The Kinks – How Are You

Als je gedwongen de keuze moet maken en maar één nummer op mag noemen, die de categorie ‘Vies, vunzig, smerig gitaarspel’  vertegenwoordigd, dan kan dat er naar mijn bescheiden mening maar één zijn:  You Really Got Me van The Kinks.

Och mensen, veel vieziger gaat het echt niet worden. Het hakkende, raspende gitaarrifje dat als een klauwende cirkelzaag recht door het nummer heen blijft hakken. Fenomenaal. Vergeet daarbij vooral niet dat we ten tijde van dit nummer 1964 schrijven. De wereld is net enigszins bekomen van het helse Rock ‘n Roll, de oogschaduw van Little Richard en de zwoel deinende heupen van Elvis, wanneer men alweer in het volgende Sodom en Gomorra is aanbeland; de hoogtijdagen van de Britse invasie. Gitaarspelende nozems met haar tot over de oren (OVER DE OREN!) die de jongeren meesleuren in de heersende hongerige hang naar nieuwe muziek. Er is geen stoppen meer aan.

The Kinks snappen hét en staan in 1964 midden in de belangstellende spotlights. Met het vuige gitaarspel van You Really Got Me (gecreëerd door een speaker met een scheermes te bewerken) staat men algemeen gezien aan de bescheiden wieg van de heavy metal en de punk-rock. Deze nieuwe muziek deed iets met het jonge publiek. Er braken regelmatig massale vechtpartijen uit, in de zaal en op het podium. Juist, óp het podium.

Tijdens een optreden in 1965 ontstond er na slechts één nummer ruzie tussen gitarist Dave Davies (broer van zanger Ray) en drummer Mick Avory. Davies schopt na You Really Got Me het drumstel van Avory omver die geen moment aarzelt en vol met zijn hi-hat standaard naar Davies uithaalt. Terwijl Davies bewusteloos en hevig bloedend ten tonele stort vlucht Avory weg, omdat hij denkt zijn bandgenoot dood geslagen te hebben. Het gevolg? Zestien hechtingen in het hoofd van Dave Davies, een wonderlijk verhaal ten overstaan van de toegesnelde politie over het incident als zijnde een ‘nieuwe toevoeging aan de show waarbij ieder bandlid elkaar te lijf gaat met een instrument’, een verziekte sfeer, én een ingetrokken vergunning om in de U.S.A. op te mogen treden. Rock. Met een hoofdletter. Wat een tijden.

Denk daar de volgende keer maar eens aan als u weer naar een goed georganiseerde show van een willekeurig artiest in de Ziggo Dome staat te kijken. Zoals elke muziekstroming zwakte ook het hele Britse invasie gedoe in het begin van de jaren ’70 af. Het was alweer tijd voor wat nieuws.

The Kinks hadden nog wat bescheiden succes met onder andere Celluloid Heroes en natuurlijk Lola, maar dat was het eigenlijk wel. De band bleef wel bij elkaar gedurende de rest van de jaren ’70 en de jaren ’80 tot en met hun opsplitsing in 1996 aan toe, maar echt succes was er niet meer. In thuisland U.K. verkocht men nog wel platen, maar de eens zo machtige Kinks waren slechts een schim van hun vroegere ruige zelf.

Toch is er best goede muziek gemaakt in die periode. Het nummer Living On A Thin Line bijvoorbeeld, uit 1985, is geweldig. Zo goed zelfs dat het ooit in een aflevering van The Sopranos gebruikt is. Dan heb je het gemaakt hoor. Hoe dan ook, mijn favoriet uit die periode is zonder twijfel het onbekende How Are You. Het nummer beschrijft de toevallige ontmoeting tussen twee bekenden die elkaar al tijdje niet gezien hebben. Wat begint als een joviaal gesprek inclusief een stukje zelfmedelijden, ontaard al snel in een ietwat zurig gesprek.

How is your life?
How is it going?
Are you still dreaming and making big plans?
How are the nights are they still lonely?
Are you still struggling the way that I am?
Oh How, how are you? How are you?

You always said that you would try to change
Turn a new leaf and start all over again
But I bet you’re making all the same mistakes
You’re a lot like me, that’s why I’m still your friend
Still no offence, no more hard feelings left on silly sentiment

Het zal je maar zo even midden op straat gezegd worden.

Los van dit venijnig uitgesproken steekspel tijdens een toevallige ontmoeting is het gewoon zo’n ontzettend fijn nummer. Onmiskenbaar jaren ’80, maar toch echt The Kinks. Misschien durf ik wel te zeggen dat dit mijn favoriete Kinks’ nummer is. Want zeg nou zelf, hoe vel straalt dit pareltje wel niet de speakers uit? Wat een heerlijkheid.

Oh and by the way; How are You?