Een muziekliefhebber zijn is nog best een zware taak. En alsof ze het erom doen: artiesten maken het er alleen nog maar lastiger op.
Dat zit zo.
De wereld bestaat uit twee soorten muziek: goede en slechte. De artiesten die je wel kunt waarderen, komen (mits ze nog leven en actief zijn) weleens met nieuw werk. Dat kan voldoen aan de verwachtingen, en dan is er niks aan de hand. Ze kunnen ook tegenvallen, en dán moet je gaan kiezen. Toch proberen het leuk te vinden, of geef je op?
Andersom is misschien nog wel lastiger. Je vindt een band, zanger of zangeres helemaal niks en opeens komen ze op de proppen met een liedje of album dat je helemaal wegblaast. Wat te beginnen?
Wij laten ons graag overtuigen van ons ongelijk, en geven dat soms achteraf zelfs toe.
Keuze Harm Eurlings: Van Dik Hout – Zenderruis & Testbeeld (1998)
Vaag of mooi? Vaag en mooi.
Het eerste bandje waar ik in speelde was een coverbandje, en een van de nummers op de setlist was 3 Stuiver Droom van Van Dik Hout. Ik heb me keurig van mijn taak gekweten, en het nummer gespeeld, maar ik vond de tekst van dit nummer zo ontzettend vaag dat het me behoorlijk stoorde. Van Dik Hout, zo had ik al snel begrepen, dat was niet veel.
Tot ik op een onbewaakt moment opeens Zenderruis & Testbeeld hoorde. Wauw… Dat zoiets in taal uitgedrukt kon worden! Ik was om. Van Dik Hout, zo had ik begrepen, dat was wat.
Wat ik hierboven beschrijf is een erg persoonlijke ervaring, en zoals dat gaat met persoonlijke ervaringen zijn ze vaak in de kern nogal onredelijk. Als ik er objectief naar kijk dan is de tekst van Zenderruis & Testbeeld tenminste net zo vaag als de tekst van 3 Stuiver Droom. Het ene nummer kwam binnen, het andere niet. En reken maar dat er mensen zijn waarbij het precies andersom is.
Voor mij is Van Dik Hout nog altijd een band van hit or miss. Sommige nummers vliegen over mijn hoofd heen. Onbegrijpelijk. Andere raken me, en laten me achter in verbazing dat een bepaald gevoel of een bepaalde ervaring gevangen kan worden in woorden en muziek.
Hoe dan ook, je moet er altijd een beetje je best voor doen bij Van Dik Hout. Je moet tussen de regels willen lezen. En dan kan opeens glashelder zijn van bedoeld wordt met ‘oeh‘. En dan is ook meteen duidelijk dat er geen ander woord is om dat mee uit te drukken.
Het glinstert op de golven
Je schrijft het in het zand
Soms grijnst het in de wolken
Dan zie ik het verband
Wanneer ik het bereikMijn beide handen vrij
Dan hoor ik oeh
Keuze Tricky Dicky: Green Day – St. Jimmy (2005)
Dr. Jekyll en Mr. Hyde
Er zijn muzieksoorten, die ik pas op latere leeftijd ben gaan waarderen zoals bijvoorbeeld jazz en klassiek. En natuurlijk zijn er zanger(es)s(en) en bands die tijd nodig hadden op tot volle oor-wasdom te komen, maar met name Green Day ben ik pas na 2010 echt gaan waarderen.
De reden was de CD en DVD Bullet In The Bible. Tot die tijd vond ik slechts Basket Case (1994) leuk en Boulevard Of Broken Dreams (2004) een goed nummer, maar de rest ervoer ik als ongeorganiseerde herrie. Tot ik de live ceedee en deeveedee tegen kwam voor een zeer schappelijk prijsje; namelijk € 0,01 bij Amazon. Tweede hands, maar hier kon ik geen buil aan vallen. Het bleek de beste koop qua prijs-kwaliteit-verhouding in een decennium.
Wat een energie, wat een tempo, lekker rauw en veel beter dan de studio-uitvoeringen. Het publiek volledig uit z’n dak. Ook bij de rustige nummers. En ik ook. Niet in de huiskamer, want dan komt de koekenpan mijn richting uit, maar boven achter de PC en in de CD-speler. Geen slecht nummer te vinden. De opnamen werden gemaakt tijdens de twee shows in de Milton Keynes National Bowl in Engeland: voor 130.000 uitzinnige fans. Hét nummer dat de absolute ommekeer voor mij betekende is St. Jimmy: de alter ego van Jesus of Surburbia; de Mr. Hyde van Dr. Jekyll. Snoeiharde punkrock met een vleugje rock & roll.
My name is Jimmy and you better not wear it out
Suicide commando that your momma talked about
King of the forty thieves
And I’m here to represent
That needle in the vein of the establishmentI’m the patron saint of the denial
With an angel face and a taste for suicidal
Cigarettes and Ramen and a little bag of dope
I am the son of a bitch and Edgar Allan Poe
Raised in the city under a halo of lights
Aan het begin van de DVD zegt Billie Joe Armstrong: You know, music to me is the air that I breathe. You know, it’s the blood that pumps through my veins that keeps me alive. So without it, I don’t know what I would do.
