in their voice and you can hear the love in their voice.
Absoluut!
