Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Je kan Bonnie Raitt nauwelijks betrappen op slechte albums, maar haar tweede album steekt er toch met kop en schouders boven de rest uit; zelfs boven Nick of Time uit 1989 en dat is toch een klassieker. Het verschil wordt gemaakt door de frisheid van Give It Up en het feit dat elk lied als een huis staat. Dit is een album dat je blind kunt aanschaffen. Ingetogen balladen en uptempo wisselen elkaar af en het eindigt op de B-zijde met de ultieme versie van Love Has No Pride.
Toen ik in de platenzaak de eerste tonen van het album hoorde was ik direct verkocht. Het titelnummer is een mix van blues en folk, en indien ik toch een minpuntje mag aandragen….op de elpee wordt het titellied aan het einde ge-outfade, terwijl in de laatste tonen de eindslag van de drum hoorbaar is. Dus waarom? Persoonlijk zou ik de eindproducer de studio uittrappen, want het voegt niets toe anders dan lekker onnodig aan de knopjes zitten. Nu ben ik zo wie zo geen voorstander van uitfaden; je kan het live tenslotte ook niet doen.
Het album Give It Up ging standaard mee in de auto of in het vliegtuig (walkman). En met de twee bijgekochte mini-boxjes kon ik het ook op de hotelkamer of ’s avonds rond het kampvuur aan het strand draaien. Zelden niet de vraag gekregen wie dit zong. En een uitgelezen kans mijn goede smaak en mijn gevoelige kant aan de aanwezige dames te laten zien. Je bent jong en je wilt wat, toch?
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