Amen to that, brother!
Keuze Freek Janssen: Radiohead – Nude (2007)
Dankzij In Rainbows viel ineens het 21ste-eeuwse Radiohead-kwartje
Deze ouwe rocker was even helemaal afgehaakt bij Radiohead. De schuldige: Kid A. Het album mocht dan alle verkooprecords in de VS breken, ik voelde hem niet. Amnesiac en Hail to the Thief brachten daar niet heel veel verandering in.
De jaren tikten toch door, de mannen bleven muziek maken. En wat deed het kwartje in 2007 (vijf jaar na zijn pensioen)? Nou, keihard vallen natuurlijk. Je zou kunnen zeggen dat In Rainbows ervoor heeft gezorgd dat ik de 21ste-eeuwse Radiohead ben gaan waarderen. Gelukkig maar, anders had ik dat prachtige nieuwe album A Moon Shaped Pool misschien gemist, met een van de beste Radiohead-tracks tot nu toe: Daydreaming.
Keuze Bob Jongeneel: James Bay – Best Fake Smile (2016)
Rammen en beuken
James Bay, ik vond het niet zo veel, niet zo interessant. Eén van de velen in het genre van de zogenaamde singer-songwriters. Niet mijn favoriete genre – alhoewel er af en toe leuke artiesten tussen zitten – maar het hipster-gebeuren is aan mij normaliter niet besteed.
Afgelopen juni ging ik naar Pinkpop en de heer James Bay trad op een mooie zonnige zaterdagmiddag op (main stage). Bay valt goed in dat hippige karakter van de singer-songwriter. ‘De man met de hoed’ en dat lange haar: een vreemde vogel moet dat zijn, dacht ik. Ik kende zijn matige hitje Let It Go en vond dat maar wat zeurderig.
We gingen toch kijken, achterin het veld en onder het genot van een kleintje bier. Het begon rustig, We waren iets te laat, maar het was niet vervelend. Ik had een beetje het idee dat dit weer zo’n artiest van ‘wel aardig’ zou zijn, maar bijzonder hoogstaand zou het niet worden. Let It Go was traag en het kon me niet bekoren.
Maar toen sloeg ik steil achterover: de beste man grijpt zijn gitaar en begint daar toch een partij te rammen. Ik kon eigenlijk mijn oren niet geloven: wat een geniaal gitaarspel en wat kon deze man ineens beuken. Het opvolgende nummer werd ruim geïntroduceerd met een al dan niet geïmproviseerde riff (en de rest van zijn set ook).
Het nummer was Best Fake Smile. Het is ook in de single uitvoering erg lekker beluisterbaar. Zoals gezegd een mooi riffje, aanstekelijk refrein. Gewoon een lekker nummer. Ik ga bij volgende albums zeker even luisteren of James Bay deze kant op blijft gaan, en als hij nog een keer in de buurt is, het is een aanrader live!
Nobody needs a best fake friend
Keuze Martijn Vet: Suede – I Don’t Know How To Reach You (2016)
De twintigers geloofde ik niet, de veertigers grijpen me bij de strot
Ik had weinig op met de britpop die halverwege de jaren ’90 de alternatieve muziekscene beheerste. Blur? Leuke band voor bruiloften en partijen, maar wat mij betreft allesbehalve memorabel. Oasis? Branieschoppers van wie de minst vervelende liedjes The Beatles nog niet als F-kantje hadden durven presenteren. Om maar te zwijgen over nog mindere goden, over het paard getilde acts met namen als Jesus Jones, Menswear of Echobelly.
En dan had je nog Suede. Pathos tot in het oneindige. Drama in het kwadraat. Jongens die gezien hun leeftijd nooit al dat leed dat ze over ons uitstortten konden hebben geleden. Een stelletje poseurs met, toegegeven, af en toe wel een goed liedje.
Op een reünie van Suede zat ik dan ook bepaald niet te wachten. Waarom ik in januari dit jaar dan toch op het idee kwam hun tweede album van na de radiostilte te gaan beluisteren? Vraag het me niet. Al snel ging het van ‘verrek, dit is eigenlijk best goed‘ naar ‘verdomme, dit snijdt dwars door mijn ziel!‘ Het pathos is er nog steeds, maar waar ik de twintigers van toen volstrekt ongeloofwaardig vond, grijpen de veertigers van nu me bij de strot.
Het grandioze optreden dat ik van ze zag, waarbij ze de plaat integraal speelden van achter het doek waarop de bijbehorende (wat vage) film werd vertoond, versterkte dat gevoel alleen maar.
Over het oude werk ben ik nog steeds niet onverdeeld enthousiast, maar Night Thougts eindigt vermoedelijk bovenaan in mijn albumjaarlijst van 2016.
[polldaddy poll=9573018]
