Partner – Kayuta Hill

Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.

Toen ik mijn meisje nog niet zo lang kende en we allebei nog thuis woonden, heb ik een keer met grote moeite een bandje met muziek samengesteld, waarvan ik vermoedde dat zij die wel leuk zou vinden. Lastig hoor, als je elkaar nog niet door en door kent om dan de juiste muziek te vinden, aan te voelen. Zij had onder andere iets met Julien Clerc (al was ze daar inmiddels eigenlijk wel overheen, die ‘leuke donkere krullenkop’), Leonard Cohen (‘wel somber hoor’), The Golden Earring (haar eerste plaatje: Holy Holy Life) en Crosby, Stills, Nash & zeker Young (ook zo’n vrolijke Frans) plus bovenal, Supertramp.

Bij haar eerste bezoek aan mijn ouderlijk huis had ik haar totaal overrompeld met White Noise. Je kunt je afvragen wat me bezielde, onze nog zo prille relatie – zij zestien, ik negentien – hiermee zo op het spel te zetten. Achteraf bezien is bij het doorstaan ervan wellicht een stevige basis gelegd: we zijn bijna veertig jaar bij elkaar, maar dat terzijde. Goed, wat doe je dan voor zo’n bandje, je gaat op zoek naar muziek die aansluit bij haar smaak en die had ik nou niet echt in mijn bezit. Downloaden was een nog onbestaande handeling. Er stond alleen vinyl in de kast en daar moest ik het mee doen, speuren in de collectie. Gelukkig kon ik ook putten uit de verzamelingen van mijn beide broers en daar vond ik het album A Man-Size Job Requires a Man-Size Meal van Partner met daarop de single Kayuta Hill.

Partner met Kayuta Hill, ja, ja, wat heeft dat met CSN&Y of Cohen te maken? Weinig, hooguit de Amerikaanse sound. De band klonk ‘on-Nederlands’ goed, bracht in drie jaar tijd drie kloeke albums uit en stond in ’78 op Pinkpop. Helaas bleef hitsucces na Kayuta Hill uit en de melodieuze Limburgse rockband stierf in de punk- en discotijden begin zwarte jaren ’80 een amper betreurde dood.

Wat mij triggerde in Kayuta Hill was de Fender Rhodes, die op z’n Supertramp’s wordt bespeeld in de brug onder de tekst Well I tried not to be ashamed and I lied down on the floor. Onze verzamelingen bestonden vooral uit hardrock en sympho, dus ja, dan is elk fragmentje, elke ‘klinkt-als’, de strohalm die je beetpakt. En dan maar hopen dat die bij elkaar gesprokkelde strohalmen bevallen. Echt grijs gedraaid is het bandje niet en nu, zoveel jaar later? Na beluistering herkent ze het nummer, maar verbaasd: waar moet ik dat van kennen dan?

https://www.youtube.com/watch?v=WyXEmZqpI9w

Volg Het Vakantiebandje op Spotify:

Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road