Freddie Mercury battle

Vandaag, exact 70 jaar geleden zag Farrokh Bulsara het levenslicht. De wereld zou hem leren kennen als Freddie Mercury. In 1970 sloot hij zich aan bij de groep Smile, de band van Brian May en Roger Taylor, en de rest is geschiedenis.

Minder bekend is dat Mercury ooit de liefde van zijn leven, Mary Austin, ten huwelijk gevraagd heeft. De wispelturige flamboyante zanger veranderde van gedachten, omdat hij besefte toch meer van de herenliefde te zijn. Ze heeft wel het overgrote deel van zijn erfenis gekregen en de urn met zijn as, die door haar op een geheime locatie – conform zijn wens – verborgen is.

November 1991 op 45-jarige leeftijd sloot Mercury definitief de ogen. Wat resteert is een verzameling schitterende nummers, die altijd over de wereld zullen blijven zwerven. We hebben er een paar uitgezocht.

Keuze Pim Kerkwijk: Queen – My Fairy King (1973)

Het ontstaan van de legende

Vandaag had Freddie Mercury 70 jaar oud moeten worden, ware het niet dat hij in 1991 aan AIDS overleed. Wie aan Mercury denkt, denkt al gauw aan Queen-hits als Bohemian Rhapsody, Don’t Stop Me Now, We Will Rock You en We Are The Champions. Er is echter nog veel meer dan dat.

Toen het titelloze debuutalbum van Queen in 1973 werd uitgebracht, waren Mercury, gitarist Brian May, drummer Roger Taylor en bassist John Deacon nog maar net samen, aangezien laatstgenoemde pas twee jaar lid was van de band. Door kleine optredens in het Londense Imperial College verkreeg de band lokale bekendheid, wat uiteindelijk leidde tot de opname van het debuutalbum. Geen enkel nummer op deze plaat werd echter een serieuze hit. Toch leidde het indirect tot bekendheid, omdat de band gevraagd werd om in het voorprogramma van Mott The Hoople te spelen.

Wel leidde één nummer van de debuutplaat indirect wél tot nationale bekendheid in Engeland en later zelfs een wereldhit, namelijk My Fairy King. Dit nummer gaat over Rhye, een fantasiewereld van Mercury waarover hij op het tweede Queen-album Seven Seas Of Rhye schreef, het eerste Queen-nummer dat de Britse hitlijsten bereikte.

De invloed van My Fairy King reikte echter nog veel verder. Het was namelijk een voorbode van The March Of The Black Queen, dat ook op het tweede album verscheen. Beide nummers kennen een grote variatie qua zang en tempo, hebben fantasierijke teksten waarbij niet direct één boodschap of thema aan te duiden is. Naast de zangkunsten van Mercury komen ook de instrumentale kunsten van onder andere May goed naar voren. Net als My Fairy King is ook The March Of The Black Queen een onbekende albumtrack die vrijwel alleen Queen-fans kennen. Toch zal het laatstgenoemde nummer het grote publiek bekend in de oren klinken. Het is namelijk de voorloper van wereldhit Bohemian Rhapsody.

En zelfs daar houdt de invloed van My Fairy King nog niet op. Het is méér is dan slechts een albumtrack en Bohemian Rhapsody-voorloper. De regel

Mother Mercury,
Look what they’ve done to me

inspireerde de zanger namelijk om voor de artiestennaam te kiezen, waaronder hij nog altijd een muzikale legende is: Freddie Mercury.

Keuze Peter van Cappelle: Queen – Lily Of The Valley (1974)

Freddie’s persoonlijke worsteling in amper 2 minuten

Het is één van de kortste nummers die Queen ooit heeft uitgebracht. Afkomstig van het album Sheer Heart Attack. Het werd in Japan als single uitgebracht, en daarmee is Lily Of The Valley eigenlijk hun kortste single.

Freddie Mercury was deels geïnspireerd door de gelijknamige roman van de Franse schrijver Honoré de Balzac uit 1835. Hij had een voorkeur voor Franse romans. De tekst zou daarop gebaseerd zijn, maar een ander verhaal over het nummer is meer van persoonlijke aard. Het zou namelijk gaan over de tweestrijd van Freddie over zijn geaardheid. Op dat moment was hij nog in een relatie met Mary Austin, maar zou toen al hebben geworsteld met zijn homoseksuele gevoelens.

