Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Ik was vroeger als jongen van een jaar of 11 een groot fan van de Spice Girls. Nou zou je kunnen denken ‘logisch, leuke meiden, jongen van 11-12 met ontluikende interesse in het andere geslacht, moet kunnen!’. Precies. Alleen was ik eigenlijk toen al niet zo geïnteresseerd in ‘het andere geslacht’. En nee, fan van de Backstreet Boys was ik ook niet. Ik vond de muziek gewoon leuk. Suikerzoete kneiters van hits, gebracht door vijf stuiterende leuke meiden. Wie kan daar nou iets op tegen hebben? Al voelt dit nog steeds een beetje als een tweede coming out.
De muziek kwam uit in de tijd dat ik net in de overgang zat tussen cassettebandjes en CD’s, qua draagbare mogelijkheden. Mijn Sony Walkman deed het nog prima, en weken lang voor aanvang van de vakantie was ik bezig met het uitzoeken van muziek voor op vakantie. Vaak wilde je toch een eigen mix maken, en heel veel meer mogelijkheden dan om dat te doen op cassettebandje, had je niet. Och jongens, wat voel ik me ineens middeleeuws nu ik dit zo lees. We hebben het over 1996-1998, die periode ongeveer. Voor m’n gevoel niet eens zo heel lang geleden, maar toch al 20 jaar terug. En dat is best lang.
Goed, ik zal de nostalgische beker nog even verder leegdrinken. Ik zocht CD’s uit die ik overal leende, en ging dan mixen. Cassettebandje er in, CD er in, track van CD kiezen, twee vingers op REC en PLAY op de cassettedeck en daar ging het bandje lopen. Op tijd weer op STOP drukken, en klaar. Het nummer stond op het bandje. Simpel zou je zeggen, maar het was nog een hele sport om een zo smooth mogelijke overgang te creeren tussen de nummers. En als dat dan lukte? Man. Het genot. Ik voelde me een halve Sir George Martin, zittend voor m’n AKAI stereotoren op de vloer in m’n slaapkamer. Al wist ik toen waarschijnlijk niet wie dat was. Sans nostalgie; ik ben ergens blij dat ik tegenwoordig (vrijwel) alle muziek via streaming in m’n handpalm kan houden. Maar genieten was het af en toe zeker. Naast de bijkomende frustratie van vastlopende tapes en dergelijke. Laten we het positief houden.
Hele autoritten naar Italië gingen er doorheen, begeleid door weer een briljante mix op een oude cassette van opa. Aan het eind van de cassette kwam met regelmaat een deel van de oude opname van opa tevoorschijn. Een NOS Journaal over de Golfoorlog in 1991. Oude Duitse Schlagers. Dat soort werk. Tijd om de cassette te draaien.
Tijdens de zomervakantie van 1997 ging er een cassette vol Spice Girls mee. Volop genieten van al die hits die op hun debuut Spice stonden. Nummers als Say You’ll Be There, 2 Become 1, Mama, Love Thing en natuurlijk de monsterhit Wannabe. Tot op de dag van vandaag gaat de radio dan een standje harder.
Toch wil ik nu de aandacht vestigen op Who Do You Think You Are. Wat een nummer was dat zeg. Iconisch geworden als opener van de BRIT-Awards in 1997, met Geri Halliwell in haar Union Jack jurk. Het nummer was een buitengewoon prettige mix van Europop en een soort disco, begeleid door veel blazers. Het nummer hield, zoals eerlijk gezegd toch wel meer nummers van de dames, weinig in qua tekstuele diepgang. Het ging over beroemd zijn. Toch hangt er een soort sarcasme omheen die ik kan waarderen. Het refrein bijvoorbeeld;
You have got to swing it, shake it, move it, make it
Who do you think you are
Trust it, use it, prove it, groove it
Show me how good you are
Swing it, shake it, move it, make it
Who do you think you are
Trust it, use it, prove it, groove it
Show how good you are
De fame brak de dames uiteindelijk op en zorgde na wat laatste stuiptrekkingen voor een einde in 2000. Toch kwamen er in de jaren daarna nog enkele reünies. Het hoogte punt was tijdens de Olympische Spelen in Londen, 2012. De meest recente blijft maar in de lucht hangen, al hebben Beckham en Mel C aangegeven er geen zin meer in te hebben. Toch ergens jammer. Maar, wie weet ooit nog eens. Als Fleetwood Mac het kan opbrengen, dan moet het Sporty, Posh, Scary, Baby en Ginger toch ook lukken?
Met grote regelmaat zie ik Geri Halliwell nog voorbijkomen tijdens een Grand Prix weekend. Ze is tegenwoordig getrouwd met Red Bull Racing teambaas Christian Horner, en heet dus ook zo. Elke keer denk ik weer even terug aan die tijd. Aan al die hits. Ik wil niet weer 113 klinken, maar man, wat was het genieten. Toch merkte ik tijdens het schrijven van deze blog dat niet alle muziek even glansrijk de tand des tijd heeft doorstaan. Maar ach, who cares. All you gotta do is Spice up your life!
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
