2016: een muzikaal knekelveld
Tja, er zijn ons de nodige muzikanten ontvallen vorig jaar. De Dead Rock Stars Club houdt het allemaal minutieus bij, inclusief de doodsoorzaak, van Annie ‘kijk is in de poppetjes van m’n ogen’ de Reuver tot en met George ‘Last Christmas’ Michael. Dit alles vormt één groot muzikaal knekelveld (overigens, stel je eens voor dat de man met de zeis deze terzijde legt en de knekels als één grote marimba bespeelt, dat zou met dit materiaal toch waanzinnig moeten klinken?!)
De grote namen kom je natuurlijk tegen, David Bowie, Prince, Greg Lake, Leon Russel en Leonard Cohen, maar ook vele minder bekende, waaronder de kleine krabbelaars die altijd in de marge bleven en hooguit in het clubcircuit bekendheid genoten.
Ergens daar tussenin vond ik Dale Griffin, op z’n 67ste gestorven in zijn slaap op 17 januari 2016. ‘Dale wie?’, zullen velen net als ik zeggen, maar Dale Griffin was de drummer van Mott The Hoople en dat klinkt dan weer bekend in de oren. Immers, in de jaren ’70 vormden de Motts een behoorlijk succesvolle Britse band, al hield het na verschillende personeelswisselingen in 1980 definitief op. Na anonieme eerste jaren kreeg de band een boost dankzij Bowie’s, voor hen geschreven, All the Young Dudes.
Frontman was blaaskaak Ian Hunter, die met gitarist Mick Ralphs (later succesvol met Bad Company) de meeste aandacht trok. Zoals het de ritmesectie doorgaans betaamt blijf je op de achtergrond. Samen met (prachtige voornaam) Overend Watts op bas legde Griffin (links op de foto) – bijnaam Buffin’ – de basis voor de glamrock van Mott The Hoople. Later ging hij ook produceren, waaronder platen van The Cult en het prachtig mysterieuze Is Vic There? van Department S. Bij Griffin werd al vroeg, op 58-jarige leeftijd, Alzheimer ontdekt, waarna hij van het podium verdween. De regel ‘Buffin’ lost his child-like dreams’ uit The Ballad of Mott the Hoople uit ’73 krijgt hierdoor een geheel andere lading. Misschien heeft Dale, zonder daar zelf erg in te hebben, zijn omgeving nog veelvuldig en tot vervelens toe verteld dat hij heeft samengewerkt met David Bowie. Dat zou zo maar kunnen, want ja, is zoiets eigenlijk wel te vergeten, Alzheimer of niet? De laatste regels van The Ballad zeggen sowieso van niet:
So rock’n’roll’s a loser’s game
It mesmerizes and I can’t explain
The reasons for the sights and for the sounds
The greasepaint still sticks to my face
So what the hell, I can’t erase
The rock’n’roll feeling from my mindFrom my mind, from my mind, from my mind
Farewell dude….