Brian May heeft dit eind jaren ‘90 min of meer toegegeven in een interview met Mojo Magazine: It’s about looking at his girlfriend and realising that his body needed to be somewhere else. Misschien is dit tussen de regels door dan wel één van zijn meest persoonlijke nummers die hij ooit heeft geschreven. Het begint als een ballad dat na een minuut tot een uitbarsting komt. In amper twee minuten tijd voert hij je mee in zijn persoonlijke worsteling.

Keuze Eric van den Bosch: Queen – Seaside Rendezvous (1975)

Speelfilm in twee minuten

Je kunt het camp noemen, Broadway of tongue-in-cheek. Ik noem het liever humor, of wat iemand ooit omschreef als serieus keettrappen. Het is wat Queen tot Queen maakte, en wat zo gruwelijk ontbrak bij de samenwerking met Paul Rodgers. Queen was bakken testosteron en dat tegelijkertijd geen moment serieus nemen.

Met name Mercury was daar een meester in. Vooral op A Night At The Opera en A Day At The Races wist Mercury rock, ballads én Broadway te combineren. Soms allemaal tegelijk, zoals in Bohemian Rhapsody, soms alleen het Broadway-gedeelte. Toch wist hij dat altijd ruim aan de goede kant van de streep te houden, zodat het de albums alleen maar sterker maakte. Good Old-Fashioned Lover Boy, Lazing On A Sunday Afternoon en vooral Seaside Rendezvous.

In net iets meer dan twee minuten zet Mercury een vaudevilletrack neer, die ook thematisch de jaren dertig in Groot-Brittannië aanroept – toen een dagje aan zee het ultieme gezinsgeluk was. Hoewel de rol van Roger Taylor op dit nummer niet onderschat mag worden (het is zijn stem die halverwege de koperblazers en kazoo imiteert) laat het eigenlijk alle facetten van Mercury’s stem horen: de rechttoe-rechtaan popzanger, de opera-elementen, het toch altijd weer uiterst Britse gevoel, het voortdurende spelen met hoog en laag, met hard en zacht. Opmerkelijk feitje: dit is een van de weinige Queen-tracks waar Brian May geen enkele bemoeienis had.

Het is een speelfilm in twee minuten, waarin Mercury zoveel bijzondere elementen heeft gepropt dat het bijna bizar is dat het nog een coherente song is geworden. Maar ja, we hebben het dan ook over Freddie Mercury, de man die in zijn eentje de popmuziek voorgoed veranderd heeft.

Keuze Geert Jan Jongeneel: Queen – It’s Late (1977)

Ooit eens?

Freddie 70……wow. Hij, of Queen, was bepalend in mijn muziek leven, en is dat nog steeds, denk ik. Was ik een ‘early adapt’, waarschijnlijk niet echt. Killer Queen was voor mij de eerste herkenning. Zelfs m’n vader zei dat hij het goed vond,  totdat de video op TopPop kwam. Lang haar, leren handschoenen, ringen…..teveel voor een burgerlijk gezin en moeders keurde het af. Maar ik…..ik kocht het album, Queen II en het eerste album. Ik was zo’n jaren zestig kid, die wel de Beatles ervaren had, maar toch ook weer niet en in dat zwarte gat zat van wat nu…..
Herinner me nog wel de radioaankondiging, dat de Beatles ophielden te bestaan. Net zoals ik het bericht van het overlijden van Freddie kan herinneren; en dat ik bijna naar Londen was gegaan….

Ondergewaardeerde Liedjes vroeg me wat te schrijven over Freddie…..en liefst over een nummer dat niet in de Top 2000 staat of al in de ondergewaardeerde lijst. Ja lekker….er is niet veel keus zo. Maar toen dacht ik aan It’s Late van News of the World. Dit album kwam natuurlijk na de Night at the Opera en Day at the Races. Epische Marx Brothers-titels en dito albums. News of the World kwam als een schok. Korte singles als We are the Champions en We Rock You pasten, zoals het op dat moment ervaren werd, niet in de voortzetting van de toen al klassiekers Bohemian Rhapsody en Somebody to Love. Die nummers galmen nog elke dag door stadions en zelfs (foute) politiek arena’s. Voor mij was er op dat album maar één ander hoogtepunt: It’s Late! En het nummer is typisch Queen, zoals de ‘old die hards’ het graag zien: de vocalen van Freddie zijn scherp en hard, de drums van Roger zijn als mokerslagen en dan het heavy gitaarwerk (Brighton Rock stijl) van Brian ondersteunt door John’s bas. Dat alles in een zware rock setting met typische Queen harmonies en zelfs een koortjesachtige setting aan het eind.

