Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Ik ben opgegroeid bij de zee, achter de Haagse duinen. Als kind ging ik regelmatig met mijn moeder naar het strand. Zandkastelen bouwen, pootje baden en natuurlijk van tijd tot tijd verdwalen. We hebben een blond jongetje gevonden. Kan de moeder hem bij de strandwacht ophalen? In die dagen was er nauwelijks gevaar anders dan verbranden door de zon.
Mijn jongste herinneringen aan de zee is die van 1963 toen het zeventig dagen lang zo koud was, dat een groot gedeelte van het zeewater langs de kust bevroren was. De ijswallen langs de kust bereikten soms een hoogte van 2½ meter: een surreaal beeld. En natuurlijk de Pier van Scheveningen met het Flinstone-dorp; al decennia een vage herinnering voor oudere jongeren uit het Haagse.
Ik voel mij aangetrokken door het water en het liefste zit ik met mooi weer op een zeilboot; de wind door de haren. Het kraken van de touwen en het klapperen van de zeilen. Maar – mede omdat mijn vrouw snel last heeft van zeeziekte – ben ik al heel tevreden om op een terrasje te zitten en over het water uit te kijken. Uren kan ik wezenloos turen.
Misschien is dat de reden dat ik een warm gevoel bij Portugal heb en niet alleen omdat ik meer dan zeven jaar voor de nationale luchtvaartmaatschappij gewerkt heb, maar omdat ik in die tijd de mooie dingen en de geschiedenis van het land heb leren kennen. Bijna overal is de kustlijn niet ver weg. Bijna overal vindt je een terras, waar je een vers visje kunt eten met een koud glaasje witte wijn. En ’s avonds de fado. Ik heb het al eens eerder geschreven, maar die is in mijn hart gekropen. Ik kan bij het luisteren van deze muziek door emoties overmand raken. Er zijn heel veel goede fadozangers en zangeressen, maar iedere Portugees kan spontaan de fado zingen. Misschien soms vals, maar wel uit het hart.
Mijn favoriete fadozangeres is Cristina Branco, maar Ana Moura, Mariza en Mafalda Arnauth zitten haar gevoelsmatig dicht op de hielen. De laatste keer dat ik in Portugal was heb ik de CD Flor De Fado van de laatste gekocht. Stuk voor stuk schitterende liedjes, gedragen door haar loepzuivere stem vol van emotie. Het allermooiste is het rustige O Mar Fala De Ti. Over bij de zee geboren zijn, over het bulderen van het water tegen de pier, over de onverklaarbare aantrekkingskracht van het water.
Telkens wanneer ik naar Portugal reis heb ik een zelfgemaakte CD met mijn favoriete fado’s bij me. Voor ’s avonds op het balkon (met uitzicht op zee), een weemoedige blik op de zonsondergang, het ruisen van de zee. De afsluiting van de dag met een wijntje en fado. Een gelukzalig maar tegelijkertijd triest gevoel, want ik moet uiteindelijk weer terug.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
