The Disposable Heroes Of Hiphoprisy – Television, The Drug Of The Nation & Spearhead – People In Tha Middle

De honger naar nieuwe muziek is soms haast niet te stillen. Ook wanneer je net een nieuwe geweldige artiest hebt ontdekt en bezig bent dat oeuvre je eigen te maken wil je soms meer horen. Wat zijn de invloeden? Wie zijn beïnvloed? Waar kan ik het plaatsen bij andere muziek?

Zo ging het in ieder geval bij mij in mijn tienerjaren, en ook in de jaren sindsdien. Ik ontdekte dat muziek meer kan zijn en betekenen dan leuk geluid. De komst van een CD-speler op mijn kamer deed de rest. Ik ontdekte mijn favoriete band, U2 (en zij zijn nog steeds mijn favoriet), zeker nadat ze Achtung Baby uitbrachten. Bij hun daaropvolgende Zoo TV tournee was er een opvallend nummer, dat de start van het concert aankondigde. Voor een show die bekend werd om zijn gebruik van video en stortvloed van (TV) beelden was het treffend dat het werd geïntroduceerd door Television, The Drug Of The Nation. De band achter Television, The Drug Of The Nation was The Disposable Heroes Of Hiphoprisy. Het nummer was afkomstig van hun album Hypocrisy Is The Greatest Luxury, wat ook al een mondvol was. Zoals deze halve slogans wellicht al doen vermoeden wilde de band een boodschap uitdragen.

Net zoals het dan verklaarbaar is dat de band, bestaande uit Michael Franti en Rono Tse, afkomstig is uit de omgeving van San Francisco in het liberale gedeelte van Californië. Franti en Tse kenden elkaar van de vorige band waarin ze zaten, The Beatnigs. Dat gezelschap combineerde punk, industrial en hiphop om zo de toehoorder te overrompelen met hun muzikale pamfletten. Eén van hun nummers was zelfs een vroege versie van Television, The Drug Of The Nation kortweg Television genoemd.

Met The Disposable Heroes Of Hiphoprisy ging de muziek meer richting hiphop, al zijn de industrial invloeden nog steeds duidelijk aanwezig. De beats zijn log en zwaar en de samples zijn niet uitgekozen op hun radiovriendelijkheid. Qua geluid heeft het duidelijk verwantschap met Public Enemy en met de industrial/dance band Consolidated, waarvan één van de leden de producer was voor dit project.

En dan de teksten! Voor een tiener die eigenlijk niet zoveel op had met televisie (en nu nog steeds niet), behalve als het muziekvideo’s betrof, bevatte het nummer een schatkist aan wijsheden om te overpeinzen. Het begon al meteen met de opening.

One nation under God
Has turned into one nation
Under the infuence of one drug
Television, the drug of the nation
Breeding ignorance and feeding radiation

Niet veel later werd mijn relatieve desinteresse in TV bevestigd.

The methadone metronome pumping out
150 channels 24 hours a day
You can flip through all of them
And still there’s nothing worth watching

Als dan bijna gelijktijdig Bruce Springsteen een nummer uitbrengt genaamd 57 Channels (And Nothin’ On) dan moet er toch wel iets aan de hand zijn.

Het wrange is dat zelfs na 25 jaar het nummer nog steeds akelig actueel is.

It’s the perpetuation of the two party system
Where image takes precedence over wisdom
Where soundbite politics are served to the fastfood culture
Where straight teeth in your mouth
Are more important than the words that come out of it
Race baiting is the way to get selected
Willie Horton or will he not get elected on…
Television, the drug of the nation
Breeding ignorance and feeding radiation

Nu is Television, The Drug Of The Nation natuurlijk een hartstikke verantwoord nummer, net zoals de rest van hun oeuvre. Maar erg toegankelijk is het niet, met de dreunende beat, tegendraadse melodielijnen en stortvloed van omschrijvingen wat er allemaal mis is met de maatschappij. De meeste fans van dit soort muziek zijn vaak al mensen die de boodschap al kennen. Je wint er dus geen nieuwe zieltjes mee.

Michael Franti kwam zelf ook tot dit inzicht. In een interview zou hij later zeggen dat hij zich dit realiseerde op een festival. Het publiek zat op een grasveld, in de zon, zichzelf te vermaken terwijl hij en Rono op het podium tekeer gingen tegen de maatschappij. Het ging helemaal langs het publiek heen, dat meer interesse had om te gaan dansen. Het was de geboorte van Spearhead. Met een nieuw geluid kwam ook een nieuwe band. De nadruk lag niet langer op beats, percussie en samples, maar op een echt bandgeluid van gitaar, bas en drums. Het was niet langer industrial hiphop maar rock, soul en reggae. En er was een groove!

Het album Home kwam uit in 1994, alsook de single People In Tha Middle. Ik was net begonnen met studeren en woonde op kamers. Tijdens lange avonden in de kroeg werden allerlei onderwerpen besproken met mede-studenten. Muziek en authenticiteit waren onderwerpen die ook ter sprake kwamen. Wanneer ben je nog echt als artiest? Hoever mag je gaan totdat je je idealen verloochent? Waar ik precies kennis maakte met People In Tha Middle weet ik niet meer. Het maakte wel direct een indruk op mij. De tekst raakte de onderwerpen aan waar ik in het dagelijkse leven ook over discussieerde. Want ook Michael Franti was zich bewust dat niet iedereen de koerswijziging van The Disposable Heroes Of Hiphoprisy naar Spearhead zou begrijpen.

So tell me the definition of a “sell out”
Cast your first stone but then get the hell out
People say they know me I can tell you that they don’t
People say they own me I can tell you that they won’t

Ik vond het allemaal prachtig. Op hun manier was de tekst en het sentiment nog steeds uitgesproken. Alleen was er nu die groove! Je hoefde je niet meer door een nummer te worstelen om bij de boodschap te komen. Nee, het refrein was zo lekker catchy dat je het direct meeneurieëde, met de rest van de tekst erbij. En zo ontdekte ik nog zo’n wijsheid aan het eind van het eerste refrein.

People criticize me but I know it’s not the end
I try to kick the truth not just to make friends

Het is leuk als je met behulp van een songtekst naar een ander kan wijzen, kan aangeven waar het mis zit. Maar belangrijker is om zelf de kracht te vinden om zaken aan te pakken. Waar Michael Franti met Spearhead zijn groove vond, vond ik als zoekende student mijn kompas. En met Home ook een klassieker van een album met nog meer meesterwerkjes.