Voor zover ik weet komt het nummer niet voor in de diverse hitlijsten. Niet op de Greatest Hits trilogie. Zelfs mijn jongste zoon gaf vandaag aan dat hij het nummer niet kende (terwijl hij genoeg Queen kent), maar het wel fantastisch vindt. Het schijnt een US-single te zijn geweest, dat wel, tot op plek 74. Ik heb het niet live gezien (en ik heb toch aardig wat concerten bijgewoond of gezien) of op een live album gevonden. Maar al surfend over het internet zijn er wel live uitvoeringen te vinden, maar zonder referentie aan waar dat dan heeft plaatsgevonden. Wellicht dat de lezers van deze blog meer weten….It’s Late…But Not Too Late….

Freddie heeft altijd volgehouden dat hun nummers nergens specifiek over gaan. Het zijn gewoon liedjes. Niets over hun/ zijn leven; gewoon liedjes. Uitzonderingen waren destijds We are the Champions, welke een aanklacht tegen de media was, en Death on Two Legs: een aanklacht tegen hun voormalig manager. Dus dat opent de deur voor speculatie: voor wie was Tie Your Mother Down bedoelt? It’s Late schijnt een niemendal liefdesliedje te zijn in een wat te zware rock setting. Speculatie aan het eind is genoeg mogelijk, zeker gezien het feit dat Freddie toen zijn vrouw verlaten had, maar het verder open liet (tot de dag voordat hij stierf).

If I take you tonight
is it making my life a lie
oh you make me wonder
did I life my life right

It”s late but it’s time to set me free

Ironish genoeg is It’s Late een Brian May lied, dus alle bovenstaande suggesties kunnen weer snel in de prullenmand. Brian May heeft ooit gezegd dat het een typische levenservaring in drie delen is: eerst met een vrouw thuis, dan met een ander en toen weer thuis. Dus geen diepzinnige gedachten over Freddie’s geaardheid.

Een interessant detail is dat he was hammering on the fingerboard with both hands, a sort of double hammer, vergelijkbaar met ZZ Tops‘s Billy Gibbons gitaarspel. Vervolgens: It was a problem to do onstage, unless sitting down with the guitar. Hetgeen wellicht verklaart waarom ik het nooit live gezien heb.

Maar ik blijf daarvoor hopen…..It’s late, It’s late…….but not too late!

Keuze Ronald Eikelenboom: Queen – Flash (1980)

Film zonder beeld

Rockbands en Science Fiction soundtracks zijn zelden een gelukkig huwelijk. Denk aan Toto en Dune, of aan Queen en Flash Gordon. Dat beide films geen toppers in hun segment zijn, zal daar ook niet bij geholpen hebben. Bij het mislukken van een huwelijk zijn er nu eenmaal altijd twee partijen die schuld hebben.

En toch. Al heb ik de film nooit gezien, is Flash Gordon een film die toch op mijn netvlies staat. En dat allemaal dankzij Queen. Een vrijwel instrumentale soundtrack met zodanig veel soundbites uit de film dat je enkel door naar de muziek te luisteren het verhaal kan volgen. En dankzij het artwork heb ik er nog iets van beeld bij ook.

Het titelnummer werd op single uitgebracht, in een afwijkende mix van de albumversie. De albumversie bevat alle dialogen uit de eerste scène, de single mix bevat dialoog fragmenten uit de hele film. Honderdenveertien minuten teruggebracht tot twee minuut eenendertig.

Keuze Tricky Dicky: Freddie Mercury – Time (1986)

Play back…

Eigenlijk moet ik het eerst over de Dave Clark Five hebben; die van Glad All Over en een serie van Top 10 hits in de jaren zestig. De naamgever van de groep had een neusje voor zaken. Op zijn 15^de werd hij een stuntman in uiteindelijk 40 films, waarna hij eind jaren vijftig een drumstel aanschafte en een skiffle band oprichtte, die uiteindelijk de Dave Clark Five zou worden. In het spoor van de Beatles waren ze ook de eerste band die de plas overstak en daar grote successen behaalden. Hij was bovendien zo slim om alle rechten van de liedjes in eigen beheer te houden. Tevens was hij producer bij de televisie en in 1986 schreef hij een musical, die twee jaar in West End (London) zou spelen.

