Net als Huub van der Lubbe en Dave von Raven heb ik bewondering voor de levendige Shoes-zanger met de krachtige strot. The Shoes zijn eind jaren zestig betrekkelijk kort verschrikkelijk populair geweest. Het succes van de band is het negroïde stemgeluid van zanger Theo van Es, die van achterin zijn keel zingt. Veel geld hebben ze overigens niet verdiend; in het begin van de ‘jaren zeventig’ zakte het aantal optredens van vijf per week terug naar twee. Het weekloon zakte tot tachtig gulden en ze verdienden minder dan de jongens die de de apparatuur op het toneel klaar zetten. De muziekinstallatie was amper afbetaald.
Het begon allemaal op de ambachtsschool; de broers Versteegen en gitarist Wim van Huis traden voor op voor klasgenoten. En toen stond Theo van Es op: mag ik ook effe! The (White) Shoes waren geboren. Rond 1963 vertrok het gezelschap naar Hamburg, want in die dagen was daar het geld te verdienen. Men was daar – mede door de Franse en Amerikaanse militairen – progressief, en dat uitte zich in het uitgaansleven. The Shoes speelden ruim vier jaar als coverband in onder meer de legendarische Star Club in Hamburg, waar de Beatles hen voorgingen. Terug in Nederland hoorde de producer van de Golden Earring, Freddy Haayen, hen een keer spelen en vrijwel direct werd (hun eerste hit) Standing And Staring opgenomen.
Zanger Theo van Es stapt uit The Shoes, maar zowel hij als de overige bandleden onder de naam Double You kennen geen succes. 1974 zijn de meningsverschillen bijgelegd en is er een come-back met een geweldige elpee (Make Up Your Make Up) en de eerste single Face To Face werd Veronica’s Alarmschijf en een redelijke hit.
In 1978 en 1979 maakt Theo van Es als soloartiest (als Theo Vaness) drie (disco)platen, die met name in de Verenigde Staten zeer populair zijn. Twee enorme hits levert dat het op: Back To Music en As Long As It’s Love. De laatste wordt gezien als een oproep voor gelijkwaardigheid voor homosexuelen. Heimwee deed hem op het allerlaatste moment afzien van een Amerikaanse tournee.
The Shoes is de oudste nederpopband die nog steeds in de originele bezetting optreden: inmiddels 50 jaar. De single Man’s Life (1968) is wellicht hun beste lied, maar haalde de top 10 niet.
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
