Ton van der Meer – Ik Kan ’t Niet Alleen & ‘k Sla Erop

Ton van dâh Meâh is helaas auvâhleije. Un veigeite Haags talent. Noâhmaal gesprauke bepâhrek ik mè tot ein liedje, maah gezien zèn auvâhlède is dit un maui maument om zèn muzikale leivensgeschiedenis te schrèvûh.

Voor de analfabeten in de Haagse tongval: Ton van der Meer is helaas overleden. Een vergeten Haags talent. Normaal gesproken beperk ik mij tot één liedje, maar gezien zijn overlijden is dit een mooi moment om zijn muzikale levensgeschiedenis te schrijven.

Mede-Hagenees Hans Vandenburg: ik heb Ton twee keer ontmoet; de laatste keer afgelopen dinsdag in het ziekenhuis, waar ie gehoord had dat ie naar huis mocht na de behandeling aan strottenhoofdkanker. Ik wilde hem voor mijn side-projekkie ‘De Bloedverdunners’ vragen minstens één nummer te zingen. Hij ging erover nadenken.

Ton van der Meer was een Haagse zanger en beroepsmatig huisschilder. Hij werd ooit ontdekt door George Kooymans van de Golden Earring, toen Ton al zingend bij George aan de gevel stond te schilderen. George Kooymans tipte Ton weer bij Peter Koelewijn en prompt werden er een aantal singles en 2 elpee`s gemaakt. Ton schreef over het algemeen al zijn nummers, maar op het tweede album schreven Jan Rot en Bart Chabot mee.

We kunnen het beter hebben over herontdekking, want Ton van der Meer had al een bescheiden carrière gehad tussen 1966 en 1970 in Moody Sec. Een Voorburgse band, opgericht door Will Matla en hijzelf. In 1967 kwam Mockingbird met op de flipzijde Ballad Of A Thin Man, gezongen door Ton van der Meer en met Jay Baar (Q65) op de drums.

In 1969 zouden ze als Marva Hodge & Moody Sec een hit hebben met Let The Sunshine In. De band bestaat sinds 2016 overigens weer o.l.v. Will Matla.

Zijn allereerste solo-single is Ik Kan ‘t Niet Alleen (1978) is een fantastische combinatie van rock en punk. Hij was de voorloper van de Nederlandstalige rock. Zijn 2^de single Ik Heb Niks Aan Mijn Leven werd wel een klein hitje. Andere single’s hadden kleurrijke titels als ‘k Heb Geen Moer Aan M’n Leven, ‘k Heb Niks Aan M’n Leven (kommer En Kwel), Ik Wou Dat De Afwas Af Was en Een Beetje Vent Wordt Geen Agent met op de achterkant Ik Ben Gebeten Door De Poolvos, De laatste is vorig jaar door Bob Fosko aan onze Ondergewaardeerde 30 toegevoegd.

Zijn vaste begeleidingsband kreeg de naam Gestoordt: Bertus Bonk (bas, zang), Alex Verpoort (drums, zang) en Godi van Hoogezand (gitaar). Het was een paar dagen voor Hemelvaartsdag 1977. Terwijl Bertus Bonk de brug overstak, richting Wagenstraat, kwam juist Ton van der Meer in zijn Eend de tegenovergestelde richting in gereden. Hij was op weg naar een bassist, die deel zou moeten uitmaken van zijn op te richten band. Bertus speelde in de band van de broers Alex en Paul Verpoort, waarin ook Nick Zomer speelde. Stop, hier is jouw bassist. De Eend stopte midden op de brug. Dáár, op dat moment, werd Gestoordt een feit. In café De Paas, een steenworp verderop aan de Bierkade, werd de zaak beklonken. Ton had een band nodig voor een optreden dat hij al had geregeld, en dat op Hemelvaartsdag in de Rose & Orange Pub, in het gebouw van Amicitia aan het Westeinde moest plaats vinden. Hij zocht alleen nog een bassist. Die waar ze eigenlijk naar op weg waren, was op slag vergeten. Als jij het aandurft doe ik mee, zei Bertus tegen Ton. De nummers waren hem totaal onbekend, maar er waren nog een paar dagen om te repeteren. Alex Verpoort zou de drummer zijn en daar was hij mee vertrouwd.

Alex Verpoort is begin jaren tachtig naar Canada geëmigreerd, maar van hem kreeg ik het volgende toegestuurd: Ton is duidelijk een Nederlandstalige muzikale pionier. Nooit echt gewaardeerd in de popscene, de directe teksten met diepe, rauwe en dubbelzinnige woorden waren te veel voor de gevestigde Hilversumse cultuur. Ik heb het grote geluk en eer gehad om voor twee jaar met Ton en Gestoordt op te treden als drummer. In één van onze optredens in Paradiso, Amsterdam (1978) werden we geplaatst tussen allemaal Engelstalige Punk Bands, die natuurlijk een heel ruig publiek aantrokken. Wij speelde natuurlijk 5 of 6 nummers van ons eigen Nederlandstalig repertoire. Toen wij kort daarna in de kleedkamer zaten ging de hele zaal stampen, klappen en schreeuwen. We dachten dat het voor de volgende ‘act’ was, totdat iemand van de organisatie haastig de kleedkamer binnen kwam rennen en zei dat we weer terug op het podium moesten komen, omdat de crowd de tent aan het afbreken was en ze ons weer terug wilde. That was the power of Ton van der Meer & Gestoordt.

Of zoals Ton zelf zei: we zijn niet zo’n band, dat het heel perfect moet klinken. Daar streven we ook niet naar. Als die vonk overspringt, en ’t gaat swingen, en de beuk gaat er lekker in…dan is ’t prima.

Welke lied? In 1978 waren er problemen met de platenmaatschappij en vlak voor hun vertrek naar de V.S. doken de Golden Earring de studio in om als begeleidingsband te fungeren van Ton van der Meer met als gevolg de keiharde rockers Ik Kan ’t Niet Alleen en ’k Sla Erop, die steevast onderdeel waren van Gestoordt’s live-repertoire.

Foto: uiterst links is Ton van der Meer.