Wat heeft hij met Freddie Mercury te maken? Dave Clark was één van zijn beste vrienden sinds 1975 en hij zat naast het bed toen Freddie overleed.

Niet geheel verbazingwekkend dus, dat Mercury twee liedjes inzong voor het conceptalbum van de musical Time: In My Defence en het titelnummer. Diverse andere artiesten zongen eveneens nummers in, zoals Cliff Richard, Ashford & Simpson, Julian Lennon en Dionne Warwick. In My Defence had op elk Queen-album kunnen staan, maar tijdens de musical zong hij het lied in duet met Cliff Richard. Het was tevens de laatste keer dat hij live zou optreden; het optreden met Monserrat Caballé was playback.

Het andere liedje, Time, is een typisch musicallied; een rustige start met een opbouw en een climax. Typisch Freddie en ook typisch Queen. Het past bij hem: bombastisch en theatraal.

Time waits for nobody
Time waits for nobody
We all must plan our hopes together
Or we’ll have no more future at all
Time waits for nobody

Vanwege de première van de musical op 09 april 1986 moest de videoclip met de cast om 6 uur ’s ochtends worden opgenomen.

Keuze Danny den Boef: Freddie Mercury – Living On My Own (1993)

Pas in 1993 afgemixt…

Kan een remix beter zijn dan het origineel? Ik weet het, dat is best een lastige vraag, maar ik denk dat het kan.

Living On My Own is daar een mooi voorbeeld van. De No More Brothers-remix die in 1993 uitkwam, twee jaar na de dood van Freddie Mercury, is beter dan het origineel uit 1985. Dat origineel stond op het eerste (en enige) solo album van Mercury genaamd Mr. Bad Guy. Het album werd opgedragen aan zijn katten. Onder andere. To my cat Jerry—also Tom, Oscar and Tiffany, and all the cat lovers across the universe—screw everybody else.

Mr. Bad Guy werd opgenomen in een periode dat Queen niet heel erg lekker ging. Er was onenigheid over de muzikale weg waarop ze sinds Hot Space zaten. Ook de invloed die die manager van Mercury op hem en de band had, zorgde voor aardig wat spanning. En daarbij laten we de bergen wit poeder, die bij Mercury door de neusgaten verdween nog even buiten beschouwing.

In die periode werd het album Mr. Bad Guy opgenomen in München. Het werd een bescheiden succes. Een 6^de plaats in de Britse charts was het hoogste dat behaald werd. Veel van de nummers op het album werden later pas bekend. Made In Heaven, I Was Born To Love You, There Must Be More To Life Than This en Living On My Own. Het nummer There Must Be More To Life Than This is een leuke, want het nummer kwam op dit album dan eindelijk uit. Oorspronkelijk was het gepland voor op het album Hot Space in 1982. Het zou een duet worden tussen Mercury en Michael Jackson. Het ging niet door omdat de tijd het niet toeliet. Zegt men.

In 1984 probeerde men het opnieuw, maar toen liep Mercury weg omdat hij bloednerveus werd van het gedrag van Jackson. Die zat in de studio namelijk naast hem met een chimpansee of een lama. Er is wat onduidelijkheid over wat het nou voor een dier was, maar Mercury was er in ieder geval klaar mee en liep weg. Het nummer verscheen als soloplaat op het album Mr. Bad Guy. Een paar jaar geleden kwam het nummer alsnog uit als duet met Jackson op een verzamelaar van Queen.

Living On My Own werd in 1993 pas een hit. Kwam het nummer in 1985 niet verder dan de 50^ste plaats in de charts, de No More Brothers Remix in 1993 schopte het tot dikke nummer 1. En volkomen terecht.

Op de één of andere manier klopte die remix een stuk beter. Alsof het origineel een demo was en dit pas de afgemixte definitieve versie. Zelfs nu, bijna 25 jaar later, is dit nog steeds een erg prettig nummer.

Freddie Mercury had vandaag 70 jaar geworden. Hij is er alleen al (bijna) 25 jaar niet meer. Het mooiste is natuurlijk de muziek. Want of het nu vandaag is, of over nog 70 jaar, de muziek blijft bestaan. En dat is erg fijn.

[polldaddy poll=9513586]