Nederland is het minst racistische land ter wereld! En waarom? Demografisch zijn er meer dan genoeg bewijzen: circa 25% van de allochtonen trouwt met een oorspronkelijke Nederlander exclusief de LAT-relaties en samenwonenden. Volgens Adjiedj Bakas kunnen we statistisch stellen dat momenteel de helft van de nieuwe relaties een ‘zebra’-relatie is. Neemt niet weg dat deze ere-titel niet automatisch inhoudt dat er helemaal geen discriminatie is, maar er zijn dus heel veel landen waar sprake is van (openlijke) discriminatie en racisme.
Aan de overkant van de plas in The Land Of The Free is discriminatie en racisme weliswaar bij de wet verboden, maar op allerlei niveau’s blijkt de blanke import in de V.S. de andersgekleurden én oorspronkelijke bewoners van het continent ongelijk te behandelen. Het begint bij de kans voor een goede opleiding met als gevolg een voortdurende stempel dat zij de rest van hun leven met zich mee dragen. Tegenstellingen tussen blank en (met name) zwart worden eerder groter dan kleiner, omdat beide groepen vast zitten in hun eigen (voor)oordelen.
In de jaren ’50 waren blank en zwart gescheiden in de Zuidelijke Staten. Aparte toiletten, aparte eetgelegenheden, aparte hotels, aparte secties in de bus, apartheid!
Maar in 1955 weigerde éné Rosa Parks haar zitplaats in de bus op te geven voor een blanke. Niet dat ze ‘verkeerd’ was gaan zitten, maar het blanke deel was vol en dus werd het bordje ‘coloured’ naar achteren verplaatst. De politie kwam en arresteerde haar. In haar autobiografie stelt ze: People always say that I didn’t give up my seat because I was tired, but that isn’t true. I was not tired physically, or no more tired than I usually was at the end of a working day. I was not old, although some people have an image of me as being old then. I was forty-two. No, the only tired I was, was tired of giving in.
Ze was overigens niet de eerste die weigerde haar plaats af te staan. Echter, haar persoonlijkheid én de aanwezigheid van een nieuwe dominee in Montgomery (Alabama), Martin Luther King, waren de katalysator. Samen met de Civil Right Movement besloot de zwarte gemeenschap dat het genoeg was en werd de bus lang massaal geboycot. Het zou nog tot medio 1964 duren, voordat de wet tegen discriminatie aangenomen werd. Maar feitelijk is er sinds de jaren ’60 weinig veranderd.
In 1989 namen de Neville Brothers Sister Rosa op voor hun geweldige Yellow Moon-album, geproduceerd door Daniel Lanois. De clip is van de onlangs overleden regisseur Jonathan Demme. Volgens Cyril Neville was het onderwerp Rosa Parks gekozen vanwege zijn kinderen: I have children who are 18, 16 and 7, and they all listen to rap music. When I found it was hard for them to remember their homework but easy for them to learn rap songs, Daryl and I decided to take our African-American history, put it to a beat and rap it out. It’s desperately important for kids today to have a better outlook on themselves than we had when we were growing up.
Een hommage aan de vrouw, die in 2005 op 92-jarige leeftijd overleed. Die sinds 1955 haar hele leven strijdbaar was en gevochten heeft tegen discriminatie en racisme. Op haar grafsteen staat slechts haar naam en haar geboortejaar. Omdat het gevecht voortduurt…
December 1, 1955
Our freedom movement came alive
And because of Sister Rosa you know
We don’t ride on the back of the bus no more
