Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Er was eens een episch moment in de geschiedenis van de rock ‘n’ roll. Vier jongemannen hadden een idee: we gaan een muziekfestival organiseren. Slechts één had enige ervaring als mede-organisator van het twee-daags Miami Pop Festival waar 25.000 toeschouwers op af waren gekomen. Het evenement zou drie dagen duren; 3 Days of Love and Peace (het werden er overigens vier). Nadat Creedence Clearwater Revival als eerste grote act het contract getekend had, kwamen de andere grote namen ook. Er werden 186.000 toegangskaarten in de voorverkoop aan de man gebracht en men verwachtte de grens van 200.000 te halen. Uiteindelijk kwamen meer dan 400.000 mensen naar Woodstock en daarmee staken allerlei problemen de kop: voedselverkoop, sanitaire voorzieningen, E.H.B.O., parkeergelegenheid en slechts één weg naar het festival. Tijdens de regenbuien werd de toegangsweg moeilijk berijdbaar, los van de vele auto’s die langs de weg geparkeerd stonden.
We kennen allemaal de grote namen die opgetreden hebben, maar Woodstock was de doorbraak voor Santana, Joe Cocker en Mountain. The Who zou vaste grond op Amerikaanse bodem krijgen en de status van Jimi Hendrix werd legendarisch. Minstens zo interessant zijn de muzikanten die niet wilden. The Doors annuleerden op het laatste moment, omdat ze dachten dat het een tweederangs herhaling van het Monterrey Pop Festival zou worden. Led Zeppelin, Frank Zappa & The Mothers of Invention, Free, Blues Image, Procol Harum en The Byrds haakten om verschillende redenen af. Chicago (Transit Authority) werd door hun manager op het laatste moment in Chicago ingepland en hij ‘ruilde’ hen voor Santana; de mannen hadden er goed de pest over in. The Moody Blues stonden op de posters, maar besloten liever in Parijs op te treden. Joni Mitchell moest afhaken, omdat haar manager liever zag dat ze in The Dick Cavett Show optrad. Maar het meest stupide excuus kwam van Jethro Tull: zanger en fluitist Ian Anderson wist dat het groot zou zijn, maar hij wilde niet omdat hij hippies niet mocht en bezwaren had tegen ongepaste naaktheid.
Iron Butterfly stond geboekt voor zondag samen met onder andere Joe Cocker, Blood Sweat & Tears, Ten Years After, The Band, CSNY en Jimi Hendrix. In plaats van over de weg te komen, belde hun manager vanaf de luchthaven en eiste een helikopter om de groep op te halen, direct het toneel op te kunnen, betaling direct na afloop en met de helikopter terug naar de luchthaven. De organisatie zat op dat moment tot over hun oren in de problemen en zij stuurden een telegram:
F or reasons I can’t go into
U ntil you are here
C larifying your situation
K nowing you are having problems
Y ou will have to find
O ther transportation
U nless you plan not to come
Zo dichtbij om van een bekende band een epische band te worden, maar het gedrag en de eisen van de manager maakten het optreden onmogelijk. Iron Butterfly had in 1968 een mega-succes geboekt met In-A-Gadda-Da-Vida, dat alleen al in de V.S. 3 miljoen keer over de toonbank gegaan was; uiteindelijk werden er 30 miljoen van verkocht en het behoort tot de 40 bestverkochte albums ooit. De opvolger, Ball uit 1969, behaalde de gouden status. Overigens zou de band nog geen twee jaar later uit elkaar gaan.
Het was ook mijn eerste gekochte album (tot groot verdriet van mijn ouders). 17 minuten In-A-Gadda-Da-Vida met snijdend gitaarwerk van de destijds pas 17-jarige Braunn, een langgerekte drumsolo en fantastisch orgelwerk van zanger Ingle. De oorspronkelijke titel zou In The Garden of Eden worden, maar zanger Ingle was dermate dronken en stoned dat hij de titel tijdens de opname niet goed meer kon uitspreken. In Nederland werd het het titelnummer een vette single-hit dankzij het betere knip en plakwerk van Adje Bouman bij radio Veronica.
Maar alle liedjes op het album zijn geweldig. De elpee opende met Most Anything You Want met een sample van The Doors’ Light My Fire (op 1:48 min). Samen met Are You Happy waren deze liedjes in de jaren zeventig en tachtig vaste prik op de cassettebandjes voor onderweg.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
