Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Korte broek, blote patatten in het warme zand en even niet aan de stress van de dagelijkse beslommeringen denken. Een Pina Colada en een zonnebril op de gok, liggend op een strandbed de directe omgeving bekijken. Hoogstens voor een partijtje beachvolley in beweging komen, of nog beter…..een dagje relaxen op een catamaran. Voor in het net om dan met de regelmaat van de golven kopje onder te gaan. En laat in de middag rond het zwembad deelnemen aan Happy Hour, en bij een lokaal restaurantje met die vrolijke dame een vorkje prikken. Lekker easy going’, want dan breekt het lijntje niet.
En wat een verschil met Nederland. Zelfs wanneer het mooi weer is en je na het werk even een drankje gaat drinken en naar een mooie dame lacht, krijg je een blik van ‘mot je wat?’ Alsof ik ter plekke haar kuisheid wil jatten. Of haar opgefokte vriend komt met een rode kop en op hoge poten verhaal halen. Ik lul me er wel uit, maar wat zijn we toch een gestresst volk. Ja, op vakantie zijn bij de meesten alle remmen los, maar persoonlijk vind ik zuipfestijnen en balorig gedrag geen aanvulling op mijn vakantiegevoel. Mijden die plekjes, dus.
Eén van mijn leukste ervaringen is in Lagos (Portugal). Ik zocht een achteraf restaurantje uit volgens de gouden regel: plastic tafelkleden, formica tafeltjes en pas drukte na achten. Dan is het een goed eettentje voor de lokale bevolking en komen er nauwelijks toeristen. Ik nam in de pijpenla plaats aan de lange bar en bestelde een drankje, waarna ‘la mamma’ mij vroeg wat ik wilde eten. Ze bleek ook de kokkin te zijn, dus ik stelde voor dat zij dat maar moest bepalen. En dat heb ik geweten; veel te veel voor één persoon maar lekker. Onmogelijk om te stoppen, dus ik heb toen bijna vier uur getafeld en geanimeerd met haar en het personeel gekeuveld. Toen ik moest afrekenen bleek de prijs ook nog eens belachelijk laag. Vette tip en een dikke kus voor de kokkin. De volgende dag weer terug. Aangekomen bij de deur riep de kokkin al dat ik bij haar moest komen zitten. Ik was geen klant meer, maar een familielied geworden.
Eén van de beste liedjes over het ultieme vakantiegevoel is ongetwijfeld No Shoes, No Shirt, No Problems van Kenny Chesney. Fervent liefhebber van de zonnige eilanden. Een countryzanger die sinds medio jaren negentig 17 studioalbums gemaakt heeft en het slordige bedragje van US$ 42 miljoen per jaar binnen sleept. We kunnen dus wel stellen dat hij enig succes heeft.
Fans noemen zich de No Shoes Nation.
Want a towel on a chair in the sand by the sea
Want to look thru my shades and see you there with me
Want to soak up life for a while
In laid back mode
No boss, no clock, no stress, no dress codeNo shoes, no shirt, no problems
Blues what blues..hey I forgot them
The sun and the sand and a drink in my hand with no bottom
And no shoes, no shirt, and no problems!
Dus dit liedje gaat altijd mee. Om me er aan te herinneren dat ik moet onthaasten en er van moet genieten. Voor je het weet ben je namelijk weer terug.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
